Οι βουλευτές για πολύ συγκεκριμένους λόγους, που έχουν αναλυθεί κατά κόρον, πειθάρχησαν.
Συνεπώς, αν όλα πάνε καλά στο σημερινό Γιούρογκρουπ, κλείνει μια σελίδα στην εξάχρονη ιστορία των μνημονίων.
Και όπως φαίνεται, οι εταίροι μας επιθυμούν να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, ώστε να αντιμετωπίσουν τον θερμό Ιούνιο του βρετανικού δημοψηφίσματος και των ισπανικών εκλογών χωρίς την ελληνική εκκρεμότητα. Και με εμάς τι γίνεται;
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κέρδισε χρόνο; Και αν συμβαίνει αυτό, πώς θα τον χρησιμοποιήσει;
Θα προσπαθήσει να στερεώσει την εξουσία
της δρώντας σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο αφορά την πλήρη χειραγώγηση του
δικαστικού σώματος, με μοχλό ομάδα δικαστών υπό την πρόεδρο του Αρείου
Πάγου. Οι διώξεις κυρίως επιχειρηματιών που δεν είναι αρεστοί στην
κυβέρνηση, πέραν της
τακτοποιήσεως λογαριασμών, θα είναι και ένα σαφές
μήνυμα προς τους υπόλοιπους, ενώ η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών
-εφ΄όσον ξεπερασθεί η αντισυνταγματικότητα του νόμου- θα δημιουργήσει
έναν κρίσιμο πολιτικά χώρο απολύτως ελεγχόμενο από την κυβέρνηση. Το δεύτερο επίπεδο αφορά το νομοθετικό έργο μέσω του οποίου θα αποπειραθεί να δώσει στους νευραλγικούς τομείς της Οικονομίας, της Παιδείας, της Υγείας, της Δημόσιας Τάξης την κατεύθυνση που αυτή επιθυμεί, απόρροια των ιδεολογικοπολιτικών της αγκυλώσεων.
Όλο αυτό το σκηνικό συνιστά ένα πολιτικό
στοίχημα. Δηλαδή, κατά πόσον μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε σταθερή
δημοσκοπική πτώση μπορεί να κυβερνήσει παράγοντας πολιτική και όχι
τρέχουσα διαχείριση «εισερχομένων - εξερχομένων». Κατά πόσον μια
κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να υλοποιήσει ένα επώδυνο μνημονιακό
πρόγραμμα, που έχει αποσαθρώσει σχεδόν όλα τα κοινωνικά της στηρίγματα
μπορεί να εδραιώσει την εξουσία της, τη στιγμή μάλιστα που ο κομματικός
της μηχανισμός έχει καταρρεύσει. Πολύ δύσκολο στοίχημα, που για να
κερδηθεί απαιτούνται μαγικές κινήσεις.
Πιθανόν ένας θεαματικός ανασχηματισμός
να διεύρυνε την πολιτική στήριξη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Βέβαια
οι πιθανότητες επιτυχούς πραγμάτωσης του είναι αντιστρόφως ανάλογες του
χρόνου που αυτός θα γίνει. Δηλαδή, όσο απομακρύνεται χρονικά, τόσο
μειώνονται οι πιθανότητες να στεφθεί με επιτυχία το εγχείρημα, καθώς η
μεγάλη κυβερνητική φθορά θα αποθαρρύνει τα σοβαρά πολιτικά στελέχη που
θα βολιδοσκοπηθούν να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, και η ευρωπαϊκή
αντιπολίτευση θα πρέπει να αντιληφθεί πως χωρίς τη λαϊκή κινητοποίηση ο
πολιτικός της λόγος θα είναι άσφαιρος.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν είτε με
απώλεια της δεδηλωμένης, είτε με τη λαϊκή κατακραυγή.
Και αν αυτήν τη
στιγμή οργανωτικά αδυνατούν να προβούν σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι
επιβεβλημένο τάχιστα να αποκτήσουν αυτήν την ικανότητα.
Με κραυγές
«παραιτηθείτε» καμία κυβέρνηση δεν πέφτει.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια πρέπει να
μετατραπεί σε πολιτικό όπλο που θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε πτώση. Σε
αποσύνθεση.
Και βέβαια ας κατανοήσουν και η Νέα
Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ πως η υπεράσπιση των πεπραγμένων της
συγκυβέρνησης 2012-14 είναι το προαπαιτούμενο για να είναι
αποτελεσματικός ο αντιπολιτευτικός λόγος τους.
Οι συγκρίσεις είναι
συντριπτικά σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και αποδεικνύουν την ικανότητα των δύο
αστικών κομμάτων να διαχειρισθούν πολύ καλύτερα πολύ κρισιμότερες
καταστάσεις, καθώς είναι πλέον ορατό σήμερα δια γυμνού οφθαλμού το έργο
που παρήχθη από τον Ιούλιο του 2012 ως τις εκλογές του 2015.
Συγχρόνως
τα λάθη, οι παραλείψεις, οι καθυστερήσεις της συγκυβέρνησης Σαμαρά -
Βενιζέλου καλόν είναι να αναλυθούν για να μην επαναληφθούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να «κέρδισε» χρόνο, αλλά αυτός δεν λειτουργεί υπέρ του.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr
