Οπαδοί του στα social media αντί να νιώθουν
προδομένοι και σοκαρισμένοι από τη νέα kolotouba, τον επαινούσαν για τη…
γενναία απόφασή του να βρεθεί αυτοπροσώπως στο κανάλι του εχθρού
(τέτοια τόλμη)
Ήταν από αυτά που τα ακούς και λες δεν γίνονται.
Fake news, που λέει
κι ο Τσίπρας. Τελικά με αυτόν όλα γίνονται. Πριν ένα χρόνο, έκανε
εμπάργκο στον ΣΚΑΙ επειδή, σωστά όπως αποδείχτηκε, συνεργάτης του
σταθμού μετέδωσε ότι θα αλλάξουν οι επικεφαλής των δυνάμεων που
ενεπλάκησαν στη φωτιά στο Μάτι (εκεί που ίδιος έπαιξε το αποτρόπαιο
θέατρο της άγνοιας για τους νεκρούς).
Πριν είκοσι ημέρες στην Κ.Ε. του κόμματος με αφορμή την έλλογη κίνηση
δύο βουλευτών να συμμετάσχουν σε εκπομπές του ΣΚΑΙ, προειδοποίησε ότι
όποιος βγει στον ΣΚΑΙ φεύγει από τα ψηφοδέλτια. Ο ένας αξιοπρεπώς έφυγε
μόνος του!
Είχε προϋπάρξει η συντριπτική ηθική απαξίωση χρόνων. Ο ΣΚΑΙ ήταν η
κορωνίδα αυτού που ο Πολάκης δημοσίως, και όλοι τους ιδιωτικώς,
χαρακτήριζαν «βοθροκάναλα» - ακόμη και στην εποχή που εκμεταλλεύονταν
την φιλοξενία του ΣΚΑΙ για να πουλάνε εξέγερση και αντιμνημόνιο, και από
τα
δικά του στούντιο να βρίζουν με άνεση τα «μνημονιακά κανάλια»!
Η πανωλεθρία των ευρωεκλογών και η διαφαινόμενη των εθνικών,
ανάγκασαν τον Αλέξη να κάνει στροφή 180 μοιρών (και όχι 360 που θα έλεγε
ο ίδιος) και να ανακοινώσει πως την Τρίτη θα δώσει συνέντευξη στο
κανάλι του Φαλήρου - εκεί δηλαδή που όποιος συμμετείχε θα έβγαινε εκτός
ψηφοδελτίων.
Ο σχολιασμός της απόφαση ενδεχομένως να ανήκε σε στήλες
μικροπολιτικής, και σίγουρα της ευθυμογραφίας, εάν δεν απεικόνιζε τον
πολιτικό σαλτιμπαγκισμό ενός κόμματος που εξακολουθεί να είναι μεγάλο
χάρις στην… απαράμιλλη ευθυκρισία τμήματος των συμπολιτών μας. Εμενε
κανείς ενεός χθες.
Οπαδοί του στα social media αντί να νιώθουν
προδομένοι και σοκαρισμένοι από τη νέα kolotouba, τον επαινούσαν για τη…
γενναία απόφασή του να βρεθεί αυτοπροσώπως στο κανάλι του εχθρού
(τέτοια τόλμη)
Ας μην υπάρξει αμφιβολία ότι έτσι θα αντιμετωπίσει και την εκεί
παρουσία του. Θα βρει ευκαιρία να προτάξει τον επιθετικό λόγο, τώρα που
όλα δείχνουν ότι επανέρχεται στην αντιμνημονιακή πολιτική του 2012-15:
Κάποιοι ακραίοι και ανθελληνικοί κύκλοι των Βρυξελλών τορπιλίζουν την
ελληνική κυβέρνηση, η Cosco ξαναέγινε αρπακτική, τα λιπάσματα της
Δραπετσώνας τα έσωσε ο ίδιος, οι Σκουριές επανεμφανίζονται στοχευμένα
από ειδικούς λογαριασμούς στα social media, οι συντάξεις θα παραδοθούν
στο ξένο κεφάλαιο, η ΔΕΗ –που αυτοί την χρεοκόπησαν - θα ξεπουληθεί κλπ.
Το άκρως τραγελαφικό είναι ότι η παλινδρόμηση στην επιθετικότητα των
«ριζοσπαστικών» του χρόνων γίνεται εκ παραλλήλου με την προσπάθειά του
να εγκατασταθεί ηγεμονικά στο χώρο της Κεντροαριστεράς, η οποία από το
πολιτικό της DNA, είναι εκ προοιμίου μετριοπαθής.
Γίνεται αστείο να δηλώνει στον Βόλο «εμείς η μεγάλη δημοκρατική
παράταξη του τόπου, από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου, βάζαμε πάντα
μπροστά το εθνικό συμφέρον». Μα από πότε για τον αριστερό Τσίπρα είναι
αξιομνημόνευτος ο Βενιζέλος; Για όλους εμάς τους υπόλοιπους ναι! Για
τους αριστερούς όμως είναι ο εμπνευστής του «Ιδιώνυμου», που στόχο είχε
την ποινικοποίηση των ανατρεπτικών ιδεών ειδικά των κομμουνιστικών, και η
καταστολή των εργατικών αγώνων.
Πόθεν αρύεται η ιδεολογική, πολιτική, ιστορική συγγένεια με τον
οραματιστή της Μεγάλης Ελάδας;
Πότε πρόλαβε σε είκοσι ημέρες ο Τσίπρας
από τον «ανατριχιαστικά επίκαιρο» Αρη Βελουχιώτη τη Λαμίας, για τον
οποίο «λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάρια, ο Αρης κάνει
πόλεμο με αντάρτες παλικάρια», να φτάσει «στης Αμύνης τα παιδιά» και τον
Βενιζέλο, και για τον οποίο το πρωτογενές υμνητικό άσμα (και όχι αυτό
που διασκεύασε ο Νίκος Γκάτσος) λογικά θα ανατριχιάζει τον «απαλό»
διεθνισμό του Αλέξη: «Ελα να δεις σπαθιά και γιαταγάνια, και κάμποσα
βουλγάρικα κεφάλια, εκεί ψηλά, ψηλά στο Σκρα επάνω»;.
Υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε βίαια που είχε πει και ο Δραγασάκης.
Αστείο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παρέα χωρίς αρχές και χωρίς γνώση, άρα χωρίς
ωριμότητα. Τσαλαβουτάει και τσιμπολογάει εδώ και εκεί, σε ιδεολογικές
σελίδες, ιστορικές εποχές και πρόσωπα διαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους.
Αποτέλεσμα είναι να τσαλαπατά και αυτά που εμείς οι απέξω γνωρίζαμε και
τιμούσαμε ως «αρχές της Αριστεράς».
Γ. Σιδέρης
liberal.gr
