Όπως είχαμε προβλέψει, η Σύνοδος Κορυφής θα ήταν... της Καθημερινής:
έκατσαν μέχρις τις 2 το πρωΐ για να πετύχουν συμφωνία στο κύριο θέμα
της συνόδου, το οποίο ήταν... ναι, ναι, ναι, η κλιματική αλλαγή!
Τεχνηέντως,
τα μέσα επικοινωνίας στην Ελλάδα απέκρυψαν την πραγματική στόχευση της
συνόδου και εστιάστηκαν στο ζήτημα της Τουρκίας. Για εθνικούς λόγους;
Για να δούμε...
Ακόμα και εκεί, απέκρυψαν το πραγματικό αποτέλεσμα
και το παρουσίασαν, σαν καλά φερέφωνα της (εκάστοτε) εξουσίας που
αποτυγχάνει να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, ως επιτυχία!
Όπως είχαμε προβλέψει, «ο Ερντογάν δεν θα συγκρατηθεί μόλις διαβάσει την όποια ανακοίνωση καταδικάζει τις ενέργειες της Τουρκίας.» Καμία απολύτως κύρωση, είτε «να
απαγορευτεί η χρήση του Ευρωπαϊκού FIR από τα αεροσκάφη της Turkish
Airlines μέχρι η Τουρκία να αναγνωρίσει την Ευρωπαϊκή ΑΟΖ σύμφωνα με το
διεθνές δίκαιο της θάλασσας» είτε κάτι άλλο αντίστοιχο.
Η Ελλάδα ζήτησε κοινή στρατιωτική δράση για την υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους-μέλους;
Όχι.
Η
Ελλάδα ζήτησε κυρώσεις οικονομικής υφής που θα δημιουργήσουν στρατηγικό
ζήτημα σε όποιον αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματά της;
Όχι.
Η Ελλάδα ζήτησε και πήρε λεκτική δέσμευση υπέρ του αυτονόητου. Ποιά είναι η αξία αυτού που πήρε;
Αν η Τουρκία υπερασπιστεί με τα όπλα την παράνομη οριοθέτησή της, η λεκτική δέσμευση της ΕΕ βοηθά την Ελλάδα;
Όχι.
Αν
η Τουρκία προχωρήσει σε εκμετάλλευση εντός της παράνομης οριοθέτησής
της και η Ελλάδα απαντήσει με τα όπλα, ποιός θα είναι παράνομος; Η
Τουρκία που θα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί οικόπεδο που έχει δηλώσει ως
δικό της στον ΟΗΕ ή η Ελλάδα που θα χτυπήσει εντός οικοπέδου που δεν
έχει δηλώσει ως δικό της;
Αν η Ελλάδα αναγκαστεί να σύρει την
Τουρκία σε δικαστήριο (και όχι το αντίθετο που θα είχε συμβεί αν η
Ελλάδα είχε ανακηρύξει ΑΟΖ), η λεκτική δέσμευση υπέρ του αυτονόητου
εξυπηρετεί κάπου; Είναι πιο ισχυρή από τις πιέσεις κάποιας εταιρίας με
μεγαλύτερο ετήσιο τζίρο από την Ελλάδα, η οποία θα πάρει το δικαίωμα
εξόρυξης από την Τουρκία, όπως έκανε η Shell μεταξύ Ρόδου και Κύπρου;
Όχι.
Η
συντηρητική προσέγγιση της κυβέρνησης στη Σύνοδο Κορυφής κατέληξε σε
μια αποτυχία εθνικού φιάσκου: κατάφερε να περάσει τον πήχη που η ίδια
έθεσε σε σημείο αδιανόητα κάτω από το ελάχιστο εξυπηρέτησης εθνικών
συμφερόντων.
Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει αδιανόητα να ανακηρύξει
ΑΟΖ. Η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν είναι πανάκεια, αλλά είναι η αναγκαία συνθήκη
για να μην υποστούμε εθνική καταστροφή τόσο μεγάλη που η μικρασιατική
καταστροφή θα ωχριά μπροστά της.
Η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι μονόδρομος. Κάθε
λεπτό που περνάει και δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ είναι κρίσιμο
Το
φοβικό σύνδρομο αποτυχίας έχει στιγματίσει την ελληνική διπλωματία και
αυτοπαγιδεύεται σε ηττοπαθείς θέσεις, άρα νομοτελειακά αυτοσυρρικνώνει
το πλαίσιο υπεράσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η αποτυχία
επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία δεν ήταν αποτυχία της ΕΕ αλλά εθνικό
φιάσκο 100% της Ελλάδας. Η υπεράσπιση της Ελληνικής ΑΟΖ δεν είναι απλά
θέμα «μερικών μιλίων θάλασσας κάπου μακρυά». Λύση με τη σύμφωνη γνώμη
της Τουρκίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την κατάλυση της Ελληνικής και
της Κυπριακής Δημοκρατίας: αυτός είναι ο στόχος της διεκδίκησης της
Ελληνικής ΑΟΖ. Είμαστε ένα βήμα πριν από ασύλληπτων διαστάσεων
χιονοστιβάδα υποχωρήσεων με σκοπό την per se θεσμική ατροφία και τη
δημιουργία ex ante κλίματος «δίκης των 6» για τους υπερασπιστές της
συνεκμετάλλευσης, πράγμα το οποίο πρέπει να αποφευχθεί διότι θα
μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
