Και ο Λαρισαίος φορολογούμενος, συνταξιούχος εν προκειμένω, αναλογιζόμενος τη δυστοκία του Δημοσίου στην είσπραξη εσόδων και πολύ περισσότερο τις οικονομική κατάσταση της χώρας, έσπευσε την επομένη στην τράπεζα για την αποπληρωμή του απεχθούς και επονείδιστου αυτού χρέους. Άλλωστε την προοπτική της διαγραφής, την είχε βγάλει από το μυαλό του.
Κατέβαλε το αντίτιμο των εισιτηρίων της αστικής συγκοινωνίας, μιας και η τράπεζα έπεφτε πολύ μακριά από το σπίτι του, στήθηκε στην “ουρά” του ταμείου και βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη του… ξεχρέωσε.
Έστω και αν το 1 λεπτό, του “στοίχισε”… συγκριτικά πολύ περισσότερα, έστω και αν ουδέποτε κατάλαβε πώς προέκυψε η οφειλή, προφανώς υπόλοιπο κάποιας συναλλαγής.
Αυτός το χρέος του, ως νομοταγής πολίτης το έκανε…
Απάντηση στο ερώτημα, πόσο στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο το χαρτί της εκτύπωσης και η αποστολή του ειδοποιητηρίου, για τέτοιου είδους οφειλές, δεν χρειάζεται.
Τα περί γραφειοκρατίας και κρατικού μηχανισμού είναι γνωστά.
