Το βασικό άρθρο της Αυγής
Για πρώτη φορά, δηλαδή, η ελπίδα ότι το τρίτο Μνημόνιο δεν θα οδηγήσει σε τέταρτο, αλλά θα είναι το τελευταίο, είναι ζωντανή και οι πιθανότητες να ευοδωθεί είναι με το μέρος της. Σύντομα, με την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, θα μπορούμε να μιλάμε με μεγαλύτερη ασφάλεια, αναφέρει μεταξύ άλλων.
Γράφει η Αυγή:
Σαν σήμερα, πριν από δύο χρόνια, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς κέρδιζε τις εκλογές και αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας σπάζοντας ένα μεταπολεμικό ταμπού, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τη Δυτική Ευρώπη, όπου «επιτρέπονταν», με την εξαίρεση του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μόνο δεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Για να σχηματιστεί κυβέρνηση χρειάστηκε να συμπράξει και το δεξιό κόμμα των ΑΝ.ΕΛΛ., αλλά χωρίς αμφιβολία η ατμομηχανή της κυβέρνησης και το κόμμα που δίνει τον τόνο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ύστερα από δύο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η Αριστερά άξιζε ή δεν άξιζε την ιστορική ευκαιρία;
Δεν αποτελεί μυστικό ότι σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος που εμπιστεύθηκε μία και δύο φορές τον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύοντάς τον πρώτη δύναμη σήμερα δυσανασχετεί επειδή περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν καλύτερα. Προφανώς ευθύνη γι' αυτή την προσμονή έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί άλλα υποσχέθηκε και άλλα έπραξε, όπως διατείνεται η Ν.Δ., αλλά γιατί καλλιέργησε υπέρμετρες προσδοκίες για μια πολύ καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές, με άμεσα αποτελέσματα στην οικονομία και το κοινωνικό εισόδημα. Δηλαδή δεν εκτίμησε σωστά τον συσχετισμό δυνάμεων, όπως έχει αναγνωρίσει και ο Αλέξης Τσίπρας.
Παρά ταύτα, και ανεξάρτητα από τα δημοσκοπικά ευρήματα σύμφωνα με τα οποία η πλειονότητα των πολιτών δεν θέλει εκλογές, όσοι έχουν μια αίσθηση της κοινωνίας αντιλαμβάνονται μάλλον ότι όχι μόνον όσοι εξακολουθούν να στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ψηφοφόροι που έχουν αποστασιοποιηθεί, ακόμη-ακόμη και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, ελπίζουν και εύχονται η κυβέρνηση «να τα καταφέρει». Για δύο απλούς λόγους:
α) Η επιτυχία της κυβέρνησης συνεπάγεται βελτίωση της δικής τους οικονομικής και κοινωνικής θέσης.
β) Για πρώτη φορά από το 2010 διαφαίνονται οι προϋποθέσεις για να βγει η χώρα από τον πολυετή κύκλο της ύφεσης και της λιτότητας.
Για πρώτη φορά, δηλαδή, η ελπίδα ότι το τρίτο Μνημόνιο δεν θα οδηγήσει σε τέταρτο, αλλά θα είναι το τελευταίο, είναι ζωντανή και οι πιθανότητες να ευοδωθεί είναι με το μέρος της. Σύντομα, με την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, θα μπορούμε να μιλάμε με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Αν τελικά η Αριστερά τα καταφέρει, και μάλιστα υπό τις δυσμενέστερες για την πολιτική της συνθήκες, θα έχει ανταποκριθεί στην εμπιστοσύνη του λαού και θα έχει δικαιώσει τον εαυτό της. Σε κάθε περίπτωση θα έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην Ιστορία και θα αφήσει μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον. Όλων.
