Όταν ακούτε πολιτικό αρχηγό να λέει ότι
δεν δίνει σημασία στις δημοσκοπήσεις, τότε να ξέρετε ότι έχει έναν σωρό
απ’ αυτές πάνω στο γραφείο του και ότι όλες του δείχνουν τον δρόμο προς
την ήττα.
Κι αν θέλετε να μάθετε πόσο ηττημένο τον δείχνουν, μετρήστε τα
ντεσιμπέλ της πολιτικής έντασης που χρησιμοποιεί στις ομιλίες του.
Είναι μεγέθη ευθέως ανάλογα.
Όσο πιο πολύ φωνάζει, βρίζει και
συκοφαντεί, τόσο μεγαλύτερη ήττα προεξοφλεί για τον εαυτό του.
Τα γράφω αυτά με αφορμή την συζήτηση στη
βουλή, την οποία –φευ- έκατσα και άκουσα σχεδόν όλη.
Στην μονομαχία των
δύο αρχηγών, Αλέξη και Κυριάκου, είδα για πολλοστή φορά ανάγλυφα, αυτό
τον νόμο που περιγράφω στην αρχή του κειμένου. Αυτός που οδεύει σε ήττα
επιλέγει την όξυνση και την πόλωση, προσπαθώντας να κλείσει τις πόρτες
του μαγαζιού του που σιγά-σιγά αδειάζει. Κι αυτός που οδεύει σε νίκη
επιλέγει τους ήπιους τόνους και τις
αναφορές στο μέλλον, διότι επιθυμεί
να μπουν όσο γίνεται περισσότεροι από τις πόρτες του δικού του μαγαζιού
που παραμένουν ορθάνοικτες.
Χθες ο Αλέξης μου θύμισε έντονα τον Πάνο
Καμένο.
Ελάχιστους έως καθόλου αριθμούς, υψηλούς τόνους με βαριές
εκφράσεις, εξωφρενικές διαστρεβλώσεις της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας,
συναισθηματικές εκφράσεις αναμεμειγμένες με ισχυρές δόσεις
συνωμοσιολογίας και μια κουτσαβάκικη σκηνική παρουσία σφράγισαν την
γενική του εμφάνιση. Παρά την σιγουριά που έχει μάθει να εκπέμπει όταν
μιλά, ακόμα και η κουτσή Μαρία καταλαβαίνει ότι η καρδούλα του τρέμει
την ήττα που έρχεται.
Ο Κυριάκος είναι στις ομιλίες του όλο
και πιο συγκροτημένος, όλο και πιο στιβαρός. Κάθε φορά μιλά και
περισσότερο ως πρωθυπουργός, πάει να πει πιο υπεύθυνα, πιο τεκμηριωμένα
και πιο προσγειωμένα. Είναι λογικό. Ξέρει πως όσα πει σήμερα, αύριο θα
τα βρει μπροστά του. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πως η μοναδική πιθανότητα
που έχει είναι να γυρίσει το παιχνίδι με μη συμβατικά μέσα. Αν το
πολιτικό σκηνικό θα οδεύσει πάνω στις σημερινές ράγες, τότε το παιχνίδι
είναι οριστικά χαμένο για τον Αλέξη. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και στο
Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου. Άρα, η παράλογη όξυνση που είδαμε χθες,
είναι μόνο η αρχή. Κι αυτό είναι το επικίνδυνο.
Αυτές οι αθλιότητες για τα ανύπαρκτα
«βάστα ΔΝΤ» που δήθεν έλεγε η ΝΔ (ενώ αυτός τώρα τους παρακαλά), για την
δήθεν υπονόμευση της χώρας στο εξωτερικό απ’ τον Κυριάκο, για την
ακροδεξιά μετατόπιση της ΝΔ και τα παρόμοια, δεν είναι παρά η έναρξη της
πόλωσης. Το που θα φθάσει και ποια μέσα θα χρησιμοποιήσει είναι
άγνωστο, πάντως όσο ο Αλέξης θα βλέπει ότι το παιχνίδι δεν γυρίζει, τόσο
θα σκαρφίζεται οξύνσεις. Δεν θα μείνει μόνο στα λόγια από το πόντιουμ
της Βουλής, θα προχωρήσει σε πράξεις. Ποιες είναι αυτές;
Πιστεύω ότι ένα δημοψήφισμα,
αιφνιδιαστικό και άκρως διχαστικό, το ‘χει στο πρόγραμμα.
Ποιος ξέρει
και τι άλλο. Πάντως, παρά τις δέκα ή δώδεκα μονάδες δημοσκοπικής
διαφοράς που έχουν παγιωθεί, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ‘ναι παιδικός
περίπατος.
Τύποι σαν κι αυτόν, επειδή ανεβαίνουν σπάνια στην κορυφή,
προτιμούν να την ανατινάξουν παρά να την χάσουν.
Ο χρόνος μέχρι τις
εκλογές θα είναι και απρόβλεπτος και κολασμένος.
Δ. Καμπουράκης-liberal.gr
