Ανάγκη να επανέλθει το Αντίπαλον Δέος στην Κεντροαριστερά

«Επιτέλους», έφτασε η ώρα. Αύριο ο πρώτος γύρος των… αόρατων εκλογών για την αρχηγία της Κεντροαριστεράς. 

 «Επιτέλους» γιατί  πολύ μακρόσυρτο ήταν το κενό που υπήρξε στην πολιτική ζωή, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ να δίνουν την εικόνα, όχι απλώς δύο μονομάχων, αλλά και επικυρίαρχων που κονταροχτυπιούνταν για ζέοντα θέματα, ενώ οι του ενδιάμεσου χώρου δεν θήτευαν ούτε καν ως κομπάρσοι. Με την ανάδειξη του – όποιου - αρχηγού την επόμενη Κυριακή, θα επανέλθει η κανονικότητα.

Πολλές οι αιτίες της κοινωνικής αδιαφορίας, μεταξύ των οποίων και ο αριθμός των υποψηφίων, που δυστυχώς έδινε μια νότα ελαφρότητας στο όλο εγχείρημα. Κυρίως όμως η μοντερνιά που επέφερε την διελκυστίνδα για την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ο κόσμος που είχε παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ (και ο μόνος που είναι εν δυνάμει ψηφοφόρος, μαζί με εκείνον του Ποταμιού), αναθάρρησε με την έναρξη της  προεκλογικής εκστρατείας. Σύντομα η αλλεπάλληλες διενέξεις

(για θέματα που θα έπρεπε να έχουν λυθεί πριν ο αφέτης χτυπήσει το κουδούνι της εκκίνησης), στέρησε το ενδιαφέρον. 
Είναι ζωτική ανάγκη να ενεργοποιηθεί ο χώρος του Κέντρου, να αναδείξει τις δικές του αξίες, να συμβάλει -  ή μάλλον να απαιτήσει και να επιβάλλει - την ορθολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας, και κυρίως να επανακτήσει τον χώρο που του ανήκει, αποκρούοντας τον ψευδεπίγραφο εισοδισμό του κ. Τσίπρα στην Κεντροαριστερά. «Ψευδεπίγραφο» γιατί ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, παραμένουν ελαφρόλογοι εκτοξευτές κοινωνικού μίσους, συνθηματολόγοι ακτιβιστές, και ανίκανοι στο διοικείν. Δεν διαθέτουν την πολιτική ωριμότητα, την εμβριθή κουλτούρα, την σοβαρότητα, την ειλικρίνεια, την μειλιχιότητα, που έχει -  ή που απαιτεί – ως χώρος, η Σοσιαλδημοκρατία.

Δεν θα αναφερθούμε στην τραγική αστειότητα  των  πρόσφατων δυσλειτουργιών, (Σκουριές και Ελληνικό) όπου  οι περιθωριακές εμμονές εγκαταστάθηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όλη η πορεία διοίκησης της χώρας, δυόμισι χρόνια τώρα, ήταν μια άσκηση παραλογισμού, μια ακροβασία ανάμεσα στα αρχαϊκά ιδεολογήματα και τις ανάγκες που επέβαλε η αμείλικτη πραγματικότητα της χρεοκοπημένης χώρας - πισθάγκωνα δεμένης στην  ανάγκη επιβίωσης της.  Δεν χρειάζεται άλλο παράδειγμα: Τα  capital controls που θα άνοιγαν «ως την επόμενη Τρίτη» (Νίκος Παππάς), είναι ακόμη εδώ, και σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Τράπεζας της Ελλάδος, θα χρειαστούν δύο ακόμη χρόνια , για την πλήρη άρση τους!

Ασχέτως ιδεολογικής τοποθέτησης του καθενός, ο χώρος του Κέντρου πρέπει να επανακάμψει, για να ξεφύγει η πολιτική ζωή από το καθεστώς της πολιτικής εντροπίας. Αναλύσεις ισχυρίζονται ότι η όλη διαδικασία δεν είναι παρά μια προσπάθεια ρετουσαρίσματος του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και έτσι να είναι, δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό. Αφενός ο λαός με την πολυπληθή του παρουσία  μπορεί να το ανατρέψει, αφετέρου ο ίδιος ο λαός έχει υποχρέωση στον εαυτό του, να αναστοχαστεί τις συνθήκες που βίωσε με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ, και αυτές που ζει με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και τα δύο κόμματα όλο αυτό το διάστημα ένιωσαν φοβικά απέναντι στις απύλωτες κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ ειδικά – που κονιορτοποιήθηκε - δεν υπερασπίστηκε ούτε τις φωτεινές πτυχές της εικοσάχρονης διαδρομής του. Με ενοχικό σύνδρομο επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να του αποδώσει όλη τη διαφθορά… από συστάσεως ελληνικού κράτους. Αφετέρου η ΝΔ, όντας δέσμια της χρεοκοπίας που έφερε η κυβέρνηση Καραμανλή – αλλά οι πολίτες δεν το ξέρουν γιατί η ΝΔ δεν μπορούσε να το πει και η κυβέρνηση το κρύβει -  βρέθηκε τρωτή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Επί των δύο  ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε ανέφελα να διαγουμεί «το παλιό πολιτικό σκηνικό», παρουσιαζόμενος ως το ανατέλλον και άφθαρτο.   

Ο μόνος τρόπος να επανέλθει η ισορροπία στην πολιτική ζωή, είναι η μαζική συμμετοχή στις κάλπες αυτής και της επόμενης Κυριακής.  Το διακύβευμα δεν είναι η επανεμφάνιση του ΠΑΣΟΚ (ουδόλως μας ενδιαφέρει), ούτε είναι η διαμάχη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς  – ούτως ή άλλως «το καραβάνι» δεν είναι Αριστερά (και επειδή κάποιοι θα πουν «Αυτή είναι η Αριστερά», απαντούμε ότι η Αριστερά είναι πολιτικός χώρος με πρόγραμμα, έστω απεχθές, έχει κυβερνήσει σκληρά  όπου κυβέρνησε, αλλά είναι σοβαρός πολιτικός χώρος).

Το διακύβευμα είναι αν θα υπάρχει τρίτος πόλος στην πολιτική ζωή, να την εμβολιάσει με λογική, μετριοπάθεια και συναίνεση.

 

Γ. Σιδέρης-liberal.gr