Προς τους άρχοντες της Πελοποννήσου…που επιμένουν στο χθες

Κάποιοι συνεχίζουν να βρίσκονται σε Περιφερειακούς και Δημοτικούς θώκους της Πελοποννήσου αγνοώντας και προκαλώντας ταυτόχρονα το λαό. 

Τους θυμίζουμε την ιστορία του Ευτρόπιου πιθανόν να τους συνεφέρει…  γιατί οδεύουν ολοταχώς στα βήματά του:

Την περίοδο που ήταν Αυτοκράτορας ο Αρκάδιος (395-408), πανίσχυρος και ασύδοτος Ύπατος ήταν ο Ευτρόπιος.

 Ο λαός τον μισούσε για την πλεονεξία του και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τότε, του ασκούσε δριμύτατη κριτική. Το 399, όταν ξεχείλισε η λαϊκή οργή, ο Αρκάδιος τον καθαίρεσε, και καταδιωγμένος από τον στρατό βρήκε άσυλο στην εκκλησία των αγίων Αποστόλων, πίσω από την αγία Τράπεζα.

Τότε ο Ιωάννης εκφώνησε από τον άμβωνα την περίφημη ομιλία του, και του έσωσε τη ζωή… «Σε όλες τις περιστάσεις, αλλά προπάντων σήμερα είναι επίκαιρο να πούμε ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Που είναι τώρα η λαμπρότης του Υπατικού αξιώματος; 

Που τα χαρωπά φώτα; 

Που τα χειροκροτήματα και οι συνοδείες και οι πολυέξοδες τελετές; Που είναι οι στέφανοι και τα ακριβά διαμερίσματα; Που ο θόρυβος της πόλεως και οι ζητωκραυγές στα ιπποδρόμια και οι κολακευτικές αρχές; 

Όλα αυτά διάβηκαν. 

Φύσηξε αγέρας και με μιας όλα τα φύλλα τα έριξε κάτω, δείχνοντας μας γυμνό το δένδρο και σαλευόμενο από τη ρίζα του. 

Ήταν τόσο δυνατό το δρολάπι, που απείλησε να ξεριζώσει το δένδρο και να το διαλύσει ολότελα. Που είναι τώρα οι επίπλαστοι φίλοι; 

Που είναι τα συμπόσια και τα δείπνα; 
Που είναι το μελισσολόι των παρασίτων, και το αψύ κρασί που χυνόταν ολημερίς, και οι ποικίλες τέχνες των μαγείρων, και οι υπηρέτες της εξουσίας που μιλούσαν και έκαναν περιποιήσεις πρόθυμα και δουλόφρονα; 

Νύχτα ήταν όλα και όνειρο, και μόλις ξημέρωσε εξαφανίσθηκαν. Ήταν άνθη εαρινά, και σαν πέρασε η άνοιξη, όλα εμαράθηκαν. 

Σκιά ήταν και γοργοπερπάτησε.

 Καπνός ήταν και διαλύθηκε. Πομφόλυγες ήταν και έσκασαν. 

Αράχνης ιστός ήταν και έσπασε…» (Απόσπασμα σε ελεύθερη απόδοση)

Β.Μ.