Η χτεσινή ψηφοφορία
στη Βουλή μπορεί να αφορούσε στην οικονομία και στο μέλλον της χώρας για
πολλά χρόνια, αλλά ήταν η σοβαρότερη αποκάλυψη της υποκρισίας του
ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ίδια του την ιδεολογία μια ακραία ύβρις στην
ιστορία.
Αφορμή για τα αποκαλυπτήρια αυτής της
ύβρης ήταν η ενός λεπτού σιγή για την επέτειο της δολοφονίας Λαμπράκη
που τηρήθηκε κατά τη συνεδρίαση.
Η έκφραση στα πρόσωπα των βουλευτών,
που υποτίθεται ότι είναι διάδοχοι του αγωνιστή της Δημοκρατίας, δεν
έκρυβε παρά τη σύγχυση που υπάρχει μέσα στα μυαλά τους για το τι είναι
βουλευτής, τι είναι Δημοκρατία και τι είναι αντίσταση.
Ο πράος και πολιτισμένος εκείνος
γιατρός, με το χαμόγελο, που δεν αφαιρούσε τίποτε από την αγωνιστικότητα
και αποφασιστικότητά του, θα έφριττε αν μπορούσε να δει όχι μόνο τη
γονατιστή και υπόδουλη στάση των διαδόχων του, αλλά και την άξεστη
παρουσία τους μέσα στο ναό της Δημοκρατίας που εκείνος τίμησε.
Ένας γυναικολόγος για τους φτωχούς, που
δεν έπαιρνε ποτέ αμοιβή απ αυτούς και
ένας βουλευτής για το λαό, που δεν
ενδιαφέρθηκε ποτέ για το πώς θα διορίσει τους δικούς του ανθρώπους και
πώς θα ρουσφετολογήσει για την πελατεία του και τους ψηφοφόρους.
Ένας αθλητής, που πήρε όλες τις νίκες με το σπαθί του, χωρίς κομπασμούς και επιδείξεις.
Ένας Δημοκράτης, που δεν εκμεταλλεύτηκε
ποτέ τη θέση του για να επιβάλει στους άλλους αυτά που εκείνος πίστευε.
Αγωνίστηκε ανοιχτά και καθαρά γι αυτά. Από παντού. Και δολοφονήθηκε γι
αυτά.
Πάνω απ όλα, ένας αγωνιστής, που δε
φοβόταν να πει τα μεγάλα όχι όταν διαφωνούσε, χωρίς να υπολογίζει το
τίμημα. Δεν τα ξεπούλησε ποτέ για μια καρέκλα και για μια θέση εξουσίας.
Είχε επίγνωση, ότι η στάση του καθενός στην πράξη είναι η επιβεβαίωση
και ο καθρέφτης της ιδεολογίας του.
Το κερασάκι στην τούρτα της χτεσινής
σύγχυσης των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι φωτοβολίδες που πετάχτηκαν για
τις φωτογραφίες του Άρη Βελουχιώτη, που κοσμούν τα γραφεία των υπουργών
Πολάκη και Σπίρτζη!
Προφανώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
παραγνωρίζουν ότι ο Άρης Βελουχιώτης, αυτοκτόνησε, αφού είπε όχι στις
τότε αποφάσεις του κόμματος, κυνηγημένος από εχθρούς και «φίλους». Σε
αντίθεση με τους σημερινούς καλοβολεμένους, δήθεν αντιστασιακούς,
επαναστάτες αυτού του μορφώματος, που μέχρι σήμερα έχουν πει τέσσερα
«ναι» στις επιταγές των δανειστών της Ελλάδας από πέρυσι και μετέτρεψαν
ένα «όχι» του 62% του λαού σε «ναι»!
Αυτοί λοιπόν οι βουλευτές, που
αυτοαποκαλούνται αριστεροί πιπιλάνε παντού σαν έσχατο άλλοθι την
καραμέλα για τα βήματα πίσω του Λένιν, που συνθηκολόγησε με τους
Γερμανούς το ’18 για να σώσει την επανάσταση. Πράγματι, συνθηκολόγησε.
Δεν υποθήκευσε τη χώρα του για έναν αιώνα σε ξένους!
Και πραγματικά, έκανε ένα βήμα πίσω και
άλλαξε οικονομική πολιτική επαναφέροντας την ιδιοκτησία, δεν συνέχισε να
υποβαθμίζει τη ζωή εκατομμυρίων αγροτών και μικροεπαγγελματιών μόνο και
μόνο για να εφαρμόσει μια ιδέα, όπως έκανε λίγο μετά ο Στάλιν.
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι αυτοί
που κλαψούριζαν αυτές τις μέρες στη Βουλή για «όσα αναγκάζονται να
ψηφίσουν» και αυτοί που ψηφίζουν δήθεν με βαριά καρδιά τα δεινά που θα
πέσουν στην τσέπη και την ποιότητα ζωής του μέσου και φτωχού Έλληνα
πολίτη, θα έχαναν μόνο την καρεκλίτσα τους αν ψήφιζαν όχι. Μόνο την
καρεκλίτσα τους!
Και δεν έχουν καν τη ντροπή να
επικαλούνται για πρότυπα τα ονόματα αυτών που πλήρωσαν με τη ζωή τους τα
δύσκολα όχι! Κι αυτών που στη ζωή τους έκαναν τουλάχιστον μια
επανάσταση.
Και δε φοβούνται μη βγουν τα πρότυπά τους από τους τάφους και τους φτύσουν.
Επειδή πρώτα γεννιόνται οι ιδέες, όλες
οι ιδέες, και μετά τις κάνουμε πράξη. Από τη μέρα που γεννιόμαστε μέχρι
τη μέρα που χανόμαστε.
Από καταβολής ανθρώπου και κοινωνίας.
Όταν
εξευτελίζεις τις ιδέες εξευτελίζεις τις ελπίδες.
Όχι τις δικές σου.
Των
παιδιών σου.
Που δε σου χρωστάνε.
Χρωστάς.
Γ Παπαδόπουλος-Τετράδης-liberal.gr
