Δυο μήνες και κάτι μετά, ο πρωθυπουργός κάνει ακριβώς το αντίθετό. Αντί να κυβερνήσει τη χώρα, αναζητά και επινοεί συνεχώς αφορμές δήθεν σύγκρουσης με τους δανειστές, στη συνέχεια ζητά δήθεν συναίνεση από την Αντιπολίτευση υπέρ της δήθεν σύγκρουσης και στο τέλος της μέρας απολύτως τίποτα δεν προχωρά.
Το τελευταίο κρούσμα ήταν η ξαφνική επαναφορά της συζήτησης περί αποχώρησης του Δ.Ν.Τ από το ελληνικό πρόγραμμα, η οποία έχει γίνει και στο παρελθόν, παρόλο που το Δ.Ν.Τ είναι μάλλον η πιο μετριοπαθής συνιστώσα της Τρόικας, ειδικά όσον αφορά τη ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Για ακόμα μια φορά, αξίζει κανείς να θυμίσει στην κυβέρνηση τον βασικό κανόνα που έχει διαμορφωθεί στα χρόνια της ατελείωτης ελληνικής κρίση: για να ρυθμιστεί το χρέος ή για να εκταμιευτούν οι δόσεις ή για να φύγει το ΔΝΤ, πρέπει πρώτα να προχωρήσει το σημερινό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ζητάμε τα πάντα προκαταβολικά αλλά δίνουμε τα πάντα με τεράστια καθυστέρηση.
Η κοροϊδία πρέπει να σταματήσει.
