«Τόσα ξερει, τόσα μολογάει» έλεγε η γιαγιά μου.
Και οι δύο αυτές φράσεις μου έρχονται ταυτοχρόνως στο νου καθε φορά που ακούω τον Πρωθυπουργό να μιλάει.
(Δεν λέω «μας», γιατί κατά δήλωση υπουργών του, είναι Πρωθυπουργός μόνο όσων τον ψήφισαν.)
Πριν καταθέσω κάποιες δικές μου παρατηρήσεις σ’αυτό το Παρατηρητήριο, θα’θελα να σταθώ και να διευκρινίσω δύο απλά πράγματα , που θα έπρεπε να είναι δεδομένα αλλά δεν είναι. Έτσι, θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε τουλάχιστον μεταξύ μας, εγώ που σας μιλάω και σεις που με διαβάζετε.
1. Το εύρος και το βάθος του Λεξιλογίου μας, δηλαδή το πλήθος των λέξεων που γνωρίζουμε και το πλήθος των σημασιών που έχει κάθε μία απ’αυτές ξεχωριστά, είναι
πράγματα επίκτητα, δηλαδή μαθαίνονται. Σε ό,τι αφορά τη μητρική μας Γλώσσα, η μάθηση ξεκινάει με τη γέννηση, πρώτα από την οικογένεια, μετά απ’το σχολείο και τις κοινωνικές μας συναναστροφές αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της κατακτιέται με το προσωπικό μας διάβασμα, με τη μελέτη και την προσήλωσή μας στα βιβλία.
2. Η διατύπωση, η δομημένη εκφώνηση της Γλώσσας μας, η λαλιά μας, είναι άλλο ζήτημα. Εδώ δεν επαρκεί το λεξιλόγιο και η γνώση των σημασιών. Η συγκρότηση του μυαλού μας και η ψυχική μας κατάσταση συμμετέχουν καθοριστικά για να σχηματίσουμε νοητικα και κατόπιν να εκφωνήσουμε μια λογική φράση, μια φράση με ειρμό, κατανοητή από τους ακροατές ή αναγνώστες μας και αποδεκτή. Οι πνευματικές και ψυχικές διαταραχές καταστρέφουν το λογικό ειρμό και διαταράσσουν την ικανότητά μας να επιλέξουμε τη σωστή λέξη και να την τοποθετήσουμε στο κατάλληλο γλωσσικό περιβάλλον, ώστε να αποκτήσει νόημα. Συχνά, αδυνατούμε να τοποθετήσουμε στις κατάλληλες λέξεις αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε και ξαστοχούμε. Άλλοτε πάλι, δεν ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να πούμε και πάλι ξαστοχούμε στην επιλογή της αλυσίδας των λέξεων…Και άλλοτε, απλώς βάζουμε στη σειρά λέξεις που ως σύνολο είναι κενές από οποιοδήποτε περιεχόμενο…
Σε ό,τι πάλι αφορά τις Ξένες Γλώσσες, η εκμάθησή τους σχετίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της με τα ειδικά βιβλία, το διάβασμα ξενόγλωσσης Λογοτεχνιας, τη συζήτηση, την ενασχόληση με τον κινηματογράφο και τη μουσική (η κόρη φίλης τελειοποίησε τα Αγγλικά της μεταφράζοντας τους στίχους του Τζιμ Μόρισον…) και συμπληρώνεται με τα ταξίδια στις χώρες όπου αυτές μιλιούνται.
Έχοντας αυτά ως δεδομένα λοιπόν, και παρατηρώντας προσεκτικά τον λόγο του Πρωθυπουργού το τελευταίο διάστημα και ειδικότερα από την εποχή του Δημοψηφισματος του ΟΧΙ-ΝΑΙ και μετά, έχω να καταθέσω ότι ο άνθρωπος αυτός πάσχει και ως προς τους δύο τομείς και έτσι προκύπτει φυσιολογικά το συμπέρασμα ότι στην περίπτωσή του δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις που έθεσα παραπάνω. Με άλλα λόγια, δεν έχει ούτε γνώσεις ούτε σχέση με το βιβλίο ούτε πνευματική συγκρότηση ούτε ψυχική ισορροπία.
Θα διαλέξω από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα προβληματικών δημοσίων εμφανίσεών του, μόνο τέσσερεις φράσεις-κλειδιά, που μπορούν να αποκαλύψουν και να στηρίξουν αυτά που ισχυρίζομαι:
-«Η Ευρώπη απλώνεται από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό.»
-«Το Ευρωπαϊκό Όραμα ξεκίνησε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου» -«Είναι πολύ συμπαθή τα νεκρά παιδια.»
-«Αυτό σας εκτίθει.»
Η πρώτη αποκαλύπτει το έλλειμμα γνώσεων. Η Γεωγραφία και η Ιστορία της Ευρώπης είναι άγνωστες στον Πρωθυπουργό. Και επειδή του είναι άγνωστες, οικειοποιείται και χρησιμοποιεί ανεπεξέργαστο τον προπαγανδιστικό λόγο της Ρωσίας, πιστεύοντας ότι έτσι θα «κτυπήσει» την ΕΕ! Φυσικά, επειδή δεν έχει την πνευματική επάρκεια να αντιληφθει τι ακριβώς λέει, δεν αντιλαμβάνεται και ότι γελοιοποιείται…
Η δεύτερη φράση αφήνει άναυδο τον δέκτη της για την πλήρη άγνοια της Πολιτικής Ιστορίας της Ευρώπης σε έναν τομέα που αφορά την ίδια την επιβίωση της χώρας μας. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός να λέει τέτοιες στρεβλές, τέτοιες ανιστόρητες, τέτοιες αποκαλυπτικές μιας τεράστιας άγνοιας, φράσεις.
Στην τρίτη φράση όμως, κρύβεται, κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Πρωθυπουργός. Πέρα από την ελλειπή παιδεία, εδώ είμαστε αντιμέτωποι με πλήρη σύγχυση εννοιών. Αυτος που εκστομίζει μια τέτοια φράση, ούτε τις σημασίες των λέξεων γνωρίζει ούτε το περιβάλλον στο οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει την κάθε μία απ’αυτές -το επίθετο «συμπαθής» για παράδειγμα- ούτε κι έχει συναίσθηση του ποιο ακριβώς νόημα εξάγεται από το συνδυασμό του «συμπαθής» με τα «νεκρά παιδιά».
Της φρίκης που ένιωσαν όλοι οι νοήμονες άνθρωποι όταν τον άκουσαν. Είναι βέβαιο ότι ο ίδιος θα απορεί με την κατακραυγή που ακολούθησε αυτήν ειδικά τη φράση του…
Επειδή όμως, κάθε φράση που λέμε, αντικατοπτρίζει και την πνευματικη μας συγκρότηση, στην περίπτωση αυτή μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά για πνευματική σύγχυση. Αν τα δύο πρώτα παραδείγματα δείχνουν ελλειπή μόρφωση -απαράδεκτη έτσι κι αλλιώς, για Πρωθυπουργο σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας- αυτό εδώ υποδηλώνει άλλο, σοβαρότερο πρόβλημα…
Το τελευταίο παράδειγμα είναι ένας κλασσικός βαρβαρισμός, που συνηθιζεται στις μικρές τάξεις της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά είναι αδιανόητος για μορφωμένο άνθρωπο. Ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει διδαχθεί την συζυγία των ρημάτων εις -μι, η αίσθηση που έχει για τη Γλώσσα του και το προσωπικό του διάβασμα, τον οδηγούν στη σωστή χρήση του όρου ή σε μια άλλη εναλλακτική επιλογή.
Πρόκειται για λανθασμένη χρήση της Γραμματικής σε βαθμό κακουργήματος, που προκαλέι μόνο γέλιο. Και, φυσικά, αποκαλυπτει κι αυτή με τη σειρά της, την άγνοια και την έλλειψη προσωπικής καλλιέργειας και κριτηρίου…
Αφησα τελευταία την ανύπαρκτη σχέση του Πρωθυπουργου με τις ξενες γλώσσες, γεγονός που έγινε αφορμή γελοιοποίησης του ίδιου αλλά δι’αυτού και της χώρα της οποίας είναι εκπρόσωπος, σε αμέτρητες περιπτώσεις, άλλες αστείες και άλλες εξοργιστικές.
Ο «Παγωμένος Πόλεμος» εχει γίνει ανέκδοτο και θα παραμείνει ως τέτοιο στην παρα-ιστορία της χώρας…Η πιο εξευτελιστική περίπτωση όμως, αλλά και η πιο σοβαρή είναι, κατά τη γνώμη μου, η πρόσφατη απίστευτη δημόσια εμφάνισή του στην Αμερική, στη συζήτηση με τον Κλίντον. Ο άνθρωπος δεν καταλάβαινε τίποτα! Η εκπρόσωπος της ελληνικής πλουτοκρατίας, η μεγάλη φίλη της πρώτη και δεύτερη φορά αριστεράς, τον έριξε, αδύναμο, άσχετο, άοπλο, χαζοχαρούμενο και κενό, στην αρένα, όπου και τον κατασπάραξε η ίδια του η ανεπάρκεια. Μόνο ντροπή ένιωσε ο Έλληνας γνώστης της Αγγλικής, που παρακολούθησε αυτό το διασυρμό του εκπροσώπου της χωρας…
Αλλά θα σταματήσω εδώ, γιατί, πραγματικά, δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο να συνεχίσω την αποδόμηση του Πρωθυπουργού της χώρας μου. Ενα γεγονός όμως, με κάνει να μην αισθάνομαι καμιά ενοχή για τη δημόσια διατύπωση της γνώμης μου για ένα τόσο στενάχωρο θέμα: το ότι φρόντισε και φροντίζει ο ίδιος καθημερινα να αποδομεί τον εαυτό του με κάθε τρόπο.
Πάντως, αυτό που μου μένει σαν γεύση κλείνοντας, είναι η πίκρα για την τραγική μοίρα της χώρας μου, συνέπεια των επιλογών των πολιτών της και των κριτηρίων τους…
παρατηρητήριο(fb)
