Μόνο θυμό και αηδία νιώθω βλέποντας τις σπαρακτικές εικόνες των προσφύγων να περπατούν εξαθλιωμένοι εκατοντάδες χιλιόμετρα με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να φτάσουν στα σύνορα.
Βλέποντας παιδιά στιβαγμένα, παιδιά τρομακρατημένα, παιδιά ξεριζωμένα, παιδιά ορφανά, μωρά παιδιά που αναζητούν την ελπίδα στην Ευρώπη των δικαιωμάτων, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας, και αντιμετωπίζουν κλειστά σύνορα και τοίχη της ντροπής.
Θυμό για την ενωμένη Ευρώπη που το 2012 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης «για τη συνεισφορά επί έξι και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αηδία για την ενωμένη Ευρώπη, που όπως διατυμπανίζει κύριος στόχος της τόσο στο εσωτερικό όσο και στον υπόλοιπο κόσμο είναι η προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αηδία για την ενωμένη Ευρώπη που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, το κράτος δικαίου και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν -υποτίθεται- τις θεμελιώδεις αξίες της.
Ποια ενωμένη και ποια Ευρώπη; Τι δουλειά έχουμε εμείς με αυτή την Ευρώπη που βομβαρδίζει και χτίζει φράχτες;
Τι κοινό έχει ο λαός μας, που έζησε προσφυγιά και μετανάστευση με αυτά τα τέρατα;
Αυτό το έκτρωμα υποστηρίζετε όλοι εσείς που δηλώνετε φιλοευρωπαϊστές;
Στο διάβολο λοιπόν κι εσείς και η Ευρώπη σας!
πηγή
