Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην κυβέρνηση χωρίς να
έχει κυβερνήσει ποτέ. Και χωρίς ποτέ να έχει ασκήσει αξιωματική
αντιπολίτευση.
Στην πραγματικότητα, χωρίς να έχει ποτέ ασκήσει σοβαρή
και υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Οι ιαχές του Ζαεφ, το πλιάτσικο του Ραμα
στους Βορειοηπειρώτες και η αποθράσυνση της Τουρκίας είναι το αποτέλεσμα
της ασχετοσύνης της κυβέρνησης πάνω σε κρίσιμα εθνικά θέματα. Και της
εχθροπατρίας της.
Όσα χρόνια ήταν στην αντιπολίτευση το
μόρφωμα που σήμερα κυβερνάει, ζούσε με τα φαντασίωση ότι το ελληνικό
κράτος είναι ένα βίαιο και επιθετικό κατασκεύασμα που δρά αδικοπραγώντας
παγίως επί των κακόμοιρων γειτόνων του. Σύμφωνα με τα σχολεία του, οι
λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και κάθε κίνηση της Ελλάδας να
υπερασπιστεί τους Έλληνες έξω από τη
χώρα ήταν εθνικιστική και γινόταν
σε βάρος της Τουρκίας, αν επρόκειτο για τους Κωνσταντινουπολίτες ή τους
Μικρασιάτες, σε βάρος της Αλβανίας αν επρόκειτο για τους
Βορειοηπειρώτες, σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και των Σκοπίων αν
επρόκειτο για για τους Μακεδόνες και όχι τους Σλαβομακεδόνες και σε
βάρος των Τουρκοκυπρίων που τους καταπιέζουν οι εθνικιστές Κύπριοι!
Στη συνείδηση αυτών που κυβερνάνε έχει
εγκατασταθεί από την καθοδήγηση που πήραν, ότι η Ελλάδα είναι ένας
μεγαλοϊδεατισμός και η ιστορία της μια ιμπεριαλιστική ιστορία σε βάρος
της ειρήνης και της συνύπαρξης των λαών. Αυτά τους μάθανε, αυτά
πιπιλάνε. Και τα πιπιλάνε γιατί όσα χρόνια είναι στην αντιπολίτευση τα
ξοδεύουν στα τσιπουράδικα και στα ρεμπέτικα αντί να παρακολουθούν
καθημερινά τη ροή της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και αντί να
ενημερώνονται από τη διπλωματία και τους επαϊοντες περί τα θέματα.
Με αυτά τα μυαλά ανέλαβαν τη
διακυβέρνηση της χώρας και με αυτά τα μυαλά διαχειρίστηκαν και
διαχειρίζονται την εξωτερική της πολιτική. Μέχρι που έσκασαν επάνω στην
αρπαχτική πολιτική της Τουρκίας.
Που βλέποντας με ποιους ανίδεους είχε
να κάνει εξαπέλυσε όλη της την φαρέτρα με τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο,
στο FIR Αθηνών, στην ΑΟΖ, στη Θράκη με τη μουσουλμανική μειονότητα, και
στις συμμαχίες της με τα Σκόπια και την Αλβανία σε βάρος των ελληνικών
συμφερόντων. Χωρίς η «διεθνιστική, ειρηνόφιλη, αντιιμπεριαλιστική
ελληνική κυβέρνηση να έχει πειράξει στο ελάχιστο τη γείτονα. Το αντίθετο
μάλιστα.
Με χάδια, προσκλήσεις και κατευναστικές
κινήσεις και υποσχέσεις η κυβέρνηση αποπειράθηκε να εξευμενίσει τον
σουλτάνο νομίζοντας ότι έτσι ασκείται η εξωτερική πολιτική. Με καλοσύνες
και αφέλειες και φιλίες των λαών. Στη ρωμαϊκή αρένα!
Και ανέκραξε η κυβέρνηση κάποια στιγμή
ότι η μεγαλύτερη απειλή για την Ελλάδα είναι η Τουρκία. Χωρίς να έχει
βρει ακόμα πού πήγε η φιλία των λαών.
Στη συνέχεια η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά
στην απαίτηση των ΗΠΑ να αναγνωριστούν τα Σκόπια με το στανιό από την
Αθήνα για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ , γιατί βιάζονται να καθαρίσουν τα
Βαλκάνια από τη ρωσική επιρροή. Και έναντι ανταλλαγμάτων στήριξης της
κυβέρνησης για να μακροημερεύσει την έπεισαν να υπογράψει ό,τι νάναι,
αρκεί να υπογράψει αυτό που αρνιόντουσαν να υπογράψουν όλες οι άλλες
ελληνικές κυβερνήσεις.
Δε βρήκαν και καμιά αντίσταση οι ΗΠΑ, με
βοηθό τη Γερμανία στην επιχείρηση, δεδομένου ότι οι συριζέοι ήταν ήδη
οπαδοί του μακεδονισμού και εχθροί του ελληνικού κράτους, που στερούσε
από τους κακόμοιρους τους «Μακεδόνες» το δίκαιο αίτημά τους να
αυτοπροσδιορίζονται. Μ αυτά τα μυαλά και με πλήρη άγνοια για τον
αλυτρωτισμό που άφηναν ορθάνοιχτο στους σλαβομακεδόνες , η κυβέρνηση
υπέγραψε στις Πρέσπες την αναγνώριση της βουλγαρικής διαλέκτου ως
μακεδονικής γλώσσας, παρά τις ενστάσεις της Βουλγαρίας. Και την
αναγνώριση της σλαβομακεδονικής ιθαγένειας ως μακεδονικής εθνότητας,
παρά τις αντιδράσεις της Βουλγαρίας, του ΚΚΕ και του 70% του ελληνικού
λαού.
Μέχρι που ο σύντροφος Ζαεφ άρχισε να
πανηγυρίζει και να πυροδοτεί αυτούς που ονειρεύονται τη Μακεδονία του
Αιγαίου.
Έχοντας κάνει τη δουλειά του σαν πατριώτης, σε όφελος της
πατρίδας του. Προς μεγάλη έκπληξη και πανικό της ελληνικής κυβέρνησης,
που διαπίστωσε ξαφνικά ότι δεν υπάρχει ούτε αλληλεγγύη των λαών ούτε
απλή απαίτηση των σλαβομακεδόνων να αναγνωριστούν σαν Μακεδόνες. Θέλουν
και το Πόρτο Καράς.
Και ο μεν δημιουργός της επαίσχυντης
συμφωνίας Κοτζιάς παριστάνει από μακριά τον τιμητή του ανίδεου Τσίπρα,
ότι τάχα δεν υπερασπίζεται σθεναρά τις «λεπτομέρειες» της συμφωνίας-
τρίχες- ο δε κ Τσίπρας κουνάει το δάχτυλο στον Ζαεφ, αφού του έχει
παραδώσει το όνομα των τριών τετάρτων της Μακεδονίας να το κάνει ό,τι
θέλει.
Και κατάλαβε εκ των υστέρων ο
πρωθυπουργός και ελάχιστοι από τους αδιάβαστους και εμπαθείς
αριστεριστές που τον ακολουθούν, ότι ούτε με τα Σκόπια υπάρχει φιλία των
λαών αλλά μόνο απαιτήσεις σε βάρος της Ελλάδας.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση ανέλαβε να
μαλακώσει όλες τις συμφορές που προκάλεσε το ελληνικό κράτος και το
ελληνικό έθνος στην κακόμοιρη την Αλβανία, με τις προκλήσεις των
ακροδεξιών, εθνικιστών, που ζουν στη Βόρειο Ήπειρο και χαλάνε τη φιλία
των λαών. Έτσι, άφησε ανενόχλητη την αλβανική κυβέρνηση να γκρεμίζει τις
περιουσίες τους, να τους τρομοκρατεί όπως πάντα για να εγκαταλείψουν
τις εστίες τους, να κατηγορεί καθέναν που αντιδρούσε ότι είναι εθνίκι
και φασίστας. Μέχρι που άρχισε να σκοτώνει ανενόχλητη. Υπό τις υπόγειες
επιδοκιμασίες της ελληνικής αντιφασιστικής, διεθνιστικής κυβέρνησης! Της
μόνης στον πλανήτη που έχει υπό την προστασία της, με διεθνείς
συνθήκες, κοτζαμ μειονότητα και την έχει αφήσει στο έλεος των δυναστών
της. Με τους οποίους συμπλέει!
Μέχρι που προχτές η αλβανική κυβέρνηση
άρχισε να ξεχερσώνει ελληνικές περιουσίες στα τουριστικά φιλέτα που
ορέγεται στη Χιμάρα και να τα κρατικοποιεί. Και εκεί αφυπνίστηκε αίφνης η
ελληνική κυβέρνηση ότι κάτι δεν πάει καλά με τη φιλία των λαών και των
αδερφών σοσιαλιστικών κομμάτων. Και αντέδρασε!
Και μέχρι να τελειώσει τη θητεία της θα
έχει δει ξεκάθαρα από τα χαρτιά της τα ίδια, ότι η Ελλάδα, που τόσο
μισεί σαν ιδέα και σαν ύπαρξη, χωρίς να διεκδικεί τίποτε από την
Τουρκία, τα Σκόπια, την Αλβανία, ακόμα και την Κύπρο, είναι θύμα
διεκδικήσεων και μάλιστα χοντρών από όλους σχεδόν τους γείτονές της. Το
ζει, άλλωστε, στην πράξη.
Και θα δει ξεκάθαρα αυτό που ζει. Ότι η
διεθνής πολιτική δεν είναι χαβαλές και δουλειά του ποδαριού. Και ότι η
διεθνής πολιτική δε γίνεται με τις φιλίες των λαών και την αλληλεγγύη
των ιδεών. Αυτά είναι πεδία μάχης για τα κινήματα και τους αγνούς
ιδεολόγους.
Στη διεθνή πολιτική και στην πολιτική των κρατών όλοι
υπερασπίζονται ένα πράγμα. Αυτό που μισεί ο εσμός που κυβερνάει: Την
πατρίδα τους.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
liberal.gr
