Είτε απελευθερώθηκαν, είτε δραπέτευσαν
«Χρωματίζουν» τον ουρανό της Θεσσαλονίκης και χαρίζουν μια εξωτική νότα στο γκρίζο αστικό τοπίο, με τις… φασαριόζικες αποικίες τους. Πράσινα παπαγαλάκια που έχουν αφεθεί ελεύθερα ή δραπέτευσαν από τα κλουβιά τους, «πλημμύρισαν», τα τελευταία χρόνια, τον ουρανό της Θεσσαλονίκης. «Στην ουσία πρόκειται για 3 αποικίες, στο ρέμα της Πυλαίας, στα Κωνσταντινουπολίτικα, στα πάρκα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στην παραλία, κυρίως στο πάρκο Ξαρχάκου», εξήγησε η υπεύθυνη για τη βόρεια Ελλάδα της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας (ΕΟΕ), Πέρη Κουράκλη. Όπως αναφέρεται, εξάλλου, στη μελέτη του Παναγιώτη Λατσούδη, από την ΕΟΕ, τα παπαγαλάκια του είδους «Δαχτυλιδολαίμης Ψιττακίσκος» (η επιστημονική τους ονομασία είναι Psittacula krameri), εμφανίζονται τελευταία σ’ όλο και μεγαλύτερους αριθμούς σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης (Βρετανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία κ.ά.), σε ορισμένες από τις οποίες αναπαράγονται κιόλας. Μια και δεν είναι τυπικά μεταναστευτικό πουλί, θεωρείται αδύνατη η έλευσή του από τις τροπικές περιοχές μέσω μεταναστευτικών κινήσεων. «Εντούτοις, επειδή είναι γνωστό ως "ζώο συντροφιάς", μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι ελεύθεροι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί του προήλθαν από τυχαίες ή και εσκεμμένες απελευθερώσεις αιχμαλωτισμένων πουλιών», σημειώνεται στη μελέτη.Πολύχρωμα και ευπροσάρμοστα
Σύμφωνα με την κ. Κουράκλη, εξάλλου, πρόκειται για τα πιο… χρωματιστά πουλιά των πόλεων και τα πιο ευπροσάρμοστα στις καιρικές και φυσικές συνθήκες. «Τον χειμώνα επιβιώνουν επιλέγοντας μέρη που δεν είναι εκτεθειμένα στο κρύο, όπως τα κωνοφόρα δέντρα, που έχουν φύλλωμα, ενώ η αγάπη τους για καρπούς, τα οδηγεί ακόμα και μέχρι τη Θέρμη, όπου έχουν εντοπιστεί να… μαδούν τις κερασιές», πρόσθεσε. Η παρουσία τους, άλλωστε, δεν περνάει απαρατήρητη, αφού κάνουν φασαρία ακόμα κι όταν πετάνε. Η αναπαραγωγή τους, όπως εκτιμά η κ. Κουράκλη, είναι σταθερή, με αυξητική τάση.
Στη μελέτη του κ. Λατσούδη καταγράφονται και μερικά στοιχεία για τα ενδιαιτήματα που προτιμά το είδος. «Προς το παρόν», επισημαίνεται, «φαίνεται ότι περιορίζεται σε αστικές και περιαστικές περιοχές με μεγάλους κήπους και πάρκα». Το εξωτικό αυτό πουλί τρέφεται με διάφορους καρπούς των πάρκων και μεγάλων κήπων, όπως είναι οι «χουρμάδες» φοινικοειδών και ιδιαίτερα του Φοίνικα των Καναρίων (Phoenix canariensis), που είναι το πιο διαδεδομένο στους κήπους της Ελλάδας και οι καρποί του εξωτικού (από την Κίνα) καλλωπιστικού δέντρου Μελία (Melia azedarach).
Η αναζήτηση τροφής
Επίσης, πολύ διαδεδομένη είναι η αναζήτηση τροφής στα κυπαρίσσια (Cupressus sempervirens). Τα πουλιά φαίνεται να τρώνε τα σποράκια που περιέχουν τα κυπαρισσόμηλα, αφού ουσιαστικά δεν καταναλώνεται το ξυλώδες μέρος. Έχουν, επίσης, παρατηρηθεί να τρώνε τους σπόρους ώριμων νεραντζιών (Citrus aurantium, του επίσης εξωτικού καλλωπιστικού δέντρου από Ινδίες-Βιρμανία), αμύγδαλων Prunus dulcis και κελυφωτών φιστικιών Pistacia vera.
Όπως σημειώνει ο κ. Λατσούδης, η Γλυφάδα Αττικής είναι από τις πρώτες περιοχές, όπου άρχισαν να παρατηρούνται σμήνη τέτοιων πουλιών. Τότε βρίσκονταν δίπλα στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας (αεροδρόμιο Ελληνικού). Αυτό ίσως δικαιολογεί τις υποθέσεις ανθρώπων που χαρακτηρίζουν τους ελεύθερους παπαγάλους ως δραπέτες των υγειονομικών καραντίνων, που λειτουργούσαν στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου των πουλιών. «Τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι στιγμής, καταδεικνύουν ότι το είδος πλέον πρέπει να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο των πουλιών της Ελλάδας, αφού φαίνεται ότι συντηρεί έναν βιώσιμο πληθυσμό στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια», καταλήγει στη μελέτη του.
