Τι μας
έλεγαν λοιπόν μόλις πριν από μερικές μέρες ο πρωθυπουργός και οι
υπουργοί του; Δεν θα κάνουμε βήμα πίσω και θα αναλάβουμε να εφαρμόσουμε
μόνο όσα προβλέπει το τρίτο μνημόνιο. Δεν χρειάζονται άλλα μέτρα και
ούτε οι 153 βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση μπορούν να σηκώσουν
άλλα βάρη από τα συμφωνηθέντα.
Θριαμβολογούσε μάλιστα μόλις προχθές ο πρωθυπουργός γιατί η Eurostat μάς εμφάνισε με πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% και πως αυτό θα ήταν ένα ισχυρό ατού στη διαπραγμάτευση ώστε να πειστούν οι δανειστές να μην απαιτήσουν πρόσθετα μέτρα.
Αντιπαρέρχομαι με ποιον τρόπο προέκυψε αυτό το πλεόνασμα, δηλαδή τη στάση πληρωμών προς τους προμηθευτές που έκανε το Δημόσιο κατά τα ειωθότα.
Και τελικά αναρωτιέμαι πώς θα δικαιολογήσει ο πρωθυπουργός πρώτα και κύρια στους δικούς του βουλευτές το τέταρτο στην ουσία μνημόνιο που θα κληθούν να επικυρώσουν με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης;
Με τι μούτρα θα βγουν να δικαιολογήσουν τα μέτρα των σχεδόν 9 δισ. που θα υπογράψουν μετά την άτακτη υποχώρηση από τη «σκληρή» τους διαπραγμάτευση και το «ναι σε όλα» στο οποίο θα υποταχθούν;
Ποια σοφιστεία θα μας σερβίρουν για να περάσει η νέα αύξηση του ΦΠΑ σε μια σειρά προϊόντων ευρείας κατανάλωσης από το 23% στο 24%; Πώς θα κάνουν το μαύρο άσπρο για άλλη μια φορά, σερβίροντάς μας νέους φόρους στο εισόδημα, ακόμα και σε όσους έχουν μισθό 680 ευρώ, νέους φόρους σε βενζίνη, φυσικό αέριο, τσιγάρα, Internet, κινητή τηλεφωνία και συνδρομητική τηλεόραση;
Κυρίως, όμως, πώς θα κάνουν τους βουλευτές τους να αποδεχτούν ότι αναλαμβάνουν να δεσμεύσουν τη χώρα και τους πολίτες με αυτόματα μέτρα από το ’18 και μετά (ΦΠΑ 24% στα τιμολόγια της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, νέες περικοπές στις υφιστάμενες συντάξεις και στους μισθούς του Δημοσίου) στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος;
Και όσο κι αν περισσεύει το θράσος των κυβερνώντων ότι τα προληπτικά μέτρα-κάβα δεν θα εφαρμοστούν γιατί απλά δεν θα χρειαστούν αφού οι στόχοι του μνημονίου θα επιτευχθούν, αυτό δεν γίνεται πιστευτό ούτε από όντα που τρέφονται με σανό. Είναι άραγε τόσο αισιόδοξοι ότι θα είναι κυβέρνηση και το 2018;
Δυστυχώς, φτάσαμε για άλλη μια φορά στο ίδιο ακριβώς σημείο στο οποίο βρέθηκε η χώρα πέρυσι το καλοκαίρι. Πέρυσι είχαμε τον απερίγραπτο Βαρουφάκη και το δημοψήφισμα, τα οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά με το αριστερό μνημόνιο, τώρα έχουμε τις μαγκιές με τα WikiLeaks, τις οποίες θα ξαναπληρώσουμε ακριβά.
Μυαλό δεν έβαλαν και συνέχισαν να πορεύονται με ψιλοεκβιασμούς και δήθεν πολιτικές διαπραγματεύσεις και το αποτέλεσμα δυστυχώς για τον ελληνικό λαό είναι αυτό ακριβώς που είχε προδιαγράψει από την αρχή το ΔΝΤ: συνολικό πακέτο μέτρων 9 δισ.
Συν τοις άλλοις, όμως, ο μοναδικός μας σύμμαχος για κούρεμα του χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο, το ΔΝΤ, μετά την κωλοτούμπα της αποδοχής των προληπτικών μέτρων, τώρα άλλαξε στάση και θεωρεί ότι εφόσον εφαρμοστούν όλα τα μέτρα δεν χρειάζεται κούρεμα.
Η δε συζήτηση για τη ρύθμιση με τη διευκόλυνση αποπληρωμής από το 2022 και μετά θα ξεκινήσει αν και εφόσον η κατάληξη των συζητήσεων μπορεί να φτάσει και στο 2020!
Μετά ταύτα αναρωτιέμαι: αν δεν έκαναν τόσο «σκληρή» διαπραγμάτευση, τι άλλο θα χάναμε; Ή μήπως αν από την αρχή και χωρίς χρονοτριβή υπέγραφαν το όλο πακέτο θα ήταν ελαφρύτερο;
Εκτός κι αν το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κερδίσουν χρόνο παράτασης παραμονής στην εξουσία, και αυτό είναι αλήθεια ότι το πέτυχαν. Το ερώτημα είναι τι τον έκαναν αυτό τον χρόνο και τι θα τον κάνουν εφεξής, όσο οι συγκυρίες και οι συσχετισμοί τούς επιτρέπουν να παραμένουν στην εξουσία.
Θριαμβολογούσε μάλιστα μόλις προχθές ο πρωθυπουργός γιατί η Eurostat μάς εμφάνισε με πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% και πως αυτό θα ήταν ένα ισχυρό ατού στη διαπραγμάτευση ώστε να πειστούν οι δανειστές να μην απαιτήσουν πρόσθετα μέτρα.
Αντιπαρέρχομαι με ποιον τρόπο προέκυψε αυτό το πλεόνασμα, δηλαδή τη στάση πληρωμών προς τους προμηθευτές που έκανε το Δημόσιο κατά τα ειωθότα.
Και τελικά αναρωτιέμαι πώς θα δικαιολογήσει ο πρωθυπουργός πρώτα και κύρια στους δικούς του βουλευτές το τέταρτο στην ουσία μνημόνιο που θα κληθούν να επικυρώσουν με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης;
Με τι μούτρα θα βγουν να δικαιολογήσουν τα μέτρα των σχεδόν 9 δισ. που θα υπογράψουν μετά την άτακτη υποχώρηση από τη «σκληρή» τους διαπραγμάτευση και το «ναι σε όλα» στο οποίο θα υποταχθούν;
Ποια σοφιστεία θα μας σερβίρουν για να περάσει η νέα αύξηση του ΦΠΑ σε μια σειρά προϊόντων ευρείας κατανάλωσης από το 23% στο 24%; Πώς θα κάνουν το μαύρο άσπρο για άλλη μια φορά, σερβίροντάς μας νέους φόρους στο εισόδημα, ακόμα και σε όσους έχουν μισθό 680 ευρώ, νέους φόρους σε βενζίνη, φυσικό αέριο, τσιγάρα, Internet, κινητή τηλεφωνία και συνδρομητική τηλεόραση;
Κυρίως, όμως, πώς θα κάνουν τους βουλευτές τους να αποδεχτούν ότι αναλαμβάνουν να δεσμεύσουν τη χώρα και τους πολίτες με αυτόματα μέτρα από το ’18 και μετά (ΦΠΑ 24% στα τιμολόγια της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, νέες περικοπές στις υφιστάμενες συντάξεις και στους μισθούς του Δημοσίου) στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος;
Και όσο κι αν περισσεύει το θράσος των κυβερνώντων ότι τα προληπτικά μέτρα-κάβα δεν θα εφαρμοστούν γιατί απλά δεν θα χρειαστούν αφού οι στόχοι του μνημονίου θα επιτευχθούν, αυτό δεν γίνεται πιστευτό ούτε από όντα που τρέφονται με σανό. Είναι άραγε τόσο αισιόδοξοι ότι θα είναι κυβέρνηση και το 2018;
Δυστυχώς, φτάσαμε για άλλη μια φορά στο ίδιο ακριβώς σημείο στο οποίο βρέθηκε η χώρα πέρυσι το καλοκαίρι. Πέρυσι είχαμε τον απερίγραπτο Βαρουφάκη και το δημοψήφισμα, τα οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά με το αριστερό μνημόνιο, τώρα έχουμε τις μαγκιές με τα WikiLeaks, τις οποίες θα ξαναπληρώσουμε ακριβά.
Μυαλό δεν έβαλαν και συνέχισαν να πορεύονται με ψιλοεκβιασμούς και δήθεν πολιτικές διαπραγματεύσεις και το αποτέλεσμα δυστυχώς για τον ελληνικό λαό είναι αυτό ακριβώς που είχε προδιαγράψει από την αρχή το ΔΝΤ: συνολικό πακέτο μέτρων 9 δισ.
Συν τοις άλλοις, όμως, ο μοναδικός μας σύμμαχος για κούρεμα του χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο, το ΔΝΤ, μετά την κωλοτούμπα της αποδοχής των προληπτικών μέτρων, τώρα άλλαξε στάση και θεωρεί ότι εφόσον εφαρμοστούν όλα τα μέτρα δεν χρειάζεται κούρεμα.
Η δε συζήτηση για τη ρύθμιση με τη διευκόλυνση αποπληρωμής από το 2022 και μετά θα ξεκινήσει αν και εφόσον η κατάληξη των συζητήσεων μπορεί να φτάσει και στο 2020!
Μετά ταύτα αναρωτιέμαι: αν δεν έκαναν τόσο «σκληρή» διαπραγμάτευση, τι άλλο θα χάναμε; Ή μήπως αν από την αρχή και χωρίς χρονοτριβή υπέγραφαν το όλο πακέτο θα ήταν ελαφρύτερο;
Εκτός κι αν το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να κερδίσουν χρόνο παράτασης παραμονής στην εξουσία, και αυτό είναι αλήθεια ότι το πέτυχαν. Το ερώτημα είναι τι τον έκαναν αυτό τον χρόνο και τι θα τον κάνουν εφεξής, όσο οι συγκυρίες και οι συσχετισμοί τούς επιτρέπουν να παραμένουν στην εξουσία.
