Θα μπορούσε να είναι η αρχή κάθε παραμυθιού στον πυρήνα του οποίου υπάρχει μια αγάπη.
Μια αγάπη που έμεινε στην ιστορία, επειδή ήταν τόσο διαφορετική απ’ όλες τις υπόλοιπες. Που ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Που κανείς δεν πίστεψε σε αυτή. Ούτε καν οι δυο πρωταγωνιστές της. Που όμως, έμελλε να μετατραπεί σε ένα καταπράσινο δέντρο που χαρίζει απλόχερα τους καρπούς του και οι ρίζες του φτάνουν τόσο βαθιά που κανείς δεν μπορεί να το πειράξει.
Είναι το σημείο στον χρόνο που το παραμύθι συναντά την (σκληρή, πολλές φορές) πραγματικότητα και μεταξύ τους μπερδεύονται. Αυτή ακριβώς είναι η ιστορία (σαν παραμύθι) της πεντάμορφης και του τέρατος. Δυο ανθρώπων που τους ένωσε η μοίρα και γιγάντωσε την ιστορία τους η οποία μέσα από διηγήσεις, από γραπτά και εσχάτως από ταινίες και τραγούδια έφτασε μέχρι τις ημέρες μας για να αποτελεί την απόδειξη πως τελικά όλα είναι δυνατά.
Η ιστορία της πεντάμορφης και του τέρατος δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Όχι στην ολότητά της τουλάχιστον. Είναι πραγματικότητα και μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια της Αναγέννησης.
Ο άνθρωπος του δάσους
Το 1537 στην Τενερίφη γεννήθηκε ο Πέτρους Γκονζάλβες ο οποίος δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ο Πέτρους έπασχε από μία σπάνια κληρονομική αρρώστια που ονομάζεται υπερτρίχωσις ή σύνδρομο Άμπρας (σύνδρομο λυκανθρώπου) μία αρρώστια η οποία καταγράφει μόλις 50 περιστατικά από τον μεσαίωνα μέχρι σήμερα.
Όπως είναι φυσικό, ο Πέτρους έγινε από μικρή ηλικία κάτι σαν… θέαμα για τους κάτοικους της περιοχής που έμενε. Τον ονόμασαν «άνθρωπο του δάσους» επειδή έμοιαζε με λυκάνθρωπο και προκαλούσε τρόμο.
Όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει πως ήταν απόλυτα φυσιολογικός και πως η εξωτερική του εμφάνιση δεν σήμαινε αυτόματα πως είναι ένα κακό πλάσμα που θέλει να κάνει κακό στους ανθρώπους, δεν έπειθε κανέναν. Έτσι, από μικρή ηλικία φυλακίστηκε προκειμένου να μπορεί ο καθένας να τον δει και να τον παρατηρήσει χωρίς να… κινδυνεύει.
Όταν ο Πέτρους έγινε 10 ετών, στάλθηκε σαν δώρο για τη στέψη του Ερρίκου Β’ και της Βασίλισσας του, Κάθριν Ντε Μεντισί. Την εποχή εκείνοι οι άνθρωποι με παράξενα χαρακτηριστικά γινόταν αντικείμενο διασκέδασης στους κύκλους των ευγενών. Όταν… παρελήφθη από το βασιλικό ζεύγος ένας από τους γιατρούς της Αυλής τον τρύπησε με ένα κοντάρι για να δει αν θα αγριέψει. Εκείνος, ωστόσο, παρέμεινε ψύχραιμος και απλά ψιθύριζε το όνομά του.
Και κάπου εκεί η ζωή του Πέτρους αλλάζει. Ο βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο πρώτος που παρατήρησε την ευγενική φύση του «λυκάνθρωπου» και έτσι αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα.
Η μόρφωση και το προξενιό
Ο Ερρίκος Β’ έδωσε αμέσως εντολή να ντύσουν τον Πέτρους με ρούχα ευγενούς και να τον μορφώσουν προκειμένου να διαπιστωθεί αν μπορεί ο «άνθρωπος του δάσους» να συμπεριφέρεται όπως όλοι οι… κανονικοί άνθρωποι.
Ο Πέτρους Γκονζάλβες, ωστόσο, αποδείχθηκε εξαιρετικά πιο έξυπνος και κοινωνικός απ’ ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος. Ο «λυκάνθρωπος» μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε να μιλάει τρεις γλώσσες, απέκτησε τρομερή μόρφωση, ντυνόταν άψογα και ήταν πάντα ιδιαίτερα κοινωνικός και με εξαιρετικούς τρόπους. Η συμπεριφορά του αυτή τον έκανε να ανέβει στην ιεραρχία της Αυλής του βασιλιά και να λάβει τίτλο ευγενείας.
Το επόμενο βήμα, πλέον, ήταν ο Πέτρους να παντρευτεί. Με την εμφάνισή του, ωστόσο, αυτό ήταν μάλλον δύσκολο και γι' αυτό τον λόγο ο Ερρίκος Β’ απέφευγε να μπει σε αυτή τη διαδικασία.
Όταν, όμως, το 1559 ο βασιλιάς πέθανε και ανέβηκε στο θρόνο η σύζυγός του, Αικατερίνη των Μεδίκων, εκείνη αποφάσισε να κάνει ένα δεύτερο πείραμα προκειμένου να διαπιστώσει αν ο Πέτρους πέρα από ένας καλός μαθητής και ένας άξιος ευγενής μπορεί να γίνει και ένας καλός σύζυγός.
Αποφάσισε, λοιπόν, να του βρει μια νύφη. Η ίδια η βασίλισσα εξέταζε προσωπικά τον «φάκελο» κάθε υποψήφιας νύφης καθώς θεωρούσε πως θα έπρεπε να είναι εξίσου μορφωμένη αλλά και αρκετά όμορφη προκειμένου να διαπιστώσει αν ο Πέτρους μπορούσε να ζήσει μαζί της.
Τελικά, η ιδανική υποψήφια βρέθηκε στο πρόσωπο της πανέμορφης κόρης ενός δικαστικούς υπαλλήλου, της Κάθριν.
Ο ευτυχισμένος γάμος σε ένα εχθρικό περιβάλλον
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο πριν την ολοκλήρωση του προξενιού ήταν να δεχθεί η πανέμορφη Κάθριν τον Πέτρους ως σύζυγό της και κυρίως να αποδεχθεί την εξωτερική του εμφάνισή του.
Πράγματι, η πρώτη συνάντηση των υποψήφιων συζύγων δεν πήγε και τόσο καλά δεδομένου πως η Κάθριν τρόμαξε από την εξωτερική εμφάνιση του Πέτρους. Γρήγορα, ωστόσο, όλα άλλαξαν καθώς η Κάθριν κατάλαβε πως πρόκειται για έναν εξαιρετικά καλλιεργημένο άνθρωπο που μόνο τέρας δεν ήταν.
Σύντομα παντρεύτηκαν και μαζί περνούσαν τόσο καλά που όλοι στην Αυλή άρχισαν να αναρωτιούνται αν όλο αυτό είναι πραγματικότητα ή κρύβεται κάτι άλλο από πίσω. Το ζευγάρι διαισθανόμενο πως πάντα εκεί θα τους έβλεπαν ως ζώα ζήτησαν από τη βασίλισσα να τους επιτρέψει να φύγουν και να μείνουν μόνιμα στην Ιταλία.
Κάπως έτσι ο Πέτρους και η σύζυγός του απέκτησαν ένα καθεστώς ημιελευθερίας καθώς ναι μεν μπορούσαν να ζουν μόνοι τους αλλά έπρεπε να ταξιδεύουν συχνά στο εξωτερικό προκειμένου να παρουσιάζονται σε ευγενείς διάφορων χωρών που ήθελαν να τους δουν από κοντά.
Το τραγικό «ξερίζωμα» πριν το θλιβερό τέλος
Ο Πέτρους και η Κάθριν είχαν συνηθίσει το γεγονός πως ποτέ οι υπόλοιποι δεν θα τους αποδεχθούν ως ένα φυσιολογικό ζευγάρι. Αυτό, ωστόσο, δεν τους εμπόδισε να ζήσουν μια απόλυτα φυσιολογική ζωή.
Τα άσχημα για το ζευγάρι, ωστόσο, άρχισαν όταν ξεκίνησαν να αποκτούν παιδιά. Συνολικά ο Πέτρους και η Κάθριν απέκτησαν επτά παιδιά. Τέσσερα από αυτά, ωστόσο, είχαν την ατυχία να κληρονομήσουν την ασθένεια του πατέρα τους και γεννήθηκαν με πυκνό τρίχωμα να καλύπτει κάθε εκατοστό του κορμιού τους.
Όπως ήδη έχει αναφερθεί νωρίτερα, το ζευγάρι μπορεί να ζούσε μακριά από την Αυλή της Αικατερίνης των Μεδίκων, ωστόσο, αυτό γινόταν σε καθεστώς ημιελευθερίας. Έτσι, όταν τα τέσσερα από τα παιδιά τους γεννήθηκαν με το σύνδρομο Άμπρας, αναγκάστηκαν με τη βία να αποχωριστούν την οικογενειακή θαλπωρή και να δοθούν σε οικογένειες ευγενών σε διάφορες χώρες, ακριβώς κάτω από τις ίδιες συνθήκες που ο πατέρας τους είχε φτάσει στη Γαλλία όταν ήταν 10 χρονών: ως κάποιου είδους ανατριχιαστικό θέαμα!
Ο Πέτρους και η Κάθριν προσπάθησαν να αντιδράσουν, ζήτησαν τα παιδιά τους πίσω αλλά δυστυχώς δεν κατάφεραν να πετύχουν κάτι και έτσι η οικογένεια έμεινε χωρισμένη για πάντα. Με τον καημό αυτό ο Πέτρους έφυγε από τη ζωή το 1618 και πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε και η σύζυγός του.
Η ιστορία τους, ωστόσο, μια ιστορία αγάπης που έγινε σύμβολο πίστης, καλοσύνης και κατανόησης για το διαφορετικό έφτασε μέχρι τις ημέρες μας μέσα από βιβλίο της η Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve τον 18ο αιώνα, το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε πηγή έμπνευσης για δεκάδες ταινίες και θεατρικές παραστάσεις.
newsbeast
