«Επί δύο χρόνια έκανα ένα βήμα μπρος και τέσσερα πίσω.
Εδώ και κάποια χρόνια με ταλαιπωρούσαν κάποιοι όζοι που είχαν εμφανιστεί στο θυρεοειδή μου.
Η αλήθεια είναι πως κάτι οι δουλειές, κάτι ο Χρηστάκος και η υγεία του που προείχε, κάτι και ο φόβος μου για το χειρουργείο το είχα αμελήσει αρκετά έως πάρα πολύ.
Κάποια στιγμή λοιπόν μέσα στον καύσωνα και το κατακαλόκαιρο αποφάσισα να το τολμήσω.
Άσχημο σημείο ο Θυρεοειδής Αδένας, επικίνδυνο πολύ εάν τα χέρια που θα τον χειριστούν δεν είναι τα κατάλληλα. Είχα ακούσει και κάτι φίλες, συγγενείς και γνωστές που είχαν πραγματικά ταλαιπωρηθεί πολύ και πού να το πάρω απόφαση.
Επί δύο χρόνια έκανα ένα βήμα μπρος και τέσσερα πίσω.
Ένα πρωί μετά από μία πολύ σοβαρή συζήτηση που είχα με τον ενδοκρινολόγο μου κ. Νίκο Αμερικάνο, αποφάσισα να κλείσω το ραντεβού που έπρεπε.
Συγκεκριμένα τον ρώτησα: «Πότε να πάω για χειρουργείο Νίκο;» και απάντησε: «Χθες Νένα, χθες»…
Απευθύνθηκα στον εξαιρετικό επιστήμονα κ. Νικόλαο Πετρίδηο οποίος είναι ένας εκ’ των τριών Διευθυντών της Ω.Ρ.Λ στο ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕΤΑΞΑ, που βρίσκεται στον Πειραιά.
Δε χρειάζεται να πω εγώ πολλά για το συγκεκριμένο άνθρωπο γιατί όλος ο κόσμος μόνο καλά έχει να πει για τον κ. Πετρίδη.
Θα πω όμως πως η ψυχραιμία του, η ταπεινότητά του και ο τρόπος που αγκαλιάζει τους ασθενείς του είναι δυσεύρετα προτερήματα.
Όπου έλεγα πως θα με χειρουργήσει ο κ. Νικόλαος Πετρίδης λες και ήταν όλοι συνεννοημένοι μου έλεγαν τα ίδια λόγια : «κεντάει Νένα μου, είσαι πολύ τυχερή, βρίσκεσαι στα καλύτερα χέρια».
Και ήταν αλήθεια. Βέβαια για μένα το Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ, ήταν κάποτε ο εργασιακός χώρος της μητέρας μου, και ασφαλώς υπάρχει μία άλλη σχέση με όλους τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, τους γνωρίζω και με γνωρίζουν από τότε που ήμουν μικρό παιδί.
Όμως άλλο να πηγαίνεις για να πάρεις τη μητέρα σου που σχολάει από τη βάρδιά της και άλλο να νοσηλευτείς η ίδια. Έχει κάποια διαφορά.
Ήταν όλοι τους υπέροχοι !
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά για τη συμπεριφορά τους όλο το προσωπικό της Κλινικής Ω.Ρ.Λ του Νοσοκομείου ΜΕΤΑΞΑ, όπως και το προσωπικό του Χειρουργείου γιατί ενώ ήμουν αρκετά αγχωμένη ξαφνικά μου έφτιαξαν όλη τη διάθεση, με αποτέλεσμα να μπω γελώντας σε ένα χειρουργείο που πραγματικά με είχε αγχώσει πολύ.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κ. Νικόλαο Πετρίδη και το ιατρικό team του που η λεπτότητά τους, η συνέπειά τους και η διακριτικότητά τους με έκαναν να αισθανθώ ενώ βρισκόμουν στο χειρουργικό κρεβάτι, σαν στο σπίτι μου.
Ξέρω σας φαίνεται παράξενο, ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ !
Ευχαριστώ τον κ. Τάσο Παπατσάκωνα που είναι ο Διευθυντής Αναισθησιολόγος, του Νοσοκομείου ΜΕΤΑΞΑ.
Ούτε κατάλαβα πότε κοιμήθηκα και το πως ξύπνησα, καμία απολύτως παρενέργεια !
Τρεις ώρες μόνο μετά το χειρουργείο, ήμουν ξύπνια, γελαστή και χωρίς καθόλου πόνους. Γιατί είπαμε ο κ. Πετρίδης «κεντάει».
Δίπλα μου εκτός από τη μητέρα μου και τον Τάσο είχα και την παιδική μου φίλη τη Λίτσα Γιατράκη.
Είπαμε να βγάλουμε μία φωτογραφία έτσι για να θυμόμαστε πως πάντα βρίσκεται η μία δίπλα στις δυσκολίες της άλλης, από τότε που πρωτογνωριστήκαμε, από τεσσάρων ετών !
Αυτό που έχω να πω σε όλους όσους φοβούνται να κοιτάξουν την υγεία τους είναι να μην το καθυστερούν, ο χρόνος δεν είναι υπέρ μας, είναι υπέρ του κακού που πρόκειται να συμβεί εάν εμείς το επιτρέψουμε.
Ας είσαστε όλοι πάντα καλά.» έγραψε η Νένα Χρονοπούλου στο nena.gr συνοδεύοντας το κείμενο με φωτογραφίες πριν και μετά το χειρουργείο, καθώς και με τους γιατρούς του νοσοκομείου
