Διακινήθηκε τις τελευταίες μέρες η άποψη
πως με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα
πήραν ώθηση.
Προς τεκμηρίωση των παραπάνω γίνεται επίκληση της ψήφισης
των νόμων για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των μεταναστών, ενώ
επισημαίνεται βελτίωση στον τομέα της ελευθεροτυπίας.
Αναμφίβολα, ως προς τα δύο πρώτα σημεία
έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός. Παρ΄ότι αφορούν συγκεκριμένες ομάδες
–πολυάριθμες βέβαια– η κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους αποτελεί
αναμφισβήτητα θετικό γεγονός. Ως προς την ελευθεροτυπία οι ενστάσεις μου
είναι πολλές. Μόλις πριν από λίγες μέρες αντιεισαγγελέας επέδραμε σε
τηλεοπτικό σταθμό κατ΄εντολή μεγαλοεπιχειρηματία για να συλλάβει
δημοσιογράφο. Παρόμοιο γεγονός δεν έχει καταγραφεί μετά τη
Μεταπολίτευση. Επίσης γνωστές είναι οι πιέσεις που ασκούνται σε
δημοσιογράφους –όπως γινόταν και παλαιότερα– για να
χαμηλώσουν τους
τόνους της κριτικής τους, ενώ τα κρατικά κανάλια και το ΑΠΕ θυμίζουν τις
πιο σκοτεινές μέρες της δημοσιογραφίας. Σε όλα αυτά, αν προστεθεί και η
κυβερνητική πρόθεση να κλείσουν τηλεοπτικοί σταθμοί, η άποψη πως οι
συνθήκες ελευθεροτυπίας έχουν βελτιωθεί ανατρέπεται.
Επιπροσθέτως, οφείλω να επισημάνω πως η
διακριτική μεταχείριση –είμαι επιεικής με αυτήν τη διατύπωση– από την
πολιτική εξουσία των παραβατικών συμπεριφορών ομάδων που πρόσκεινται
ιδεολογικά σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά ακυρώνει την άσκηση
συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων άλλων ομάδων πολιτών, ενώ η
προνομιακή μεταχείριση υποδίκων ή καταδικασθέντων βιάζει βάναυσα το
αίσθημα ασφάλειας και τα συνακόλουθα με αυτό ατομικά δικαιώματα, καθώς
αυτοί μόλις απελευθερώνονται συνεχίζουν απτόητοι το κακουργηματικό έργο
τους.
Νομίζω πως όλες οι κυβερνήσεις –ακόμα
και οι πιο αποτυχημένες– έχουν να επιδείξουν κάποιο θετικό έργο. Κάποιες
ρυθμίσεις, κάποιους νόμους που βελτιώνουν τη ζωή πολλών ή λίγων
ανθρώπων. Φυσικά και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να εξαιρεθεί
από αυτόν τον γενικό κανόνα. Βέβαια η συνολική κυβερνητική εικόνα είναι
συντριπτικά αρνητική. Γράφω αυτά τα κοινότοπα, γιατί διαπιστώνω πως
κάποια δημόσια πρόσωπα, μεγεθύνοντας υπέρμετρα τα ελάχιστα θετικά
πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητούν εναγωνίως προσχήματα για πολιτική
προσέγγιση. Βέβαια, αυτό δεν είναι εκ προοιμίου αρνητικό, εφόσον
εδράζεται στην πολιτική εκτίμηση πως και η άλλη πλευρά προσφέρεται για
ισότιμη συνεργασία και πως υπάρχουν και οι πολιτικές προϋποθέσεις γι'
αυτό.
Η μέχρι σήμερα κυβερνητική πορεία του
ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται όμως από αλαζονεία, έντονες τάσεις αυταρχισμού
και, σε επίπεδο πολιτικής κατεύθυνσης, από έναν αντιμεταρρυθμιστικό
οίστρο. Αυτή η μεγάλη εικόνα μπορεί να ανατραπεί από μερικά θετικά
εικονίδια; Η μέχρι σήμερα πολιτική συμπεριφορά των κυβερνώντων προσφέρει
τις εγγυήσεις για ειλικρινείς συνεργασίες; Η συνεργασία και η συναίνεση
αποτελούν στρατηγική επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ή είναι
τακτικός ελιγμός για να κερδίσουν έδαφος και χρόνο;
Οι απαντήσεις είναι σαφώς αρνητικές.
Όσοι έχουν την προδιάθεση για συνεννόηση ας συνεκτιμήσουν καταστάσεις,
συμπεριφορές, αντιλήψεις. Και το κυριότερο, ας ξεδιαλύνουν τις
στοχεύσεις τις δικές τους και τις στοχεύσεις της ηγετικής ομάδας του
ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Στο λογικό ερώτημα του
αναγνώστη «και τι μας προτείνεις; Να βάλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε καραντίνα;» η
απάντηση μου είναι «φυσικά!» Είναι ένα τοξικό κόμμα που έχει
δηλητηριάσει και εξακολουθεί να δηλητηριάζει την πολιτική ζωή του τόπου
και όποιος τον πλησιάζει υφίσταται τις συνέπειες. Τα παραδείγματα είναι
πολλά για τον λίγο χρόνο που ασκεί την εξουσία.
Ας προσέξουν κάποιοι έγκαιρα, για να μην κλαυθμηρίζουν μετά.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr
