Η φημολογία για πρόωρες εκλογές τείνει να γίνει βεβαιότητα.
Τα ερωτήματα πολλά και η πιθανότητα προσωρινού αδιεξόδου μεγάλη.
Ο λαός θα κληθεί να δώσει την πολιτική πορεία που πρέπει να ακολουθήσει ο τόπος για την έξοδο απ’ την κρίση.
Το τι θα βγάλει η κάλπη κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει.
Αν εξετάσουμε την σημερινή κατάσταση των κομμάτων θα κάνουμε μερικές δυσάρεστες διαπιστώσεις.
Η ΝΔ αν και φαίνεται να ρέπει προς την λαϊκή δεξιά τα νεοφιλελεύθερα βαρίδια καθώς και τα αποτυχημένα στελέχη της περιόδου Καραμανλή που ανήκουν ακόμη στις τάξεις της μειώνουν την αξιοπιστία του κόμματος. Η ρήση Σαμαρά ότι θα σεβαστεί όλα όσα προβλέπονται απ’ το μνημόνιο και τα ήδη ψηφισμένα καταστρεπτικά μέτρα καθηλώνουν το κόμμα σε ποσοστά που απέχουν πολύ της αυτοδυναμίας. Το επιχείρημα ότι η λύση θα δοθεί μέσα απ’ το μνημόνιο με αλλαγή του μίγματος οικονομικής πολιτικής δεν πείθει κανένα. Οι προτάσεις για «εφεδρεία-απόλυση» καθώς και «αξιοποίηση-ξεπούλημα» δεν συνάδουν με το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Η άρνηση της ΝΔ να καταγγείλει το μνημόνιο σαν αντισυνταγματικό και η ανεκτικότητά της σε σχέση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την καθιστά αναξιόπιστη και μη ελπιδοφόρα. Ο λαός πιστεύει ότι «θ’ αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς». Συμπερασματικά λύση απ’ τη δεξιά ως έχει δεν εγγυάται έξοδο απ’ την κρίση.
Η αριστερά (ειδικότερα το ΚΚΕ) δεν είναι διαθετημένη να μετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα, προτιμά τον ακίνδυνο πολιτικά ρόλο της διαφωνούσης καταγγέλλουσας.
Η πολυδιάσπασή της καθώς και η εκ διαμέτρου αντίθετη θέση των κομματιών της σε σχέση με την ΕΕ και το ευρώ την καθιστά περιθώριο στις εξελίξεις.
Η πιθανή αύξηση των εκλογικών της ποσοστών λίγο θα επηρεάσει τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν. Οι ιστορικές ευθύνες των ηγετικών τους ομάδων είναι μεγάλες και θα καταγραφούν. Άρα λύση απ’ την αριστερά ως έχει δεν διαφαίνεται.
Το ΠΑΣΟΚ μετά την διαφαινόμενη καταβαράθρωση θα παραμείνει για πολύ χρόνο στο περιθώριο μέχρι να λύσει τα επερχόμενα εσωτερικά του προβλήματα και φυσικά το πρόβλημα ηγεσίας.
Η ανυπαρξία κεντρώου κόμματος που θα εκπροσωπούσε την πολύπαθη μεσαία τάξη και θα συμμετείχε στην δημιουργία σταθερών κυβερνητικών συμμαχιών με μεγάλο χρονικό ορίζοντα είναι απ’ τα σοβαρότερα μειονεκτήματα του πολιτικού συστήματος.
Η δημιουργία πολυκομματικής κυβέρνησης «απελπισίας» δεν θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε περισσότερο να λύσει τα καυτά προβλήματα της χώρας. Οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις μπορεί να εκβιάσουν κάποια λύση αλλά δεν θα δώσουν κυβέρνηση ευρείας αποδοχής αλλά μειοψηφική κυβέρνηση πλαστής πλειοψηφίας τύπου 1989-90.
Εδώ που φτάσαμε χρειάζονται δομικές αλλαγές.
Τα κόμματα πρέπει να επιστρέψουν στις ιδεολογικές τους ρίζες απαρνούμενα την λογική των ευρέων φασμάτων πολιτικής εκπροσώπησης.
Τα λεγόμενα μέχρι χθες κόμματα εξουσίας αφού πιθανά θα χάσουν την δυνατότητα αυτοδυναμίας πρέπει να επιστρέψουν στις ιδεολογικές τους καταβολές και να δώσουν στο λαό την δυνατότητα να εκφραστεί πολιτικά και όχι κυβερνησιογόνα κάτι που θα περιπλέξει τα πράγματα.
Η ίδρυση ενός καθαρά κεντρώου κόμματος εκτός από αναγκαιότητα είναι και εγγύηση για την ομαλή πολιτική πορεία της χώρας. Ούτε το ΠΑΣΟΚ αλλά ούτε η ΝΔ μπορούν σήμερα να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την μεσαία τάξη.
Η αλλαγή του συντάγματος με κατάργηση όσων δημιούργησαν το «ανεξέλεγκτο» και την ατιμωρησία στην πολιτική ζωή θα επαναφέρει την δημοκρατικότητα και το αίσθημα δικαίου. Φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
Ο πλήρης και κάθετος διαχωρισμός των εξουσιών καθώς και ο σεβασμός των θεσμών μπορούν να εγγυηθούν την ομαλότητα και την φυγή προς τα ‘μπρος. Επεξηγηματικά αναφέρω ότι το φαινόμενο πχ των παρεμβάσεων της εκτελεστικής εξουσίας στην δικαστική δεν πρέπει να αφεθεί στην διακριτική ευχέρεια του δικαστή να αρνηθεί την παρέμβαση και την εκτέλεση των όσων του ζητούνται αλλά να θωρακιστεί η διάκριση έτσι ώστε να μην διανοείται κανείς να παρέμβει στο έργο της δικαιοσύνης.
Μεγάλη επίσης αναγκαιότητα είναι η προστασία του λαού απ’ τις αυθαιρεσίες των εκάστοτε κυβερνόντων με την ισχυροποίηση των εξουσιών και δυνατοτήτων παρέμβασης του προέδρου της δημοκρατίας είτε αυτή παραμείνει προεδρευομένη είτε καταστεί προεδρική. Το σημερινό τραγελαφικό η διαπιστωμένη αναντιστοιχία λαού-κυβέρνησης να μην μπορεί να αλλάξει την κυβερνητική πολιτική ούτε να μπορεί ο πρόεδρος να επιβάλει την παραίτηση της κυβέρνησης δεν συνάδει με δημοκρατικό πολίτευμα.
Είναι δεδομένο ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει, ο λαός το έχει απορρίψει μόνο αν επαναπροσδιοριστεί μπορεί ανανεούμενο να αποτελέσει δημοκρατικό σύστημα που να έχει την εμπιστοσύνη του λαού.
Το πολιτικό σύστημα με παλιές νοοτροπίες και φθαρμένα υλικά δεν μπορεί να δώσει λύση και ελπίδα. Το σημερινό σύστημα μας έφερε σ’ αυτό το χάλι και φυσικά δεν μπορεί ως έχει να μας βγάλει απ’ το τέλμα.
Αυτό που πιστεύουν πολλοί πολιτικάντηδες ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ καθαρίζοντάς τους απ’ το αμαρτωλό τους παρελθόν δεν θα γίνει, κάθε ένοχος θα πληρώσει αργά ή γρήγορα.
Όσοι πολιτικοί δεν έχουν «αμαρτήματα» ας το καταλάβουν και ας αποφύγουν το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος μετά από ανεξέλεγκτες δράσεις γιατί «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
http://ideopigi.blogspot.com/2011/10/blog-post_6244.html#ixzz1bWEOdY8v
