Δεύτε τελευταίον Προϋπολογισμόν

Έχει έφεση στις κατηγορίες ο Πρωθυπουργός, έστω και αν αυτοχειριάζεται. Απευθυνόμενος στον Μητσοτάκη του θύμισε ότι «κάποιοι ακραίοι» στη ΝΔ αποκαλούσαν τον Αντρέα ως αρχηγό της 17 Ν. 

 Ξέχασε να πει, όπως παραστατικά υπενθύμισε το ΚΙΝΑΛ «Το πιστόλι που χρησιμοποίησε η Δεξιά για να χτυπήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να τον συνδέσει με την 17 Ν. σήμερα το έχει ο κ. Τσίπρας στο δικό του θηκάρι και λέγεται Π. Καμμένος».
Παράλληλα ο Πρωθυπουργός κατηγόρησε τον εκλεγμένο σε ανοιχτή διαδικασία για την προεδρία τη ΝΔ κ. Μητσοτάκη ως καλομαθημένο κολεγιόπαιδο που του κληρονόμησε την έδρα ο πατέρας του. Θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιάσει τους δικούς του τίτλους σπουδών ο Πρωθυπουργός, για να γίνει γνωστό υπό την επίβλεψη ποίων καθηγητών, συγκεκριμένης και δηλωμένης πολιτικής στράτευσης, πήρε το πτυχίο. Ούτως ή άλλως οι
διαδικασίες σπουδών ενός πολιτικού προσώπου δεν αποτελούν προσωπικά δεδομένα. Όσο για την κληρονομιά της έδρας από τον πατέρα Μητσοτάκη, ο κ. Τσίπρας αφενός δεν τον νοιάζει το unfair, αφετέρου όταν μιλάει για πατεράδες δεν έχει γνώση του μύθου του παππού Αισώπου «Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει»...
Ο Πρωθυπουργός διακρίνεται από μια παροιμιώδη αδιαφορία στις κατηγορίες που απευθύνονται εναντίον του. Αλλωστε είναι εξπέρ στο να απευθύνει ο ίδιος κατηγορίες στους αντιπάλους του, με έφεση στη διαστρέβλωση του έργου τους. Πρώτη φορά δείχνει ευάλωτος στην κατηγορία ότι ξεπούλησε τη Μακεδονία, γι αυτό και το επανέφερε χθες στην ομιλία του. Αναφερόμενος στον αρχηγό της ΝΔ, τον κατηγόρησε ότι έφτασε στο κατώτατο σκαλί της αθλιότητας με το να κατηγορεί ότι πούλησε τη Μακεδονία για να πάρει τις συντάξεις, και τον παραλλήλισε με τον Σαλβίνι και τον Μιχαλολιάκο.
Μα το πρόβλημα του Πρωθυπουργού δεν είναι ο Μητσοτάκης και οι κατηγορίες του. Είναι το πεπρωμένο που ο ίδιος δημιούργησε και πλέον είναι δύσκολο να αποτρέψει. Το πρόβλημά του είναι η ιστορία που θα καταγράψει μια εθνική παραχώρηση που θα συνδέεται με το όνομά του.
Οσο για το «θηκάρι Πάνος» βρίσκεται σε δίστρατο. Είναι υποχρεωμένος να μην ψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών, γεγονός που δίνει δυναμική επίσπευσης των εκλογών, τώρα που ο πρώην πρόθυμος Θεοχάρης εντάχτηκε στη ΝΔ. Βέβαια ίσως κληρονομήσει τον Σαρίδη των Κεντρώων ο οποίος ψήφισε τον προϋπολογισμό!
Ο κ. Τσίπρας επανέλαβε ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2019. Δεν αμφιβάλουμε για την πρόθεσή του. Η δυνατότητά του είναι το πρόβλημα.
Γράφαμε τη Δευτέρα: «Φυσικά αν η συμφωνία δεν περάσει ο βίος της κυβέρνησης έχει τελευτήσει. Σε τέτοια περίπτωση, λόγω του ειδικού πολιτικού βάρους που ενέχει, το αποτέλεσμα θα είναι ισοδύναμο με την απώλεια της δεδηλωμένης, και τότε οι εκλογές γίνονται μονόδρομος». Χθες ανάλογα δημοσιεύματα ενεργοποίησαν το Μαξίμου, το οποίο αντέδρασε με διαρροή, σύμφωνα με την οποία «Δημοσιεύματα που φέρουν τον Πρωθυπουργό να συνομιλεί με συνεργάτες του και να είναι έτοιμος για εκλογές το Μάρτη, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα». Φυσικά αλίμονο στην πραγματικότητα.

Κατά τα άλλα οι αριθμοί υπόκεινται σε αλχημείες - ειδικότης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να συγκρίνει το δύστηνο έργο που ανέλαβαν οι προηγούμενοι - με το αβυσσώδες έλλειμμα και το συντριπτικό χρέος που κληρονόμησαν - με τις επιδόσεις της κυβέρνησής του. Κουβέντα δεν είπε ότι το υπερμέγεθες πλεόνασμα, για το οποίο επαίρεται, βασίζεται στην μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων του κράτους προς τους προμηθευτές του, που κυμαίνονται στα 2,6 δις ευρώ. Ούτε για τις συντάξεις που καθυστερούν για να παραμένει επίπλαστα θηριώδες το πλεόνασμα, ή τις συνολικές υποχρεώσεις πολιτών προς το δημόσιο που ξεπερνούν τα 8,8 δις ευρώ, με τα 7,1 δισ. ευρώ προέρχονται από απλήρωτους φόρους. Ούτε ότι τον προηγούμενο μήνα κάθε εργάσιμη ημέρα βρίσκονταν αντιμέτωποι με κατασχέσεις 300 οφειλέτες, κατά μέσο όρο, ενώ άλλοι 635.000 βρίσκονται στον προθάλαμο των κατασχέσεων, γιατί απλώς δε μπορούν να πληρώσουν. Το πρόβλημα δεν είναι αν έχουμε ανάπτυξη. Μια κάποια ανάπτυξη θα υπήρχε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή δεν αρκεί και που θα μπορούσε αν δεν την είχε ανακόψει η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξακολουθεί να παραμένει περί το 2%, κάπως σαν τη φυματική σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου. Κουβέντα δεν είπε ότι στο μεσοπρόθεσμο 14-18 προβλεπόταν ανεργία περί το 16%, ότι η part tιme απασχόληση επί των ημερών του έγινε καθεστώς, και ότι στη διαμόρφωση των ισχνών δεικτών ανεργίας συμβάλουν και οι προσλήψεις στο δημόσιο, άρα οι δείκτες δεν απεικονίζουν επακριβώς την πραγματικότητα στην αγορά εργασίας. Πάντως υποσχέθηκε -προεκλογική- συμβολή του κράτους στις μηνιαίες αποπληρωμές δανείων με την παροχή τυποποιημένων λύσεων και κινήτρων από τη μεριά των τραπεζών ώστε να διατηρηθεί το βασικό περιουσιακό στοιχείο για τα νοικοκυριά που είναι η πρώτη κατοικία, και την σταδιακή μετατροπή των κόκκινων δανείων σε εξυπηρετούμενα. Ακόμη και το Ελληνικό θυμήθηκε, υποσχόμενος ότι θα αρχίσει την Άνοιξη, - ναι εκείνο που δεν πωλείται.
 

Γ. Σιδέρης

liberal.gr