Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Φθινοπωρινή Κυριακή ηλιοχάδευτη. Με τη
συμβία μου και δυο φίλους το Χαράλαμπο και τη Βιργινία, τέσσερις τ’ απόγευμα μπήκαμε στ’ αμάξι.
Προορισμός μας η
Γιάλοβα. Σκοπός του ταξιδιού μας η βάπτισή μας στα απαλόχρωμα μετάξια του
παραδείσου της.
Ξεκινήσαμε με τον ουρανό μας διάφανο και
γαλανό. Όπως την άνοιξη. Τα χρώματα στη δύση κόκκινα και ο ήλιος βασιλιάς σε
άρμα υφασμένο με κρόσσια σε χρωματισμούς ουράνιου τόξου. Στις όχθες ελιές
χρυσαφένιες, σφεντάμια ναρκωμένα, χλόες που χαϊδεύονταν με τρυφερές θωπείες του
ανέμου. Φύλλα ξέχρωμα σωριασμένα κάτω από τα δέντρα, αγριολούλουδα με διάφανη τη
στεφάνη τους να σκορπίζουν τη μυρωδάτη πνοούλα τους.
Λευκά πρόβατα στις πλαγιές, τσοπάνηδες
ξαπλωμένοι στα χαλιά των χωραφιών, τροκάνια εύηχα να εξορίζουν τη σιωπή.
Νυφίτσες να ξεπετάγονται απ’ τις φωλιές τους, οστρακοειδή αργόσυρτα να
καλπάζουν στην άσφαλτο να ξεφύγουν από τους τροχούς.
Λίγο πριν φτάσουμε, στις γυμνές λεύκες
σαν σκουφιά απλωμένα τα σμερδοπούλια μας υποδέχονται.
Ακούγεται ένα σκούξιμο και μετά χάνονται μέσα
σε σχηματισμούς. << Τα λένε και
μπαζίλες >> μας πληροφορεί ο Χαράλαμπος.
Δικό τους το πάρκο,
αχειροποίητο, ελέω Θεού φτιαγμένο, και όχι με μουσκεμένα ευρώ από το κλάμα της
τρόικας που μας κυβερνά.
Η αυτοκράτειρα Γιάλοβα μας δέχτηκε με
το γέλιο της πανώριας γητεύτρας. Ξαπλωμένη στη λεπτή άμμο και ραντισμένη απ΄ τη
δροσιά και την αρμύρα του χρυσωμένου κόλπου της. Με άσπρους γλάρους να πετάνε
πάνω από τα κεφάλια μας, μ’ ένα σύννεφο
από φωνές χρωματιστών πουλιών. Με τη γαλαζοσύνη της θάλασσάς της και τις
πτυχώσεις των αχτίδων στους βράχους της Σφακτηρίας. Με μάτια κόκκινα σαν γαρίφαλα.
Στην καφετέρια << ΑΚΤΗ >> ήπιαμε ευωδιαστό καφέ. Η διακόσμησή της
ωραιότατη με θαλασσινές γκραβούρες, και περικαλλή αίθουσα << Λαογραφικού
μουσείου >>. Εκεί είδαμε για πολλοστή φορά την ελληνική μας τέχνη. Θυμηθήκαμε τους παππούδες
μας, και τις δικές μας πέτρινες μέρες. Ο Χαράλαμπος τα αποθανάτισε στο χαρτί,
να τα δείξει στον Καναδά.
Φωτογράφισε και την αμμόεσσα Πύλο, τις φλόγες του
ηλιοβασιλέματος, τις βάρκες που χάνονταν στο λαιμό του λιμανιού να ρίξουν τα
δίχτυα τους, ένα τσιριχτό καυγά που ΄χαν στήσει τα σπουργίτια.
Επιστρέψαμε όταν η Γιάλοβα ήταν πνιγμένη
σ΄ ένα πέλαγος από χρυσαχτίδες του
φεγγαριού.
Λυπημένοι για το χωρισμό αλλά ευτυχείς που την αφήσαμε και πάλι στην
παραμυθένια της θωριά και την ερημική της αποθέωση.
Για ν’ αρχίσουμε το Γολγοθά
μας σ’ ένα δρόμο χαραγμένο από τους αραπάδες του Ιμπραήμ.
Ένα δρόμο ντροπή για
το ελληνικό κοινοβούλιο και τους ντόπιους πολιτικούς φεουδάρχες.
Όπου κλώθει
στροφές θανάτου, μαύρους βράχους και ίσκιους που ζητούν το θάνατό σου. Χωρίς
λωρίδες με τις σημάνσεις πεταμένες στο χώμα, τα κολονάκια σπασμένα και τις
λακκούβες ανοιχτές σαν τάφοι.
Ένας δρόμος καρμανιόλα, με τους σκοτωμένους πετρωμένους
στις ματωμένες όχθες.
