«Γιατί μας πούλησε ο Πούτιν;», αναρωτιόταν πριν μερικές ημέρες στο
πρωτοσέλιδό της μια εφημερίδα η οποία δεν κάνει τον κόπο να κρύψει τις
ακροδεξιές αντιλήψεις της.
Εμφανής είναι, δίχως άλλο, η πίκρα και η
απογοήτευση στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (και όχι μόνο, δυστυχώς...),
που φαίνεται πως είχε ποντάρει πολλά στη στήριξη των ημέτερων
συμφερόντων από το «ξανθό γένος».
Δεν είναι λίγες οι φορές, άλλωστε, που προβάλλονταν με πηχυαίους
τίτλους από ανάλογα έντυπα και ιστοσελίδες οι «προφητείες» διαφόρων...
γερόντων, οι οποίοι έκαναν λόγο για επικείμενη κήρυξη πολέμου από τους
ομόθρησκους Ρώσους κατά των Τούρκων και των λοιπών μωαμεθανών και
βαρβάρων, ώστε να σωθεί μια για πάντα την Ελλάδα από την απειλή τους.
Για να στηρίξουν δε τις θεωρίες τους, επικαλούνταν την μακρά ιστορία
φιλίας και την πολλαπλή συγγένεια με τον Μόσκοβο – θεωρώντας, προφανώς,
κάποιες δυσάρεστες εμπειρίες του παρελθόντος (όπως για παράδειγμα, τα
επονομαζόμενα «Ορλωφικά») ως μεμονωμένα περιστατικά, άνευ ουσίας.
Δυστυχώς, έπεσαν έξω. Το χειρότερο γι' αυτούς δε είναι ότι
επί της
ουσίας, είναι ο «τσάρος» Βλαδίμηρος αυτός που, με τις ενέργειες και τις
αποφάσεις του, ανέλαβε το θλιβερό καθήκον να τους ξυπνήσει απότομα από
τον λήθαργο στον οποίο είχαν βυθιστεί, διαλύοντας το συννεφάκι της...
ορθοδοξίας που τους περιέβαλε. Για να αποδείξει, έτσι, ότι στην πολιτική
και τη διπλωματία υπάρχουν πράγματα που μετράνε πολύ περισσότερο από
τις όποιες συγγένειες.
Μιλούν οι πράξεις...
Ο πρόεδρος της Ρωσίας δεν είναι, άλλωστε, αυτός ο οποίος δεν είπε
κουβέντα για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη διάσκεψη του Βερολίνου,
αποδεχόμενος την απόφαση των (επίσης φίλων και εταίρων...) Γερμανών;
Αυτός δεν είναι ο οποίος συναντάται με τον Ταγίπ Ερντογάν πιο συχνά από
ό,τι με οποιονδήποτε άλλο ηγέτη στον πλανήτη, συνάπτοντας μάλιστα τη μία
συμφωνία μετά την άλλη, σε όλα τα επίπεδα;
Ο ίδιος δεν έχει κάνει κολεγιά με τον Τούρκο ομόλογό του στη Συρία,
με αποτέλεσμα να την πληρώνουν – εκτός από τους Κούρδους – και οι
χριστιανοί άμαχοι; Κάτι ανάλογο δεν επιχειρούν να κάνουν Πούτιν και
Ερντογάν στην περίπτωση της Λιβύης, καθώς έχουν αναδειχθεί στους
μεγάλους πρωταγωνιστές και έχουν τον πρώτο λόγο στην μοιρασιά;
Είναι ή δεν είναι αλήθεια, επίσης, ότι μετά τη Συρία, η Τουρκία
αναδεικνύεται στο βασικότερο στήριγμα της Ρωσίας για να εδραιώσει την
παρουσία της στην νοτιοανατολική Μεσόγειο;
Δικαίως, φυσικά, θα ισχυριστεί κανείς ότι η φήμη η οποία κυκλοφόρησε
εσχάτως και ήθελε τη Μόσχα έτοιμη να αναγνωρίσει την αποκαλούμενη
«Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», διαψεύστηκε από το Κρεμλίνο.
Άλλοι, πάλι, θα πουν ότι η Αθήνα είναι αυτή που έχει αναγκάσει τον
Πούτιν να στραφεί στον Ερντογάν.
Δεν αποκλείεται να έχουν κάποιο δίκιο. Όπως και να έχει, πάντως, η
διαπίστωση δεν αλλάζει: Οι διαχωριστικές γραμμές τις οποίες επιχειρούν
κάποιοι να χαράξουν με βάση τη θρησκεία και την εθνότητα, με κριτήριο το
χρώμα του δέρματος ή το φύλο, δεν είναι παρά φληναφήματα και
αντιδραστικές αυταπάτες. Που γίνονται, μάλιστα, εξαιρετικά επικίνδυνες
όταν μετατρέπονται σε καμβά άσκησης πολιτικής.
Το κλειδί για τις συμμαχίες – διακρατικές, πολιτικές, οικονομικές και
κοινωνικές – δεν βρίσκεται ούτε στο «ξανθό» ούτε στο «μελαχρινό» γένος,
αλλά στα κοινά συμφέροντα. Όπως και αν τα ορίσει κανείς.
Του Γιώργου Παυλόπουλου
LIBERAL.GR
