Η οικογένειά του μετακινήθηκε στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Κέρκυρα όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων από την οποία εξήλθε το 1890 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πυροβολικού.
Μεταξύ των συμφοιτητών του στη Σχολή ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Ξενοφών Στρατηγός. Το 1892 φοίτησε στη Σχολή του Ιππικού και την περίοδο 1893 - 1895 συνέχισε σπουδές στη Γαλλία και το Βέλγιο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δύο χρόνια αργότερα, το 1897, έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός του Πυροβολικού.
Στις 18 Δεκεμβρίου του 1901 νυμφεύτηκε τη Μαγδαληνή Πετμεζά με την οποία απέκτησε δυο κόρες, τη
Θάμαρ και τη Μαργαρίτα και ένα γιο, τον Ιωάννη, τον
μετέπειτα διπλωμάτη. Το 1909 συμμετείχε στην Επανάσταση στο Γουδί
κατά μιμητισμό της επανάστασης των Νεοτούρκων στη Θεσσαλονίκη. Την διετία που
ακολούθησε μέχρι το 1912 υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελληνική
Πρεσβεία Κωνσταντινουπόλεως και στη Σόφια. το ξέσπασμα του Α' Βαλκανικού πολέμου τοποθετήθηκε στη Διεύθυνση Πληροφοριών του Στρατού και
στη συνέχεια σύνδεσμος του Ελληνικού στρατού στο Βουλγαρικό επιτελείο. Χάρις
των πληροφοριών που συνέλεξε επιτεύχθηκε η εσπευσμένη είσοδος του ελληνικού
στρατού στη Θεσσαλονίκη και η παράδοση της τουρκικής διοίκησης στον τότε διάδοχο και αρχιστράτηγο
Κωνσταντίνο. Στη συνέχεια και μέχρι το τέλος των Βαλκανικών πολέμων υπηρέτησε
στο επιτελείο του Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου Α΄ που ανήλθε στο μεταξύ στο θρόνο μετά τη δολοφονία του πατέρα του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄. Κατά τις
τις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι μετά
το τέλος του Πολέμου ο Φραντζής ανέλαβε με την ιδιότητα του ως Στρατιωτικός
Ακόλουθος στην Πρεσβεία του Λονδίνου, σύμφωνα με τις οδηγίες των ανωτέρων τον
επιτυχή διαφωτισμό των Ευρωπαίων επί της ελληνικότητας της Ανατολικής Θράκης.
Το 1917 όταν η Ελλάδα κατέστη προτεκτοράτο της Αντάντ διοικούμενη από Γάλλο Αρμοστή, διορίστηκε και πάλι στρατιωτικός ακόλουθος
στην Ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο. Τον Μάιο του 1922 ορίσθηκε εκπρόσωπος της
Πανελλήνιας Επιτροπής της Εθνικής Άμυνας για τη Μικρά Ασία και το 1926 διορίστηκε επικεφαλής του στρατιωτικού οίκου του Προέδρου της
Δημοκρατίας, ναυάρχου Π. Κουντουριώτη, από τη
θέση την οποία και αποσύρθηκε με το βαθμό του στρατηγού.
Ιδιωτεύοντας, ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία συγγράφοντας ιστορικές μονογραφίες συγχρόνων του προσωπικοτήτων καθώς επίσης ποιήματα και
διηγήματα τα οποία εξέδωσε το 1932, υπό τον δημώδη τίτλο
"Αγκωνάρια". Ακολούθως επί πρωθυπουργίας του συμμαθητή του Ιωάννη
Μεταξά ίδρυσε το 1938 τον Πατριωτικό Όμιλο Απογόνων
Αγωνιστών του 1821 καθώς και στη συγγραφή γενεαλογιών των ιστορικών οικογενειών
της Ελλάδας.
Ο Αμβρόσιος Φραντζής, είχε τιμηθεί
με πλείστα παράσημα και διακρίσεις, ενώ υπήρξε μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης, καθώς επίσης και τέκτονας "αδελφός", της Στοάς Πυθαγόρας Αθήνας. Πέθανε στην Αθήνα στις 1 Μαρτίου του 1953, σε ηλικία 84 ετών. Μετά το θάνατό
του ο γιος του, διπλωμάτης, Ιωάννης Φραντζής, παραχώρησε όλο το προσωπικό αρχείο του πατέρα του στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών
στην Αθήνα όπου και φυλάσσεται. Το αρχείο του Αμβροσίου Φραντζή αποτελεί σπουδαία
ιστορική πηγή και είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική στους ιστορικούς ερευνητές για
τα γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή του περιλαμβάνοντας πλείστες σημειώσεις,
διαταγές, εκθέσεις, αλληλογραφία, φωτογραφίες, δημοσιεύματα κ.ά. καλύπτοντας
δεκατέσσερις φακέλους.
Ο Βουφραδιώτης
