Διανύουμε την χειρότερη βδομάδα στην ζωή
του Αλέξη Τσίπρα. Χειρότερη κι από κείνη της κωλοτούμπας, με την
δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση και τον έρπητα στο χείλος. Εκείνη είχε αγωνία
και φόβο, τούτη εδώ είναι ποτισμένη από την βαριά μελαγχολία μιας
αναπότρεπτης αποκαθήλωσης.
Σα να συγκρίνουμε την λύσσα ενός νεαρού που
δεν του βγαίνουν τα πράγματα, με την ανημποριά ενός γέρου που
καθηλωμένος στην καρέκλα βλέπει τους νεαρούς γύρω του να φλερτάρουν.
Θα είμαι ειλικρινής:
Όσοι από μας
χρησιμοποιηθήκαμε ως υπομόχλια για να πραγματοποιήσει τότε ο Τσίπρας τον
Ηράκλειο άθλο της κατάληψης της εξουσίας, την χαιρόμαστε αυτή την
βδομάδα.
Όσοι γίναμε μια στρογγυλή κουκκίδα στο κέντρο του στόχου για να
πετάνε τα δηλητηριασμένα βελάκια τους οι κάθε λογής ψεκασμένοι και
αγανακτισμένοι του 2012-15, αυτή τη βδομάδα νιώθουμε βαθύτατα
ικανοποιημένοι.
Ποταπά συναισθήματα που δεν έχουν θέση
στην
πολιτική ανάλυση, θα πει κάποιος ψύχραιμος παρατηρητής των
κοινωνικών διεργασιών και των ιδεολογικών συγκρούσεων. Ίσως, όποιος όμως
έγινε αυτόπτης μάρτυρας της θυελλώδους πορείας ενός αμόρφωτου
κουτσαβάκη από την καφετέρια των τεμπελχανάδων στον Όλυμπο της εξουσίας
και της δύναμης, δεν γίνεται να μην νιώσει όμορφα βλέποντας τον να
πακετάρει για να ξαναγυρίσει στην φραπεδιά όπου ανήκει.
Η εικόνα αυτής της τελευταίας βδομάδας
του Σύριζα, δεν αποτυπώνεται ούτε στις περιοδείες των αρχηγών, ούτε στις
χαιρετούρες των βουλευτών σε μαγαζιά και καφενεία, ούτε στα τηλεοπτικά
σποτάκια των κομμάτων στην τηλεόραση και στα social media. Η πραγματική
απεικόνιση της θα ήταν σ’ έναν τριτοτέταρτο υπάλληλο του γραφείου, που
πάει στα μουλωχτά ως το Πράκτικερ, αγοράζει δέκα χάρτινες κούτες
μετακόμισης και τις μπάζει από το υπόγειο γκαράζ κατ’ ευθείαν στο
υπουργικό γραφείο, για να πακετάρουν μέσα σ’ αυτές την χαρτούρα του
υπουργού που φεύγει.
Σ’ αυτές τις κούτες που θα στοιβαχτούν
φύρδην μίγδην στα σπίτια τους, εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την
αυριανή τους υπεράσπιση. Όχι διότι υποχρεωτικά έκαναν κάποια λουμπινιά,
αλλά διότι θυμούνται όλοι τους πως μόλις μπήκαν πριν πέντε χρόνια στα
υπουργεία τους, το πρώτο που έκαναν ήταν ν’ αρχίσουν να ψάχνουν τους
προηγούμενους. Ξέρουν λοιπόν πως τώρα ήρθε κι η δική τους σειρά.
Ο σημερινός αυτός υποδόριος τρόμος τους,
στα μάτια των χθεσινών κυνηγημένων και λοιδορημένων απ’ αυτούς, είναι
ένα είδος Νέμεσης που χρειαζόταν. Κι αν αυτοί που σήμερα πακετάρουν τα
υπουργικά χαρτιά τους φωνάζουν πως καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται,
η απάντηση είναι απλή:
Αστραπές δεν φοβάται, φοβάται όμως τους
λογής-λογής Ρασπούτιν. Κι αν αυτοί που έρχονται δεν το ‘χουν σκοπό να
επιστρατεύσουν τέτοιες σκοτεινές φιγούρες, αυτοί που φεύγουν κρίνουν
υποχρεωτικά εξ ιδίων τα αλλότρια και τρέμει το φυλλοκάρδι τους.
Δεν
πειράζει…
Δημ. Καμπουράκης
liberal.gr
