Δεν πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα ο νέος θερινός κινηματογράφος και έφτασαν, μέσα από τα σόσιαλ μήντια, τα παράπονα.
«Μέχρι τις 12.30 πάει. Θα μαθαίνουμε όλες τις ατάκες.
Είναι δυνατά. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε». Και άλλα τέτοια.
Μπορεί και να έχουν δίκαιο. Αλλά … μπάστα.
Μια νέα προσπάθεια. Να αλλάξει κάτι στην πόλη. Να βρίσκουν διέξοδο μικροί και μεγάλοι. Να περνούν καλά οι πάντες. Να έρχονται – για παράδειγμα - κι οι Χαρακοπιαδίτες. Και από τη Σάνταβα. Να κατεβαίνουν κι από τ’ Αρφαρά. Να διασκεδάζουν όλοι.
Κάποιοι θα έλεγαν «ακούγεται πεζό». Δεν πειράζει. Πήγαινε συζήτησε με τον επιχειρηματία, πες το πρόβλημά σου. Μπορεί να βρεθεί λύση. Να κατεβάσει την ένταση του ήχου μετά τα μεσάνυχτα. Κι ένας φίλος που κάνει το διανοούμενο είπε: «Από κουλτούρα δεν πέθανε κανείς. Από τη μιζέρια πολλοί έπαθαν κατάθλιψη». Δεν ξέρω αν έχει δίκαιο ή άδικο. Πάντως και το θέατρο και το σινεμά άνοιξαν νέους ορίζοντες σε όσους τα παρακολουθούν.
Τόσες δεκάδες χρόνια στο κέντρο της Αθήνας ή τα προάστια της Αττικής, της Θεσσαλονίκης ή όπου αλλού, σε όλο τον κόσμο, δεν ενοχλούνταν η γειτονιά; Ας δείξουμε ανοχή. Ας αφήσουμε τις μουρμούρες.
