Σύμφωνα με τα στοιχεία των δήμων, ώς και 30% έχει αυξηθεί φέτος σε σχέση με πέρσι ο αριθμός των ανθρώπων που απευθύνονται στις μητροπόλεις και τα ιδρύματα για βοήθεια σε τρόφιμα, ρούχα, αλλά και χρήματα προκειμένου να μπορέσουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους ή κάποια από τα βασικά έξοδα του σπιτιού.
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι ανάμεσα στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας που περιμένουν στην ουρά ή στην τραπεζαρία της ενορίας τους για ένα πιάτο φαΐ είναι πολλοί πτυχιούχοι, οικογενειάρχες που ξαφνικά, στα σαράντα ή στα πενήντα τους χρόνια, έμειναν χωρίς δουλειά καθώς επίσης και πολλές ανύπαντρες μητέρες.
Ο πατέρας Ανδρέας Λάμπρου που είναι ιερέας και παράλληλα υπηρετεί ως εθελοντής στο πρόγραμμα διανομής συσσιτίων της Αρχιεπισκοπής έρχεται καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξε η ζωή τους και αναγκάζονται να καταφύγουν στα συσσίτια για να ζήσουν: «Οταν πήγα στην ενορία στην οποία υπηρετώ, το φιλόπτωχο ταμείο είχε δεκαπέντε άτομα» λέει στην «Εspresso» και προσθέτει:
«Αυτή τη στιγμή έχουμε περίπου εκατόν πενήντα απόρους. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι στις ενορίες οι Ελληνες είναι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς. Είναι άνθρωποι που μέχρι χθες είχαν δουλειά και έρχονται στην εκκλησία για ένα πιάτο φαΐ. Επίσης έρχονται παιδιά με βιογραφικά που εγώ... ντρέπομαι να τα κοιτάξω. Επιστήμονες μεε ξένες γλώσσες και πτυχία, αλλά και οικογενειάρχες. Χαρακτηριστική περίπτωση ένα παιδάκι που ήρθε πρόσφατα και μου είπε ότι είχε να φάει έξι μήνες κρέας. Μπορείτε να το διανοηθείτε;» μας ρωτάει ο πατέρας Ανδρέας με την έκπληξη, αλλά και τη θλίψη αποτυπωμένη στο πρόσωπό του.
Την κυρία Δήμητρα Βασιλοπούλου που είναι πολύτεκνη και άνεργη τη συναντήσαμε στο συσσίτιο του κέντρου υποδοχής αστέγων του δήμου Αθηναίων που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Σοφοκλέους. Οπως λέει, εδώ και τρεις μήνες κάνει καθημερινά το δρομολόγιο από τον Αγιο Παντελεήμονα όπου βρίσκεται το σπίτι της στη Σοφοκλέους για ένα πιάτο φαΐ. Η ίδια αναπολεί τον καιρό που ήταν νοσοκόμα. Τους τελευταίους μήνες δεν έχει βρεθεί κάποιος να της δώσει δουλειά. «Ποιος θα με πάρει σε αυτή την ηλικία;» αναρωτιέται, αλλά το... μαράζι της είναι τα παιδιά της και το γεγονός ότι δεν μπορούν να βρουν δουλειά. «Τα παιδιά μου δεν μπορούν να με βοηθήσουν, γιατί είναι άνεργα και αυτά» ξεσπά η 58χρονη γυναίκα, η οποία φέτος, όπως λέει, θα κάνει... μαύρο Πάσχα.
Μέρες παθών είναι αυτές που διανύουμε και για τον 62χρονο Σπύρο Ξαπλαντέρη. Ανεργος ο ίδιος και χωρίς το παραμικρό εισόδημα, δυσκολεύεται πολύ να τα φέρει βόλτα: «Αυτή τη στιγμή ζω με δανεικά. Είμαι απένταρος. Δεν έχω οικογένεια και παιδιά. Μένω μόνος μου στο σπίτι της μητέρας μου στο Παγκράτι και αναγκάζομαι να έρχομαι καθημερινά για λίγο φαγητό» μας λέει προσθέτοντας ότι προτού μείνει άνεργος εργαζόταν ως μεταφορέας σε αποθήκη.
Τέλος, ο κ. Παναγιώτης που δεν θέλει να αποκαλύψει το επώνυμό του βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του και μας δείχνει μερικά κέρματα: «Δεν φτάνουν ούτε για το εισιτήριο της επιστροφής» λέει εμφανώς απογοητευμένος ο 60χρονος που ανήκει στην κατηγορία των χαμηλοσυνταξιούχων που ζουν με «ψίχουλα». «Αν με πιάσει ο ελεγκτής θα δώσω εκατό ευρώ. Πού να τα βρω;» συμπληρώνει αμέσως μετά.
Οπως λέει στην «Espresso», είναι καθημερινός επισκέπτης του συσσιτίου. Με μια σύνταξη πείνας δυσκολεύεται πολύ να τα φέρει βόλτα: «Εχω μια κόρη, αλλά και αυτή έχει την οικογένειά της» καταλήγει, τονίζοντας ότι καθημερινά συναντά στο συσσίτιο Ελληνες, άνεργους οικογενειάρχες και «καραβοτσακισμένους» ανθρώπους χωρίς ελπίδα.
Espresso
