Χρονογράφημα - Το ρολόι της Αγίας Τριάδας

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

  Πίσω γυρνώ να ψάξω το πικρό μου δάκρυ να βρω, να θυμηθώ που έφηβος άφησα το χωριό μου τη Μουριατάδα, για να πλασαριστώ ως μαθητής στο γυμνάσιο της πανέμορφης Κυπαρισσίας. Έπιασα δωμάτιο, ψηλά εκεί που τελειώνει το μεγάλο καλντερίμι κι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Πρώτη Κυριακή και πάλευα να αποστηθίσω το << Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, πολύτροπον ος μάλα πολλά πλάγχθη, επεί Τροίης  ιερόν πτολίεθρον… >> για να είμαι έτοιμος τη Δευτέρα μπροστά στο φιλόλογο.

  Τελειώνοντας βγήκα στο μπαλκόνι ν’ αγναντέψω το σκούφο της  πάνω πόλης που απλωνόταν μπροστά μου. Και τότε κάποιος τοπικός θεός άφησε ν’ ακουστούν δώδεκα χτύποι και να σκορπίσουν σαν σμάρι από πουλιά στ’ αυτιά μου. Ήταν από το ρολόι της Αγίας Τριάδας. << Νταν… νταν…νταν… δώδεκα φορές, << δώδεκα >> και η λυγερόκορμη ώρα που σήμαινε: μεσημέρι!

    Από τότε  καθ’ όλη τη θητεία μου που ψοφολόγαγα ως μαθητής αυτό ήταν και το ρολόι μου. Κυρίαρχο του χρόνου μου, ήξερα πότε ήταν πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μεταμεσονύκτιο, απόγευμα. Μου κανόνιζε το ραντεβού μου με το αμόρε μου, μου επιβεβαίωνε διαρκώς πως υπάρχω, με γοήτευε που ένα απαίδευτο εργαλείο μετρούσε το φλύαρο χρόνο μου.

    Ο φίλος μου, μελετηρός που αργότερα αναρριχήθηκε σε υψηλούς θώκους της αστυνομίας ενοχλούταν από τους χτύπους. Τον εμπόδιζαν στην αποστήθιση και με παρακίνησε να το χαλάσουμε. Έτσι ένα βράδυ, μπήκαμε στο χώρο της εκκλησίας. << Ιδιαίτερη προσοχή χρήζει το ανέβασμα της σκάλας >> μου ψιθύρισε και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Με κυρτές πλάτες μπήκαμε στο μέρος που ήταν το ρολόι. Έβαλε το χέρι στην πισωτσέπη και σαν φακίρης έπαιξε στα δάχτυλά του ένα κατσαβίδι. << Μ’ αυτό θα το ξεκουρντίσω >> μου είπε σιγανά κι έψαξε να βρει τον τροχό με τα γρανάζια. Όμως ακούστηκαν βήματα κι ένας ψαλμός θυμωμένος που μιλούσε για δαιμόνους. << Οχ! Ο παπάς! >> θρήνησε και έβαλε το κατσαβίδι στην τσέπη. Κι ώσπου να βγάλει το χέρι του από μέσα βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ιερέα. << Τι ήρθατε να κάνετε στον οίκο του Θεού, τέκνα μου, δολιοφθορά; Πάρτε δρόμο μη σας κοπανίσω  κανένα καντήλι στο κεφάλι! >> μας φοβέρισε ο αγαθός υπηρέτης του θεού και μας άνοιξε δρόμο να κατεβούμε.

      Την άλλη μέρα μας κάλεσε ο γυμνασιάρχης. Ο σεβάσμιος ιερέας μας κάρφωσε. Εκείνος μας χόρτασε στο ξύλο και μας είπε: << Πέντε μέρες αποβολή έκαστος! Τσακιστείτε  από μπροστά  μου! >> 

    ellinikoxronogr;afima.blogspot.gr