Εξαιτίας του ότι οι
Μουσουλμάνοι, δεν καταναλώνουν χοιρινό, κρέας οι κάτοικοι της περιοχής, και
ειδικότερα της Μεσσήνης, άρχισαν να εκτρέφουν χοίρους, οι οποίοι μάλιστα ζούσαν
ελεύθεροι μέσα στην πόλη αποτρέποντας, όπως λέγεται του Τούρκους να βρίσκονται
στην πόλη.
Η χοιροτροφία στην Μεσσήνη περιορίστηκε σημαντικά μόνο μετά
το 1920. Μέχρι τότε οι χοίροι «ήσαν πολλαπλάσιοι των ανθρώπων» όπως αναφέρει
ειρωνικά, ο Ιατρός Π. Κορύλλος στο οδοιπορικό του «Από Πατρών έως Καλάμας» το
1890.
Αν σκεφθούμε ότι οι κάτοικοι Μεσσήνης ήταν 7.000 το 1890, μπορούμε να
φανταστούμε πόσοι ήταν οι εκτρεφόμενοι χοίροι!
Το 1920, τελάληδες ειδοποιούν τον ντόπιο πληθυσμό ότι
απαγορεύεται να κυκλοφορούν ελεύθερα τα γουρούνια, διότι οι χωροφύλακες θα τα
σκότωναν.
Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε και επεκτάθηκε το έθιμο της ψητής
γουρνοπούλας από την Μεσσήνη.
