Συνεπείς υποκριτές

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλές απόψεις πέφτουν σχετικώς με τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε «Προοδευτική παράταξη». 

Κάποιοι κατανοούν ότι οι συνθήκες που έφτιαξαν το κόμμα του (μετά βίας) 3% σε κυβερνητική παράταξη, δεν υπάρχουν πια. 

Ξέρουν πως και το 31% των περασμένων εκλογών είναι επισφαλές. 

Προτείνουν, λοιπόν, τη διεύρυνση ως αντίδοτο στον επικείμενο μαρασμό. Επειδή βλέπουν αποδιοργανωμένο τον όμορο σε αυτούς χώρο της Κεντροαριστεράς, νιώθουν ότι τώρα είναι ο κατάλληλος χρόνος να τον λεηλατήσουν.
Υπάρχουν και οι άλλοι, οι «ορθόδοξοι», που ασπάζονται το βασικό οργανωτικό δόγμα της «πληθυντικής Αριστεράς»· ο όρος σημαίνει να υπάρχουν περισσότερα κόμματα της Αριστεράς απ’ ό,τι ψηφοφόροι της. Λογικό, διότι η έξη είναι «δεύτερη φύση» και πολλά από τα στελέχη αυτού του χώρου νιώθουν πιο ασφαλή στην «ιδεολογική καθαρότητα»· ο όρος σημαίνει
ατέλειωτες κουβέντες για τη φύση της Αριστεράς, κριτική για την «κακούργα κενωνία» και... φρουλπ μια ρουφηξιά από φρέντο εσπρέσο.
Αυτοί δεν νιώθουν άνετα με τις προσπάθειες της Κουμουνδούρου για διεύρυνση με στελέχη από τον χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ, κάτι που είναι πολύ φυσικό. Πρέπει σήμερα να αποκαλούν «συντρόφους» όλους όσους πριν από μερικά χρόνια περνούσαν γενεές δεκατέσσερις ως «κουίσλινγκ», «γερμανοτσολιάδες», «πουλημένους στο σύστημα» και άλλα τέτοια «χαριτωμένα» αριστερά. 

Ο κ. Πάνος Σκουρλέτης εξέφρασε ολόκληρη τη νέα γενιά της «ανανεωτικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς λέγοντας ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι «τοξικός». 

Πάλι καλά που δεν τουίταρε σε ποια ταβέρνα τρώει ο πρώην πρωθυπουργός για να αναλάβουν τα κομάντα της Προόδου.
Μέχρι εκεί φτάνει η ανάλυση όσων πολιτικοποιήθηκαν με τον βίαιο και συνεπώς ρηχό τρόπο που επέβαλε η κρίση. Δεν είχαν τον χρόνο να κατανοήσουν, ούτε την όρεξη να διαβάσουν, για τα δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κρίσης. Γι’ αυτούς ήταν μια «καπιταλιστική συνωμοσία» συν «πρόθυμοι υπηρέτες» με σκοπό τη «φτωχοποίηση του λαού». Ο,τι λένε, δηλαδή, τα συνθήματα...
Η ιδεολογική ακαμψία στην Ελλάδα πολλάκις τιμάται ως «συνέπεια». Υπ’ αυτήν την έννοια θα ήταν γραφικοί μεν, συνεπείς δε, όσοι αποστρέφονται την ιδέα να μολυνθεί ο «καθαρός χώρος» της Αριστεράς από κάποιους που δεν ήταν και τόσο «καθαροί». Αυτό θα ίσχυε αν δεν υπήρχε μια σοβαρή λεπτομέρεια στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι εκπληκτικό ότι όσοι σήμερα διυλίζουν τον κ. Νίκο Μπίστη κατάπιαν τον κ. Πάνο Καμμένο. Πέντε χρόνια συνεργάστηκαν με την πιο γραφική και επικίνδυνη εκδοχή της Δεξιάς χωρίς να κάνουν κιχ, ενώ σήμερα δημοσιεύουν κατεβατά «για μια ριζοσπαστική, μαχητική και δομική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Δεξιάς» («53+», Αυγή 21.11.2019). 

Με άλλα λόγια, δεν είναι καν συνεπείς με την έννοια της ακαμψίας που διέκρινε την παλιά Αριστερά. Υποκριτές παραμένουν...

  Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή