του Χρήστου Ράπτη
Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, όπως δεν ξέρω ποιές
πολιτικές δυνάμεις θα κυβερνήσουν την χώρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα
της 17ης Ιουνίου.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αν το πολιτικό μας σύστημα δεν μεταρρυθμιστεί «βιαίως» και με την ταχύτητα του φωτός τότε δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα και κυρίως, δεν θα βγούμε απο τα σημερινά αδιέξοδα χωρίς να αγγίξουμε την τραγωδία.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι αν το πολιτικό μας σύστημα δεν μεταρρυθμιστεί «βιαίως» και με την ταχύτητα του φωτός τότε δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα και κυρίως, δεν θα βγούμε απο τα σημερινά αδιέξοδα χωρίς να αγγίξουμε την τραγωδία.
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης χρεοκόπησε
με τρόπο εκκωφαντικό.
Το πελατειακό κράτος, η γενικευμένη διαφθορά, η
αναποτελεσματικότητα των θεσμών, η ατιμωρισία, ο κυνισμός της
κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και του Τύπου, η ανευθυνότητα των
συνδικαλιστών και ο εφησυχασμός της ίδιας της κοινωνίας μας που έπαψε
να είναι απαιτητική, οδήγησαν την χώρα στα όρια της.Η οικονομική κρίση και η προσφυγή στο ΔΝΤ υποθηκευσαν την εθνική κυριαρχία, αφού δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτησία και «αυτοδιάθεση» χωρίς οικονομική επάρκεια. Οταν χρωστάς, ακόμα και σε εταίρους, δεν μπορείς να αποφασίσεις αυτόνομα.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και οι γραφειοκρατίες τους, που επινόησαν την διαφθορά και την συναλλαγή με την διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα λειτούργησαν ουσιαστικά σε βάρος της κοινωνίας την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Με αντάλλαγμα την ψηφοθηρία, ικανοποιούσαν τις τρέχουσες διεκδικήσεις χωρίς να είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις πραγματικές ανάγκες της χώρας, να προβλέψουν το μέλλον και κυρίως χωρίς να δημιουργήσουν τις προυποθέσεις μετάβασης της κοινωνίας από ένα είδος φεουδαρχίας σε ένα μοντέρνο και λειτουργικό κράτος.
Η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να αφομοιώσει τους διχασμούς και τα συλλογικά τραύματα που γέννησαν οι αντιπαραθέσεις συγκεκριμένων -γεωπολιτικών και μη συμφερόντων- στον 20ο αιώνα. Η ελληνική Δεξιά, η πιο βλακώδης Δεξιά του κόσμου όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, που την συγκροτούσαν εθνικιστικά, βαριά αντιδραστικά και φοβικά συμφέροντα εμπόδισε διαχρονικά τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Το εκσυγχρονιστικό κομμάτι της αστικής τάξης που εκπροσωπήθηκε απο τον Τρικούπη και τον Ελευθεριο Βενιζέλο ηττήθηκε πανηγυρικά απο την δεξιά φεουδαρχία που είχε συμμαχήσει με το παλάτι και κατέφευγε συστηματικά στην τρομοκρατία του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και των διχασμών.
Μοναδική εξαίρεση υπήρξε ο γέρο-Καραμανλής που προσπάθησε να εκσυγχρονίσει τη Δεξιά και ήρθε τελικά σε ρήξη με τα συμφέροντα που τον έφεραν την πρώτη περίοδο στην εξουσία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που αποκατέστησε διαχρονικές αδικίες σε μια βραχυκυκλωμένη κοινωνία και την απελευθέρωσε απο τους ηθικολογικούς καταναγκασμούς του συντηρητικού αναχρονισμού, έφερε στην εξουσία νέα και υπό διαμόρφωση κοινωνικά στρώμματα διψασμένα για εξουσία και χρήμα.
Για δεκαετίες στο ΠΑΣΟΚ συγκατοίκησαν οι πιο αντιφατικές δυνάμεις που με ενοποιητικό παράγοντα την εξουσία απελευθέρωσαν όλες τις εκδοχές του λαϊκισμού.
Σταδιακά, το ΠΑΣΟΚ αντέγραψε και αντικατέστησε τον παλαιοκομματισμό της Δεξιάς. Η διαφοροποίηση απο τον λαϊκισμό της ήταν ρητορική. Το φαινόμενο Άκη εξελίχθηκε στον κανόνα και όχι στην εξαίρεση του κυβερνητισμού. Το μέγα λάθος του Σημίτη ήταν το ότι δεν τόλμησε το 2000 να έρθει σε ρήξη με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ και να το αποτελειώσει πολιτικά.
Η χρεοκοπία επιτάχυνε την αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ βάζοντας της χώρα σε μια επώδυνη διαδικασία μετάβασης.
Σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι δύο απαξιωμένοι μηχανισμοί με στελέχη-φαντάσματα που δίνουν μάχη για να παραμένουν στο προσκήνιο.
Ο Σαμαράς ενδέχεται να διασωθεί περιστασιακά εξ αιτίας της λογικής της «αστικής» ψήφου και του φόβου που προκαλεί μια ενδεχόμενη πρωτιά του Τσίπρα.
Η λεγόμενη πανστρατιά που γίνεται εν μερει με όρους του '50, είναι τόσο εμφανώς συγκυριακή που αντί για γάμο θυμίζει πράγματι κηδεία.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος καλείται να κρατήσει στην ζωή ένα κόμμα που είναι κλινικά νεκρό και μένει απλά να του τραβήξει κάποιος την πρίζα. Το λάθος του είναι -αν μπορούμε να μιλάμε για λάθη σε τόσο αντίξοες συνθήκες- ότι έδωσε στο πιο πολιτικό περιβάλλλον, μιά μάχη «αριθμητική» προσπαθώντας να αναδιατάξει ένα νεκρό στρατό! Στις συνθήκες πόλωσης που θα γίνουν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα είναι πραγματικό θαύμα αν καταφερει να διατηρήσει τις δυναμεις του.
Το σίγουρο είναι ότι η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά βρίσκονται στην διαδικασία του δημιουργικού χάους.
Αν μάλιστα αποφύγουμε και την τραγωδία η διαδικασία αυτή μπορεί να αποδειχτεί και σωτήρια...iefimerida.gr
