Όλοι οι συμπατριώτες μας
που αναζήτησαν καλύτερη τύχη στην Αθήνα γνώρισαν από κοντά στην πλατεία Αγίου
Κωνσταντίνου κοντά στην Ομόνοια, εκεί που «ξεπέζευαν» τα λεωφορεία από την
Καλαμάτα, το καφενείο «Λιακόπουλου» που λειτουργούσαν από το 1932 οι αδελφοί
Λιακόπουλοι Αντώνης και Λεωνίδας από το
χωριό Κυνηγού Πυλίας.
Το καφενείο έγινε στέκι, έγινε σημείο συνάντησης, εκεί
συναντούσες μια δεύτερη Μεσσηνία, εκεί υπήρχαν μέρες όπου δεν έβρισκες καρέκλα
να καθίσεις.
Εκεί ονειροπολούσαν τα περασμένα, τα χρόνια του χωριού, εκεί
έλεγαν τα αστεία τους, έπαιζαν πρέφα και τάβλι.
Ψυχή του καφενείου ήταν ο
Σωτήρης Καρύγιαννης που είχε παντρευτεί την αδελφή των Λιακοπουλαίων, άνθρωπος
εγκάρδιος, δραστήριος, κεφάτος.
Όταν οι αδερφοί Λιακόπουλοι πούλησαν το
καφενείο το αγόρασε ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος από το Χαλβάτσου που το
μετονόμασε σε «ΠΥΛΟΣ».
Το καφενείο έβαλε λουκέτο οριστικά το καλοκαίρι του
1999.
Μαζί του πήρε και μια ολόκληρη ιστορία.
Ο
Βουφραδιώτης
