Σέ σύντομο χαιρετισμό του μεταξύ άλλων κατά την
παρουσίαση της πεντάγλωσσης ανθολογίας
του Ελύτη στο Μουσείο Μπένακη ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης
Παυλόπουλος τόνισε ότι:
«Τούτες τις ώρες που ένα λυκόφως παρακμής πλησιάζει,
απειλώντας μ’ ένα σκοτάδι βαρβαρότητας την Δημοκρατία μας και τον Πολιτισμό μας
πολύ πέρα από τα όρια της Χώρας μας, ο Οδυσσέας Ελύτης γίνεται, περισσότερο
παρά ποτέ, παγκόσμια επίκαιρος κι ένας από εκείνους στους οποίους δικαίως
απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Κι αναφέρομαι ιδίως στον Οδυσσέα Ελύτη του Φωτός, εκείνον
που λίγο ακόμη και θα είχε αφήσει πίσω του έναν ύμνο για το Φως μ’ επίκεντρο το
Αιγαίο, το πέλαγος που φιλοξένησε στη Δήλο τον θεό του Φωτός, τον Απόλλωνα.
Σταχυολογώ, από τις αναρίθμητες αναφορές του Οδυσσέα
Ελύτη για το Φως, μόνο τις σκέψεις του από το δοκίμιό του «Πρώτα-πρώτα η Ποίηση»,
στ’ «Ανοιχτά
Χαρτιά». Με τις σκέψεις αυτές ο
Οδυσσέας Ελύτης οριοθετεί την αρχή της Ποίησης.
Και την τοποθετεί «εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η
ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το
Άκτιστον, που είναι ο Θεός».
Κάπως έτσι ο Οδυσσέας Ελύτης προσεγγίζει την αρχή του
κατά Ιωάννη Ευαγγελίου: «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον
Θεόν και Θεός ην ο Λόγος». Ο
Λόγος με την έννοια της πραγματικής Σοφίας, την οποία ο Οδυσσέας Ελύτης
υπηρέτησε διακριτικά μα ολόψυχα, ως το τέλος της βιωτής του».
