Ακούει κανείς;

της Αντωνίας  Μπούζα
Δυσώδης η οσμή των σκανδάλων και φανερή η αλλαγή πλεύσης των Ελλήνων σε λογικές υπεραπλούστευσης μεν, καθαρότητας δε .

Οι εξουσίες που ορίζει το Σύνταγμα έχουν τόσο δυσδιάκριτα καθήκοντα που αλληλοκαλύπτονται και αλληλοεξαρτώνται, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η στασιμότητα και η αδράνεια κυρίως στην απόδοση της δικαιοσύνης και της εν γένει λειτουργίας του κράτους.

Οι πολίτες όμως που έχουν στρέψει το βλέμμα τους σε όσα ορίζει το Σύνταγμα, απαιτούν πλέον μετά από πολλά χρόνια βούρκου και σαπίλας της πολιτικής μας ζωής να χυθεί άπλετο φως και οι επίορκοι να πληρώσουν.

Να πληρώσουν για τις χαμένες ελπίδες μας, για τη μαυρίλα που επιφύλαξαν στη ζωή μας ,για τις ευκαιρίες της Χώρας μας που πέταξαν στα σκουπίδια, για τον παράνομο πλουτισμό ορισμένων κ.α. πολλά.

Ζητούν από την κυβέρνηση κυρίως, να κάνει το τολμηρό βήμα και όπου πρέπει να πληγώσει ακόμη και την ίδια της τη σάρκα, για να ξεκαθαρίσει μία και καλή το απόστημα.

Ίσως είναι και η τελευταία ευκαιρία του πολιτικού μας συστήματος να ενεργήσει έξω από λογικές συναδελφικότητας, κομματικής αλληλεγγύης και κοινής πορείας για να κερδίσει πάλι το λαό.

Αν δεν το κάνει, αν ξανακαλυφθεί η κόπρος του Αυγεία ,τότε οι εξελίξεις προβλέπονται ραγδαίες και ως διαφαίνεται θα είναι καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία όλων των κομμάτων με τη  μορφή που ξέρουμε από τη μεταπολίτευση και μετά.

Η αποδοχή ακραίων θέσεων και η φανερή μεταστροφή του λαού, έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τα κέντρα εξουσίας και με την απαιτούμενη βούληση να έχουν κάνει εκείνα τα βήματα που ζητάει η πλειοψηφία των Ελλήνων, αντί να περιορίζονται στην καταδίκη του "φαινομένου" .

Αντί αυτού βλέπουμε πως τους αρκούν οι επιδερμικές εξυγιάνσεις και θεωρούν πως οι υψηλές κορώνες εναντίον των εκφραστών των άκρων θα κάμψει το φρόνημα των συμφωνούντων, ενώ παράλληλα συνεχίζουν απτόητοι λογικές που μας οδήγησαν στην κατάσταση του σήμερα. 

Η κοινωνία μας και κυρίως οι νέοι επιθυμούν κάθαρση και αξιοκρατία,αναζητούν την ελπίδα και επιθυμούν διακαώς, επιτέλους οι επίορκοι να πληρώσουν, λοξοκοιτάζοντας προς τα άκρα και αυτό είναι κάτι που έπρεπε να έχει θορυβήσει τους εμπνευστές της διατήρησης των λιμναζόντων υδάτων.

Ένα απλό καμπανάκι κρούω και ελπίζω να το ακούσει κάποιος!