Πέσαμε θύματα μιας τεράστιας απάτης!

Το 2010, και ενώ ξεκινούσε η κρίση, πολλοί διέκριναν μια μοναδική ευκαιρία να αυξήσουν την αξία των μετοχών τους στο χρηματιστήριο της πολιτικής και της δικηγορίας.

Ηταν η εποχή του «δεν πληρώνω», των ανέξοδων υποσχέσεων, των αγανακτισμένων των καφενέδων. 

Ηταν η αρχή της μεγάλης καταστροφής. 

Κυρίες και κύριοι, μπορείτε να ζητήσετε τον λόγο από όσους σας υποσχέθηκαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Λυπούμαστε, αλλά πέσατε θύμα μιας τεράστιας απάτης!

Δεν σας χαρίζουν τον ουρανό. Σας αφαιρούν όμως τη σκέπη του σπιτιού σας.

Η κυβέρνηση που φώναζε προεκλογικά «ούτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» θα πρέπει τώρα να εξηγήσει στους παραπλανημένους ψηφοφόρους της το αδιανόητο!

Τα σπίτια δεν θα τα πάρουν οι τραπεζίτες. Αυτό είναι αληθές. Θα καταλήξουν στα χέρια των αετονύχηδων των distress funds. Η μεγαλύτερη κλοπή του αιώνα είναι σε εξέλιξη! Πολύς κόσμος θα χάσει τα σπίτια του για ένα κομμάτι ψωμί. Τέτοιος χαλασμός δεν είχε γίνει ούτε στην Κατοχή!
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του φάνηκε για άλλη μία φορά ανήμπορο να αντιμετωπίσει με πρακτικό τρόπο προβλήματα της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα αυτά να μεγεθυνθούν, να πάρουν με τον καιρό τη μορφή χιονοστιβάδας και έτσι σήμερα να φτάσουν να μας απειλούν με καταστροφή.
Αν είχε αντιμετωπιστεί ορθολογικά το πρόβλημα στη δημιουργία του, τα κόκκινα δάνεια δεν θα είχαν αυξηθεί τόσο πολύ και οι τράπεζες θα βρίσκονταν σε καλύτερη κατάσταση. Ταυτόχρονα θα είχε δοθεί η δυνατότητα να βοηθηθούν εκείνοι που αντικειμενικά βρίσκονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Αντί να γίνουν όμως τα αυτονόητα, συνέβη το εξής: μέσω των υποσχέσεων για σεισάχθεια πολλοί παρακινήθηκαν να αμελήσουν τις υποχρεώσεις τους και έτσι οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Οταν κάποιος δεν πληρώνει το δάνειό του για μεγάλο χρονικό διάστημα δύσκολα μπορεί να επιστρέψει στην κανονικότητα. Το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι με βάση το νομικό μας σύστημα η υποχρέωση του δανειολήπτη δεν τελειώνει στο προσημειωμένο από την τράπεζα σπίτι. Είναι υπόλογος με το σύνολο της περιουσίας του για την οφειλή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για μια λαθεμένη επιλογή μπορεί να χάσει κάποιος όλη του την περιουσία και όχι μόνο το σπίτι για το οποίο δανείστηκε.
Οι εκπρόσωποι των δανειστών είναι χαρούμενοι. Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε δεκτές όλες τις παρατηρήσεις τους. Το πάρτυ που θα γίνει στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Ο ενθουσιασμός τους είναι έκδηλος για δύο λόγους: Ο πρώτος έχει να κάνει με την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των συστημικών τραπεζών. Απομακρύνεται έτσι το ενδεχόμενο μιας αιφνίδιας κρίσης που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ντόμινο και για άλλες οικονομίες.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ανοίγουν οι δουλειές για όσα στελέχη του χρηματοοικονομικού χώρου και «επενδυτές» θελήσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους στη διαχείριση των κόκκινων δανείων. Το να αγοράζει κανείς ένα δάνειο στο 20% της ονομαστικής του αξίας δεν είναι άσχημη περίπτωση. Θυμίζει Ελντοράντο.
Το περίεργο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι τα «κοράκια» θα μπορούν να διεκδικήσουν μεμονωμένα δάνεια. Δεν ξέρουμε ακόμη λεπτομερώς τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά η έλλειψη διευκρινίσεων αφήνει τη φαντασία να καλπάζει και την ευρηματικότητα των Ελλήνων να χαράζει νέους δρόμους στην έρημο.
Ενα ακόμη ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν ο δανειολήπτης θα έχει πρώτο δικαίωμα να αγοράσει ο ίδιος το δάνειό του στο 20% της αξίας του. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι απορίας άξιο πώς θα επιβραβευτεί ο συνεπής δανειολήπτης! Μύλος!
Είναι σαφές ότι τα στεγαστικά δάνεια είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο από τα επιχειρηματικά. Δεν είναι σωστό να τα αντιμετωπίζει κανείς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επίσης, το τραπεζικό σύστημα δεν κινδυνεύει από τα στεγαστικά δάνεια στον ίδιο βαθμό που κινδυνεύει από τα επιχειρηματικά. Προκαλεί, λοιπόν, απορίες η επιμονή των δανειστών να βάλουν στο παιχνίδι των στεγαστικών δανείων τα distress funds. Σίγουρα δεν είναι για καλό. Ανοίγουν τον δρόμο για ένα σκιώδες τραπεζικό σύστημα με ομήρους τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα κόκκινα δάνεια ήταν η μεγάλη παγίδα μέσα στην οποία μας έριξε ο λαϊκισμός!

Θανάσης Μαυρίδης