Στην αρχαία ινδική γλώσσα η λέξη Βούδας
σημαίνει κάτι σαν αφυπνισμένος ή φωτισμένος.
Κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία
έχουν πιστέψει πως γι' αυτήν την ερμηνεία έδωσαν και στον Κ. Καραμανλή
αυτό το προσωνύμιο.
Κάνουν κάποιο λάθος βέβαια, το προσωνύμιο το
«κέρδισε» από τους δημοσιογράφους επειδή σε κάθε κρίσιμο γεγονός αυτός
παρέμενε σιωπηλός και, κατά πολλούς, απαθής. Στην αξιωματική
αντιπολίτευση, ωστόσο, επιμένουν.
Και πιστεύουν -αρκετοί τουλάχιστον-
πως ο μικρός Βούδας της Ραφήνας μπορεί να σώσει την παρτίδα.
Δηλαδή, τον
θεωρούν ως έναν επιτυχημένο πολιτικό, μια χρυσή εφεδρεία και ως αυτόν
που μπορεί να κάνει και πάλι το κόμμα τους ελκυστικό για να κερδίσει και
πάλι την εξουσία.
Σε λάθος Βούδα ποντάρουν όμως.
Ενδεικτικό πάντως της εκτίμησης για το
συγκεκριμένο πρόσωπο είναι πως για την εύνοια Καραμανλή σφάζονται όλοι
οι υποψήφιοι για την ηγεσία.
Στηρίζει τον Μεϊμαράκη; Δεν τον στηρίζει;
Έχει άλλη προτίμηση; Μήπως προτιμάει τον Μητσοτάκη; Όλοι αναζητούν την
έμμεση έστω στήριξή του.
Δεν γνωρίζω τι θα ψηφίσει ο Καραμανλής την
Κυριακή, γνωρίζω πως έχει ακόμα σημαντική επιρροή στο στελεχιακό
δυναμικό αλλά και τους ψηφοφόρους του κόμματος. Επίσης γνωρίζω πως αν
έκανε μια (απίθανο ενδεχόμενο) κίνηση διεκδίκησης της ηγεσίας, όλες οι
πιθανότητες θα ήταν μαζί του.
Το φαινόμενο αυτό έχει μια παραδοξότητα,
η οποία ωστόσο για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα δεν είναι τέτοια, αλλά
μια λογική κατάσταση. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή (και ιδιαίτερα της
δεύτερης περιόδου) δεν ψηφίζονται ούτε για τη χρηστή και συνετή
διαχείριση, ούτε για τα φοβερά επιτεύγματα, αλλά κυρίως ούτε για την
απουσία ευθύνης γι' αυτό που ακολούθησε.
Για την κρίση που έσκασε στα
χέρια του Γ. Παπανδρέου (αφού προηγουμένως ο Καραμανλής είχε ουσιαστικά
είχε δραπετεύσει), οι κυβερνήσεις Καραμανλή έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Ιδιαίτερα στη δραματική αύξηση του χρέους.
Αν κάποιος παρατηρήσει τους αριθμούς, θα
διαπιστώσει πως από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ έως και το 2007, το
χρέος αυξανόταν λιγότερο απ' ό,τι το ΑΕΠ. Έτσι η χώρα εξυπηρετούσε τις
υποχρεώσεις της. Τη διετία 2007-2009, ωστόσο, προστέθηκε δημόσιο χρέος
57 δισ. ευρώ, σχεδόν τριπλάσιο απ' ό,τι συνήθως.
Το ΑΕΠ παρέμενε στάσιμο
και το δημόσιο χρέος διογκώθηκε τόσο, ώστε οι περίφημες αγορές
σταμάτησαν να μας δανείζουν.
Ναι, μετά ήρθε το μνημόνιο.
Η παρατήρηση
αυτή δεν γίνεται για ν' αποδοθούν ευθύνες αποκλειστικά σ' εκείνη την
κυβέρνηση (από την οποία παρεμπιπτόντως έγιναν περισσότερες από 850.000
προσλήψεις). Οι ευθύνες ανήκουν σε πολλές περισσότερες κυβερνήσεις.
Η παράθεση των συγκεκριμένων στοιχείων
γίνεται για να επισημανθεί πως δεν έχουμε κανένα σοβαρό λόγο για να
μιλάμε για μια «χρυσή περίοδο διακυβέρνησης». Ωστόσο, ο πρωθυπουργός
εκείνης της περιόδου εξακολουθεί και θεωρείται ως ένα καλό και άφθαρτο
χαρτί για τη συντηρητική παράταξη.
Και αυτό ακριβώς αναδεικνύει την
παθογένεια ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος γενικότερα και της Ν.Δ.
ειδικότερα.
Η τελευταία δεν αναζητεί λύσεις για το εσωτερικό της
πρόβλημα με βάσει τις ανάγκες των καιρών ή τις προγραμματικές της θέσεις
οι οποίες μπορούν να παίξουν τον ρόλο μιας εναλλακτικής πρότασης
εξουσίας.
Αναζητεί λύσεις με παλιές, ξεπερασμένες και όχι επιτυχημένες
συνταγές τις οποίες εκπροσωπούν πρόσωπα σαν τον «Βούδα της Ραφήνας».
Ο
οποίος, εκτός των άλλων, κλείνει κατά καιρούς και το μάτι στον σημερινό
πρωθυπουργό…
Γ. Παντελάκης-liberal.gr
