Για μια ακόμη φορά μετά τη δημόσια γη, τον χωροταξικό και
πολεοδομικό σχεδιασμό και τις διαδικασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης,
στο βωμό της «ανάπτυξης» επιχειρείται να θυσιαστεί και το σημαντικότερο
τμήμα της κοινόχρηστης δημόσιας γης δηλαδή ο αιγιαλός και οι παράκτιες
περιοχές. Η χώρα μας με μήκος ακτών 16.000 χλμ. και έκταση (130.000
τ.χλμ.), αντίθετα σε κάθε λογική, αλλάζει συνεχώς την πολιτική για τις
ακτές.
Τα ερωτήματα κάθε φορά είναι εξαιρετικά πολλά, αλλά όλα συγκλίνουν σε ένα: «ποιους άραγε εξυπηρετεί το εν λόγω νομοσχέδιο;»
Δυστυχώς οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τις ακτές, ως εργαλείο συνεχόμενων πολιτικών διευθετήσεων. Τα τελευταία χρόνια δε, με δικαιολογία την κρίση, αφήνουν την μαύρη τρύπα του χρέους να καταπιεί το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον της χώρας.
Ο αιγιαλός δεν καθορίζεται από την πολιτεία, αλλά από την φύση.
Η προστασία του δε, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας που επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε μέσω μιας ολοκληρωμένης διαχείρισης, σε συνδυασμό με τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, ώστε να διασώσουμε την περιβαλλοντική, οικιστική και πολιτιστική κληρονομιά μας.
Δυστυχώς οι παραλίες ορίζονται από την Πολιτεία, η οποία νομοθετεί με μοναδικό κριτήριο την οικονομική εκμετάλλευση, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο περιβάλλον και την κοινωνία.
Το πρωτόκολλο της Σύμβασης της Βαρκελώνης για τη Μεσόγειο (2008), που έχει συνυπογράψει η χώρα μας, έχει ως μια από τις αρχές του την καθιέρωση μιας αδόμητης ζώνης τουλάχιστον 100 μέτρων (zone non aedificandi). Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο έχει καταργηθεί στην πράξη και με το νέο νομοσχέδιο επιβεβαιώνεται και τυπικά.
Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την γνωστή παρελκυστική πολιτική της βολιδοσκόπησης, καταθέτει με πολύ πονηρό τρόπο προτάσεις που υποτίθεται ότι αποσύρει.
Σε αυτές προετοιμάζει την κοινή γνώμη, και την «καλεί» να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά την λογική ότι οι ακτές χάνουν απολύτως τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους και οι πολίτες την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτές.
Ταυτόχρονα, επιβραβεύει, για άλλη μια φορά τους καταπατητές σε βάρος του Κράτους και δημιουργεί ιδιοκτησιακά και οικιστικά τετελεσμένα, που θα είναι αδύνατον να αλλάξουν.
Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ επαναλαμβάνει ότι αποτελεί έγκλημα:
Τα ερωτήματα κάθε φορά είναι εξαιρετικά πολλά, αλλά όλα συγκλίνουν σε ένα: «ποιους άραγε εξυπηρετεί το εν λόγω νομοσχέδιο;»
Δυστυχώς οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τις ακτές, ως εργαλείο συνεχόμενων πολιτικών διευθετήσεων. Τα τελευταία χρόνια δε, με δικαιολογία την κρίση, αφήνουν την μαύρη τρύπα του χρέους να καταπιεί το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον της χώρας.
Ο αιγιαλός δεν καθορίζεται από την πολιτεία, αλλά από την φύση.
Η προστασία του δε, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας που επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε μέσω μιας ολοκληρωμένης διαχείρισης, σε συνδυασμό με τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, ώστε να διασώσουμε την περιβαλλοντική, οικιστική και πολιτιστική κληρονομιά μας.
Δυστυχώς οι παραλίες ορίζονται από την Πολιτεία, η οποία νομοθετεί με μοναδικό κριτήριο την οικονομική εκμετάλλευση, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο περιβάλλον και την κοινωνία.
Το πρωτόκολλο της Σύμβασης της Βαρκελώνης για τη Μεσόγειο (2008), που έχει συνυπογράψει η χώρα μας, έχει ως μια από τις αρχές του την καθιέρωση μιας αδόμητης ζώνης τουλάχιστον 100 μέτρων (zone non aedificandi). Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο έχει καταργηθεί στην πράξη και με το νέο νομοσχέδιο επιβεβαιώνεται και τυπικά.
Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την γνωστή παρελκυστική πολιτική της βολιδοσκόπησης, καταθέτει με πολύ πονηρό τρόπο προτάσεις που υποτίθεται ότι αποσύρει.
Σε αυτές προετοιμάζει την κοινή γνώμη, και την «καλεί» να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά την λογική ότι οι ακτές χάνουν απολύτως τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους και οι πολίτες την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτές.
Ταυτόχρονα, επιβραβεύει, για άλλη μια φορά τους καταπατητές σε βάρος του Κράτους και δημιουργεί ιδιοκτησιακά και οικιστικά τετελεσμένα, που θα είναι αδύνατον να αλλάξουν.
Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ επαναλαμβάνει ότι αποτελεί έγκλημα:
- η παράκτια ζώνη της χώρας να καταστραφεί από ιδιώτες που θα έχουν δικαιώματα ή να παραδοθεί σε αμφιβόλου προέλευσης ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν αποτελεί ανάπτυξη η καταστροφή,
- η μη καθολική και ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες,
- εάν δεν προστατευθούν οι παραλίες οι οποίες αποτελούν Δημόσιο αγαθό,
- η ανεπανόρθωτη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος,
- η νομιμοποίηση πολλών -εάν όχι όλων- αυθαίρετων «ξενοδοχειακών» μονάδων.
Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα αντιπαλέψει
οποιοδήποτε αντίστοιχο νομοσχέδιο και θα συνταχθεί με όλους όσους
πιστεύουν ότι τα συμφέροντα και οι πολιτικές διευθετήσεις δεν μπορεί να
είναι πάνω από τους ανθρώπους, το περιβάλλον, την κοινωνία, τον
πολιτισμό.
