ΑΝΑΠΛ. ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΑΣΟΚ
Η κυβέρνηση αρέσκεται να εφευρίσκει
εχθρούς. Εχθροί παντού – είτε στο εσωτερικό της χώρας είτε ανάμεσα στους
εταίρους μας στο εξωτερικό. Εχθροί που γίνονται σύμμαχοι και σύμμαχοι
που γίνονται εχθροί σε χρόνο dt, ανάλογα με την agenda της ημέρας, καθώς
όλα παίζονται κυρίως σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Αν η αγαπημένη συνήθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η συνομωσιολογία και κατασκευή εχθρών, το αγαπημένο της σπορ είναι η κυβίσθηση, σε τέτοιο σημείο που έχουμε χάσει πια το μέτρημα. Από το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος που έγινε ναι, από τις ενδοκυβερνητικές τριβές που σίγησαν απότομα, μην τυχόν χαθεί η καρέκλα, μέχρι τον έρωτα με την άλλοτε persona non grata Άνγκελα Μέρκελ και, πιο πρόσφατα, τη δυσφορία με το ΔΝΤ, τις εκθέσεις του οποίου για το χρέος ασπαζόταν μέχρι τώρα, και την ανακήρυξή του σε νέο εχθρό των ημερών.
Και όλα αυτά με την αλαζονική πεποίθηση ότι οι Έλληνες πολίτες διαθέτουν επιλεκτική μνήμη και δεν θα ζητήσουν εξηγήσεις για την αλλοπρόσαλλη, ανεύθυνη και τυχοδιωκτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν όμως κάποιες κωλοτούμπες που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Ειδικά όταν πρόκειται για το κατεξοχήν ζήτημα επί του οποίου έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρη την ρητορική του, τόσο προεκλογικά όσο και τους τελευταίους 15 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία.
Μετά την χιλιοειπωμένη και ομολογουμένως επικοινωνιακά εύπεπτη δέσμευση για κούρεμα του «απεχθούς και επονείδιστου, μη βιώσιμου, χρέους», ο Υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού ξαφνικά μιλάει περί βιωσιμότητάς του έως το 2022! Ακυρώνει εν μία νυκτί όχι μόνο τον «άσο στο μανίκι», στον οποίο ποντάρει τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, κυρίως, τα κεκτημένα του Eurogroup του 2012. Και το διαπράττει με το ίδιο θράσος, την ίδια ευκολία, που ασκεί πολιτική τα τελευταία 6 χρόνια της κρίσης: ψέματα, ανακρίβειες, προπαγάνδα, όπου φυσάει ο άνεμος, και γενναίες δόσεις σανό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα, ούτε η τελευταία που φάσκει και αντιφάσκει. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας για το λιμάνι του Πειραιά, ο αρμόδιος Υπουργός ανεβάζει one man show εξαπολύοντας πυρά κατά του ΤΑΙΠΕΔ.
Κάθε νέα αποτυχία της κυβέρνησης συνοδεύεται κι από την κατασκευή ενός νέου εχθρού που πρέπει να κατατροπώσει. Μετά από κάθε προκλητική δήλωση ακολουθεί μία ακόμη πιο επιπόλαιη, για να μετριάσει την κατακραυγή για την προηγούμενη. Κι όταν αυτά αποτυγχάνουν, τώρα που πλέον χάθηκε το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, ανατρέχει στο σίγουρο χαρτί της επίκλησης της «εθνικής υπερηφάνειας» και «αξιοπρέπειας».
Γιατί δεν ακούμε ποτέ προτάσεις που θα δώσουν λύση στα προβλήματα της χώρας – προβλήματα που η ίδια η κυβέρνηση είτε δημιουργεί είτε επιτείνει με την ανικανότητά της; Αντί για αλλοπρόσαλλες παραδοχές ότι το χρέος τελικά είναι βιώσιμο σε ορίζοντα εξαετίας, γιατί ο αρμόδιος Υπουργός δεν καταθέτει το αναπτυξιακό σχέδιο που ο ίδιος είχε δεσμευτεί ότι θα παρουσίαζε έως τις 31 Μαρτίου;
Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση υπονομεύει κάθε επενδυτική προοπτική, κάθε δημιουργική προσπάθεια για ανάπτυξη. Έχει διαλύσει την οικονομία, ετοιμάζεται να διαλύσει το ασφαλιστικό και την παιδεία. Έχει αφήσει το προσφυγικό στο έλεος της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ και των ΜΚΟ. Παρακολουθεί ως αμέτοχος θεατής τις συγκρούσεις στις προσφυγικές φαβέλες του Πειραιά και της Ειδομένης, παντελώς ανίκανη να διαφυλάξει όχι μόνο τα σύνορα της χώρας αλλά και τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την σωματική ακεραιότητα προσφύγων και μεταναστών. Ετοιμάζει νέα φοροκαταιγίδα, μέτρα 5,5 δις και 14 δις συνολικά έως το 2017, για τα οποία, μάλιστα, θα πρέπει να είμαστε και χαρούμενοι.
Ως πότε θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να παίζει το ίδιο παιχνίδι στις πλάτες του ελληνικού λαού; Κυρίως, όμως, ως πότε θα καταστρέφει τη χώρα με την παντελή απουσία διαπραγματευτικής στρατηγικής και κυβερνητικού σχεδίου;
Αν η αγαπημένη συνήθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η συνομωσιολογία και κατασκευή εχθρών, το αγαπημένο της σπορ είναι η κυβίσθηση, σε τέτοιο σημείο που έχουμε χάσει πια το μέτρημα. Από το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος που έγινε ναι, από τις ενδοκυβερνητικές τριβές που σίγησαν απότομα, μην τυχόν χαθεί η καρέκλα, μέχρι τον έρωτα με την άλλοτε persona non grata Άνγκελα Μέρκελ και, πιο πρόσφατα, τη δυσφορία με το ΔΝΤ, τις εκθέσεις του οποίου για το χρέος ασπαζόταν μέχρι τώρα, και την ανακήρυξή του σε νέο εχθρό των ημερών.
Και όλα αυτά με την αλαζονική πεποίθηση ότι οι Έλληνες πολίτες διαθέτουν επιλεκτική μνήμη και δεν θα ζητήσουν εξηγήσεις για την αλλοπρόσαλλη, ανεύθυνη και τυχοδιωκτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν όμως κάποιες κωλοτούμπες που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Ειδικά όταν πρόκειται για το κατεξοχήν ζήτημα επί του οποίου έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρη την ρητορική του, τόσο προεκλογικά όσο και τους τελευταίους 15 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία.
Μετά την χιλιοειπωμένη και ομολογουμένως επικοινωνιακά εύπεπτη δέσμευση για κούρεμα του «απεχθούς και επονείδιστου, μη βιώσιμου, χρέους», ο Υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού ξαφνικά μιλάει περί βιωσιμότητάς του έως το 2022! Ακυρώνει εν μία νυκτί όχι μόνο τον «άσο στο μανίκι», στον οποίο ποντάρει τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, κυρίως, τα κεκτημένα του Eurogroup του 2012. Και το διαπράττει με το ίδιο θράσος, την ίδια ευκολία, που ασκεί πολιτική τα τελευταία 6 χρόνια της κρίσης: ψέματα, ανακρίβειες, προπαγάνδα, όπου φυσάει ο άνεμος, και γενναίες δόσεις σανό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα, ούτε η τελευταία που φάσκει και αντιφάσκει. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας για το λιμάνι του Πειραιά, ο αρμόδιος Υπουργός ανεβάζει one man show εξαπολύοντας πυρά κατά του ΤΑΙΠΕΔ.
Κάθε νέα αποτυχία της κυβέρνησης συνοδεύεται κι από την κατασκευή ενός νέου εχθρού που πρέπει να κατατροπώσει. Μετά από κάθε προκλητική δήλωση ακολουθεί μία ακόμη πιο επιπόλαιη, για να μετριάσει την κατακραυγή για την προηγούμενη. Κι όταν αυτά αποτυγχάνουν, τώρα που πλέον χάθηκε το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, ανατρέχει στο σίγουρο χαρτί της επίκλησης της «εθνικής υπερηφάνειας» και «αξιοπρέπειας».
Γιατί δεν ακούμε ποτέ προτάσεις που θα δώσουν λύση στα προβλήματα της χώρας – προβλήματα που η ίδια η κυβέρνηση είτε δημιουργεί είτε επιτείνει με την ανικανότητά της; Αντί για αλλοπρόσαλλες παραδοχές ότι το χρέος τελικά είναι βιώσιμο σε ορίζοντα εξαετίας, γιατί ο αρμόδιος Υπουργός δεν καταθέτει το αναπτυξιακό σχέδιο που ο ίδιος είχε δεσμευτεί ότι θα παρουσίαζε έως τις 31 Μαρτίου;
Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση υπονομεύει κάθε επενδυτική προοπτική, κάθε δημιουργική προσπάθεια για ανάπτυξη. Έχει διαλύσει την οικονομία, ετοιμάζεται να διαλύσει το ασφαλιστικό και την παιδεία. Έχει αφήσει το προσφυγικό στο έλεος της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ και των ΜΚΟ. Παρακολουθεί ως αμέτοχος θεατής τις συγκρούσεις στις προσφυγικές φαβέλες του Πειραιά και της Ειδομένης, παντελώς ανίκανη να διαφυλάξει όχι μόνο τα σύνορα της χώρας αλλά και τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την σωματική ακεραιότητα προσφύγων και μεταναστών. Ετοιμάζει νέα φοροκαταιγίδα, μέτρα 5,5 δις και 14 δις συνολικά έως το 2017, για τα οποία, μάλιστα, θα πρέπει να είμαστε και χαρούμενοι.
Ως πότε θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να παίζει το ίδιο παιχνίδι στις πλάτες του ελληνικού λαού; Κυρίως, όμως, ως πότε θα καταστρέφει τη χώρα με την παντελή απουσία διαπραγματευτικής στρατηγικής και κυβερνητικού σχεδίου;
