Ο στόχος που θα θέσει το Eurogroup θα είναι στην επόμενη συνεδρίασή του, η διπλή συμφωνία να έχει ήδη κλείσει και να εκκρεμεί μόνο η εισήγηση του ΔΝΤ προς το διοικητικό του Συμβούλιο, οι κοινοβουλευτικές εγκρίσεις για την επόμενη δόση και η εκτέλεση με πιθανές λίστες από προαπαιτούμενα.
Στην εξίσωση με τις πολλαπλές μεταβλητές, εξαιρετική σημασία έχουν η λίστα με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους (για το 2018) και τα δημοσιονομικά μέτρα για τα έτη μετά το πρόγραμμα.
Το Eurogroup δεν θα πει πόσα έτη θα χρειαστεί να διατηρηθεί το 3,5% (θα επαναλάβει τη φράση μεσοπρόθεσμο διάστημα) και θα ζητήσει από τις ελληνικές αρχές νομοθέτηση, με τρόπο ανεκτό από την ελληνική νομική πραγματικότητα, μιας σειράς μέτρων ή μηχανισμού, ή συνδυασμού των δύο, μετά από συμφωνία με την τρόικα.
Το τι μορφή θα πάρει, μικρή ως ελάχιστη σημασία έχει, καθώς δεν θα μπει το χέρι του κόσμου στην τσέπη για αυτά τα μέτρα πριν το 2019, και όλα τα υπόλοιπα απλά τροφή για πολιτικές συζητήσεις.
Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της εξίσωσης. Δεν είναι όμως ακατόρθωτο και ήδη κοινοτικοί αξιωματούχοι με άμεση γνώση των συζητήσεων θεωρούν ότι μια συμφωνία είναι εφικτή ως τις 20 Φεβρουαρίου.
Οι θεωρίες του… χάους
Συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει, δεν υπήρχε ποτέ και όσοι την φαντάστηκαν δεν είχαν διαβάσει προφανώς το καταστατικό του ESM και το πρόγραμμα που υπέγραψε η Ελλάδα. Στις Βρυξέλλες, ήδη αξιωματούχοι τους κατηγορούν για σπέκουλα λόγω άγνοιας και τους προειδοποιούν να προσέχουν τι εύχονται.
Χωρίς συμφωνία μέσα στον Φεβρουάριο, η Ελλάδα πέφτει πάνω στις εκλογές των εταίρων της. Και είναι προφανές ότι τα υπόλοιπα κυρίαρχα κράτη, οι υπόλοιπες δημοκρατίες, έχουν κοινή γνώμη, εκλογείς και πολιτικούς, όπως ακριβώς η Ελλάδα.
Οπότε, αφενός θα ασχολούνται με τα εσωτερικά τους, αφετέρου μπορεί και να μην έχουν διάθεση, ή διαθέσιμα κοινοβούλια για δραματικές καταστάσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται λεφτά ως το καλοκαίρι και χωρίς συμφωνία δεν μπορεί να έχει τίποτα.
Δεν είναι, λοιπόν, οι Βρυξέλλες που βάζουν κάποιο τελεσίγραφο, αλλά η ίδια η πραγματικότητα. Αυτό που ονομάζεται causality (αιτιότητα) και είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούν οι συνωμοσιολόγοι και όσοι διακατέχονται από τη λεγόμενη “μαγική σκέψη” – ενδημική ασθένεια στην Ελλάδα [βλ. The Savage Mind (1966), Claude Lévi-Strauss].
Οι Έλληνες φταίνε…
Την ίδια ώρα η οικονομία στη ΕΕ, όπως δείχνουν όλα τα επίσημα στοιχεία πάει καλά (ανάπτυξη παντού, ανεργία σε προ κρίσης επίπεδα συνεχώς μειούμενη, πιστωτική επέκταση, υγιής πληθωρισμός, εξάλειψη ελλειμμάτων, μείωση του δημοσίου χρέους, 4 χώρες βγήκαν από το πρόγραμμα διάσωσης και παρατηρείται σημαντική ενίσχυση της ανθεκτικότητας των θεσμών και της οικονομίας, το διαθέσιμο εισόδημα και η αποταμίευση των νοικοκυριών αυξάνεται, όπως και οι επενδύσεις).
Παρολαυτά, στην Ελλάδα κάποιοι ακόμα μιλάνε για “πολιτικές λιτότητας που στραγγαλίζουν την ανάπτυξη παντού στην Ευρώπη” για “γερμανική Ευρώπη” και αποδίδουν στη πολιτική και τους πολιτικούς ιδιότητες που υπάρχουν μόνο στη φαντασία, μιλούν για ‘Φύρερ’ και θεσμούς που τάχα ερίζουν για την ελληνική δημόσια περιουσία. Δυστυχώς αυτή η διασπορά ψευδών ειδήσεων, τραβάει ήδη 7 χρόνια. Τρέλες που μόνο στο περιθώριο της κοινωνίας και του διαδικτύου βρίσκονται, κυκλοφορούν σε κάθε επίπεδο και με κάθε τρόπο. Στη Βρετανία, που ανάλογες απάτες βρίσκονταν στα πρωτοσέλιδα για δεκαετίες, το αποτέλεσμα ήταν ένας λαός να πυροβολήσει τα πόδια του.
Έλληνες και Ευρωπαίοι ψηφοφόροι παίρνουν την Ευρώπη ως δεδομένη και προτιμούν τη “θυματοποίηση» από την ευθύνη. Το βασικό συστατικό όμως του φασισμού είναι η θυματοποίηση (Daniel Ragussis, Imperium 2016).
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις ότι ένας προϋπολογισμός έχει δαπάνες και έσοδα και αν είσαι αναξιόπιστος κανείς δεν σε δανείζει για να κάνεις πάντα παραπάνω δαπάνες από έσοδα. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξηγήσεις ότι δεν είναι αυτονόητο να σε διασώζουν οι Ευρωπαίοι, ή ότι δεν έπρεπε να σώσουν και τις τράπεζες των 320 εκατομμυρίων πολιτών, γιατί ήθελαν να χρεοκοπήσουν οι 10. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις ότι το ΔΝΤ και οι Γερμανοί δεν ερίζουν για τη δημόσια περιουσία που πάντα ήταν ανεκμετάλλευτη και με κακή διαχείριση. Μέσα σε λίγα χρόνια οι παραμυθάδες έπεισαν τους Έλληνες πως για ότι περνάνε φταίνε οι Γερμανοί, το ΔΝΤ, κάποιοι κακοί ξένοι.
Και όσο οι ομάδες συμφερόντων έμεναν στον αφρό και ο ιδιωτικός τομέας πλήρωνε τις δαπάνες του δημοσίου με την υπερφορολόγηση, η Ελλάδα δανειζόταν για να πληρώνει ελλείμματα, κατηγορώντας τους πάντες και ζητώντας αλληλεγγύη. Δυστυχώς αυτό θα το πληρώσει όχι μόνο τις δικές της εκλογές, αλλά και στις εκλογές των άλλων.
Ας σημειώσουμε ότι το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε – κουρεύτηκε ήδη τρεις, πια, φορές, και πως η χώρα δανείζεται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, περίοδο χάριτος ως το 2022 και κόστος 8 δισ. ευρώ λιγότερα ετησίως από τις καλύτερες ημέρες προ Lehman.
real.gr
