Τελικά τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα κάνει
πρόωρες εκλογές; και αν δεν κάνει, τι θα κάνει;
Θα υπογράψει;
Και αν δεν
υπογράψει αυτά τα σκληρά μέτρα, τι θα γίνει;
Και η δραχμή;
Παίζει το
σενάριο του εθνικού νομίσματος;
Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα θα μπορούσε
να θέσει ένας, στοιχειωδώς, ενημερωμένος πολίτης και να δοθούν
ισάριθμες απαντήσεις που θα γεννούσαν καινούργια ερωτήματα. Συνεπώς,
όλοι προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις προθέσεις της ηγετικής ομάδας του
ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως οδηγό της σκέψης μας τον ορθό λόγο. Δηλαδή,
μεταφερόμαστε στην θέση τους και λέμε τι θα κάναμε εμείς.
Αυτό βέβαια είναι σφάλμα, γιατί την
άποψη μας την θεμελιώνουμε, χωρίς να γευόμαστε τα θέλγητρα της εξουσίας.
Μόνον με το καθαρό μυαλό μας. Και πιθανόν να κάνουμε γι΄αυτόν τον λόγο
λάθος στις εκτιμήσεις μας.
Άλλωστε, έχει αποδειχθεί πως οι άνθρωποι
τις
αποφάσεις τους δεν τις παίρνουν πάντα μετά από μια «στεγνή» ανάλυση
του κόστους-οφέλους, αλλά πολλές φορές υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες,
που, εκ των υστέρων, τους χαρακτηρίζουμε ανορθολογικούς.
Σε μια παρόμοια κατάσταση βρίσκεται
σήμερα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει την δυνατότητα, αν διαθέτει
στρατηγική σκέψη, να αποχωρήσει το κόμμα τους συντεταγμένα από την
εξουσία, να ανασυνταχθεί και εκμεταλλευόμενο τόσο τις ανυπέρβλητες
δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση, όσο και την συγκυρία (
εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020), να επανέλθει δριμύτερο.
Αυτό σημαίνει τακτική υποχώρηση και
παγίδευση του αντιπάλου. Αν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατανοήσει τον
Λένιν, θα αντιληφθούν πως παραδίδοντας την διακυβέρνηση του τόπου στην
Νέα Δημοκρατία, της παραδίδουν χώρο για να κερδίσουν τον χρόνο της
ανασύνταξης των δυνάμεων τους. Γιατί τώρα καταρρέουν. Και αν παραμείνουν
κι άλλο στην εξουσία, δύο δρόμους θα έχουν να διαλέξουν. Την πολιτική
εξαέρωση τους ή την φυλακή.
Επιπροσθέτως, τα περισσότερα στελέχη του
κόμματος, επειδή είναι σε νεαρά, σχετικά, ηλικία, αν εξαντλήσουν όλα τα
καύσιμα του κυβερνητικού αεροσκάφους, θα συντριβούν μαζί του και θα
καούν πρόωρα. Θα εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη.
Η εξουσία για τα κόμματα της
ριζοσπαστικής μαρξιστικής Αριστεράς έχει νόημα, αν είναι το όχημα για
την εφαρμογή του προγράμματος τους. Σήμερα τέτοια δυνατότητα δεν
υπάρχει. Εδώ δεν μπορούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Επί πλέον η ένταξη χώρας μας στην ΕΕ και
στο ΝΑΤΟ, καθιστά απαγορευτικούς τους τυχοδιωκτισμούς, όπως φάνηκε το
καλοκαίρι του 2015. Συνεπώς, ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα
παρέδιδε τα κλειδιά της χώρας, μαζί με τα προβλήματα της, στους
επόμενους. Και θα περίμενε στην γωνία. Γιατί το πολίτευμα της
φιλελεύθερης δημοκρατίας, απαιτεί την εναλλαγή των κομμάτων στην
εξουσία. Όσο και αν αυτό δεν αρέσει στους συντρόφους, δεν μπορούν να το
αλλάξουν. Ούτε προλεταριακή, ούτε λαϊκή δημοκρατία μπορούν να
εγκαθιδρύσουν.
Εδώ όμως έχουμε μπροστά μας ανθρώπους
που πιστεύουν πως μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες καταστάσεις,
μόνο και μόνο, επειδή το θέλουν. Η ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων
υποβαθμίζεται και ατονεί μπροστά στην θέληση τους. Ως γνωστόν, ο
βολονταρισμός είναι βαθύτατα ανορθολογικός.
Το τι θα πράξουν οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ,
πιθανόν, ούτε αυτοί να το γνωρίζουν.
Πάντως το δίλημμα μπροστά στο οποίο
βρίσκονται θα πρέπει πολύ σύντομα να το απαντήσουν. Και αν αυτοί πετούν
την μπάλα στην κερκίδα, οι δανειστές, σε χρόνο μηδέν, την επαναφέρουν
στο γήπεδο.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr
