Η Ελλάδα είναι μία χώρα πολλών φυσικών πλεονεκτημάτων ,στην οποία η φύση χάρισε απλόχερα ομορφιά , μοναδικό πολιτισμό ,φάρος και οδηγός του υπολοίπου κόσμου , με έξυπνους και φιλεύσπλαχνους κατοίκους που έχουν ιδιαίτερα αυξημένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Έχει όμως πέραν των πολλών προτερημάτων και αρκετά αρνητικά και «μελανά» σημεία που έχουν να κάνουν με την κρατική μέριμνα, σε δομές κοινωνικού χαρακτήρα και με την κρατική αλληλεγγύη και στοργή.
Μέχρι στιγμής στη Χώρα μας οι προσφερόμενες υπηρεσίες κοινωνικού περιεχομένου είναι από επιφανειακές , έως ανύπαρκτες .
Ρανίδες «ανθρωπιάς» που προσφέρονται στον τόπο αυτό , κατά κύριο λόγο , οφείλονται στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Με προεξάρχουσα την εκκλησία και σε αρκετές περπτώσεις και την αυτοδιοίκηση ,πλήθος συλλόγων, εθελοντικών σωματείων , αλλά και απλών πολιτών έχουν υποκαταστήσει αυτό που όφειλε να κάνει σε πάμπολλες περιπτώσεις η οργανωμένη πολιτεία σε ένα ευνομούμενο κράτος.
Παρά το ότι τόσα χρόνια είμαστε στην Ε.Ε. , δεν παραδειγματιστήκαμε από τις πρακτικές πολλών χωρών της Ευρώπης που έχουν ως πρώτιστο μέλημα την παροχή στους πολίτες τους, ενός συγκροτημένου συστήματος προστασίας που εξασφαλίζει όχι απλώς το μίνιμουμ ενός εγγυημένου βιοτικού επιπέδου αλλά και την εγγύηση σιγουριάς σε θέματα υγείας, συνταξιοδότησης κλπ.
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα που υλοποιούν όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να προσεγγισθούν τα αυστηρά κριτήρια της Οικονομικής Ένωσης ,έχουν ερμηνευθεί- παρερμηνευτεί θα λέγαμε- από ορισμένους κύκλους στην Ελλάδα ως μήνυμα για να περιορισθεί αποφασιστικά το κοινωνικό κράτος και οι κοινωνικές παροχές στη χώρα μας.
Πράγμα το οποίο, ήδη το βιώνουμε.
Με υποτυπώδες ήδη το κοινωνικό μας κράτος, βλέπουμε να πραγματοποιούνται ανερυθρίαστα περικοπές επώδυνες για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους που ουσιαστικά αίρουν το όποιο σύστημα προστασίας υπήρχε και να λαμβάνονται μέτρα ευκαιριακά, «σπασμωδικά» θα λέγαμε χωρίς κάποιο μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Πολλές φορές η κοινωνική πολιτική ασκήθηκε στη βάση πελατειακών σχέσεων μεταξύ του κράτους και ομάδων πολιτών.
Παρατηρούμε σε περιόδους κατά τις οποίες εμφανίζεται κάποιο έντονο κοινωνικό πρόβλημα να αποφασίζονται δράσεις «του ποδαριού» να ιδρύονται ορισμένοι οργανισμοί που προσφέρουν μόνο πρόχειρη λύση και να γίνονται αποσπασματικές ενέργειες κοινωνικού σχεδιασμού από το κράτος, απλώς και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους.
Ιδίως αυτήν τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, πρέπει να υπάρξουν πολιτικές που θα εγγυώνται τη βιωσιμότητα των Ταμείων και θα αντιμετωπίζουν τις ανισότητες στη βάση της ανταποδοτικότητας, θα προστατεύουν τις συντάξεις και τον κόπο της ζωής των ασφαλισμένων και θα εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης.
Διότι η ορμή της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με της έλλειψη κοινωνικών δομών στην Ελλάδα διογκώνει τη δυστυχία ,με τους νεόπτωχους ,τους ανέργους και τους άστεγους, να πολλαπλασιάζονται .
Οι ιδιώτες εθελοντές προσπαθούν να προσφέρουν αγάπη και ανθρωπιά, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό !
Απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση και λήψη άμεσων μέτρων που θα οδηγήσουν ει δυνατόν σε περιορισμό αν όχι εξάλειψης των όποιων ανισοτήτων δημιουργήθηκαν!
