Η ελπίδα που μας κλέβουν σήμερα, μεταλλάσσεται σε βαριά δεσμά του αύριο !
Αυτοί οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη αποτελούν την μοιραία φωτογραφία της σημερινής Ελλάδας.
Μιάς χώρας, που έγινε χώρος πειραματισμών, χώρος ευκαιρίας και πλουτισμού για παρέες, λακέδες και αφεντικά, για τράπεζες και άγνωστους - κρυφούς επενδυτές που έπαιξαν στην μιζέρια και την δειλία του σύγχρονου Έλληνα και κέρδισαν...
"Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα...", μας ψιθυρίζει ο ποιητής, προσπαθώντας να μας πείσει πως τα θαύματα γίνονται όταν υπάρχει ανδρεία, όταν υπάρχει θέληση, όταν κυριαρχεί η γνώση αλλά και πίστη στα ιδανικά και τις αξίες, όταν είμαστε μαζί και όχι χώρια... τότε μπορούμε να περιμένουμε ΙΣΩΣ να έρθει το θαύμα...
Όμως, τί από αυτά σήμερα υπάρχει;
Δυστυχώς, λόγια πολλά, λόγια φτωχά, λόγια του ψευτο-νταή που κουρνιάζει σαν έρθει η στιγμή...
Αυτοί είμαστε; Έτσι μας έκαναν; Και το ανεχόμαστε;
Καμιά δικαιολογία... τίποτε δεν υπάρχει για να μας απαλλάξει από την ευθύνη της μοιρολατρίας μας και από τη νίκη των φόβων μας.
Δουλικά, χειρίστου είδους γινήκαμε.
Και, ακόμη και τώρα, ελπίζουμε σε ένα νέο αφέντη που θα μας λυπηθεί και δεν θα μας φοβηθεί.
Ψάχνουμε για οίκτο, όταν οι πρόγονοί μας πέθαιναν για να κρατήσουν την περηφάνεια τους...
"...Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα..."
Αυτοί είμαστε και όσο και να μας πονάει, όσο και να μας πληγώνει, η ελπίδα που ψάχνουμε δεν υπάρχει πουθενά.
Πρέπει πρώτα να γεννηθεί στην καρδιά μας, για να βγει μετά παραέξω, αν είμαστε πραγματικά αντρειωμένοι...
Η ελπίδα που μας κλέβουν σήμερα, μεταλλάσσεται σε βαριά δεσμά του αύριο.
Κι εμείς, "μοιραίοι" θεατές της συντριβής μας κοιτάζουμε στον ορίζοντα να βρούμε εκείνο που μέσα από τα στήθια μας αφήσαμε να φύγει...
Ψάχνουμε σε μύθους, προφητείες και κουβέντες...
ψάχνουμε να στηριχτούμε, όταν δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να σκεφτούμε.
Και άντε και στηριχτήκαμε στα λόγια κάποιου... λόγια... που αύριο μπορεί να γίνουν κόλαφος και εξευτελισμός...
Πόσο εύκολα ξεστρατίζουμε όταν δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε;
Πόσο εύκολα χάνουμε μάχες, που δεν δίνουμε ποτέ, επειδή δεν μάθαμε να μαχόμαστε;
Πότε, άραγε, θα αποφασίσουμε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε τους προσωπικούς μας δαίμονες, για να σηκωθούμε και να πάρουμε όλα όσα μας ανήκουν, όλα όσα σήμερα μας κλέβουν;
Ακόμη και το θαύμα για να γίνει, πόσο άξιοι είμαστε για να το δούμε;
Πόσο άξιοι είμαστε για να το καταλάβουμε;
Ανάξιοι των καιρών... ανάξιοι της μοίρας των δικών μας των παιδιών...
Αυτοί είμαστε.
Μέχρι να πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε.
Τότε, μόνο, θα αλλάξουν όλα...
Β.Μ
