Ξέρω τι θα πει φτώχεια, ξέρω τι θα πει δεν έχω να φάω...
Ξέρω πως είναι από πρώτο χέρι πως είναι να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο...
Εκείνο που δεν Ξέρω είναι πως είναι να είσαι "πρόσφυγας"...
Πως είναι να φεύγεις από την χώρα σου για να γλυτώσεις από τον πόλεμο που τον ξεκινούν τα "συμφέροντα" των πλουσίων, πως είναι να κουβαλάς τα μωρά παιδιά σου μέσα σε αντίξοες συνθήκες, να θαλασσοπνίγονται για ξεφύγουν από τις βόμβες που σκάνε δίπλα τους, δεν ξέρω πως είναι να περπατάς ατέλειωτες ώρες για να φτάσεις στην "γη τις επαγγελίας" που για αυτούς είναι η Ευρώπη, δεν ξέρω πως είναι να σε μεταχειρίζονται σαν ανθρώπινο σκουπίδι,
ΔΕΝ ΞΕΡΩ... εκείνο που ξέρω και εκείνο που νιώθω είναι ότι είμαι ένας άντρας 50 χρόνων που βλέπει όλα αυτά να διαδραματίζονται στην χώρα του και ΚΛΑΙΩ..
. ΚΛΑΙΩ σαν μικρό παιδί,
ΚΛΑΙΩ γιατί πονάω με όλα αυτά που βλέπω και δε έχω την δύναμη να βοηθήσω, ΚΛΑΙΩ με ασταμάτητα δάκρυα όταν βλέπω τα παιδιά τα προσφυγόπουλα, ξυπόλητα ταλαιπωρημένα άρρωστα...
Αλλά από την άλλη είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ σαν Έλληνας γιατί με έκαναν περήφανο όλοι αυτοί οι κάτοικοι των νησιών που δέχονται τους πρόσφυγες, όλοι αυτοί που από το τίποτα το δικό τους βοηθάνε μεγαλόπνοα όλους αυτούς.
Και η Ευρώπη; Η ενωμένη, της αλληλεγγύης, των λαών...
Κλείνει αυτιά και μάτια...
Και αφήνει ανθρώπινες ψυχές να θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος...
Αυτή είναι η Ευρώπη...
Αυτοί είναι οι λαοί της Ευρώπης...!
ΕΓΩ δεν θέλω να είμαι ευρωπαίος ρε φίλε...
Σιχαίνομαι...
Αναγνώστης
