Όταν ανοίγεις σπίτι βάζεις τα καλά σου
και καλωσορίζεις τους επισκέπτες που σου φέρουν φιλέματα.
Αλλά τα
φιλέματα που εισέπραξε η Φώφη Γεννηματά στην ομιλία της στη γενέθλια
ιδρυτική πράξη του νέου κόμματος, του Κινήματος Αλλαγής στο ΣΕΦ, δεν
ήταν τυπικής αβρότητας.
Ηταν έμμεσες προτάσεις συμβίωσης.
«Κόρτε» το
χαρακτήρισε ο ΓΑΠ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ξεκινώντας την
ομιλία του επέδειξε χιούμορ λέγοντας, «αποφεύγω να σας αποκαλέσω
συντρόφους όπως έκανε ο Πάνος Καμμένος στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν
κρίνω από το χλιαρό χειροκρότημα ούτε ο κ Δραγασάκης δικαιούται να σας
αποκαλεί», και εισέπραξε επιδοκιμαστικό και γελαστό χειροκρότημα.
Στη συνέχεια επιδόθηκε στο «κόρτε»
λέγοντας ότι προχωρώντας προς τις εκλογές «δεν διστάζω να πω πως είναι
πολλά τα σημεία στα οποία μπορούμε να συναντηθούμε: Προστασία θεσμών,
εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος, συγκλίσεις στα μεγάλα εθνικά
θέματα.
Σημασία ωστόσο έχει η επόμενη ρήση του, ότι είναι πολλά και τα σταυροδρόμια μετά τις εκλογές:
«Το
νέο Σύνταγμα, ένας νέος εκλογικός νόμος που θα τον συμφωνήσουμε και θα
τον ψηφίσουμε μαζί στην αρχή της επόμενης κυβερνητικής θητείας, και οι
μεταρρυθμίσεις στην Οικονομία, ο εκσυγχρονισμός της Διοίκησης, η Υγεία, η
Ασφάλεια και, επιτέλους, ένα εθνικό πρόγραμμα για την παιδεία όπως
αυτές που πετύχαμε στο παρελθόν».
Ο Γιάννης Δραγασάκης θυμήθηκε το 1972
όπου ο Αντρέας έκανε μια ομιλία στο LSE, ή τη λαϊκή επιμόρφωση του 81
για να καταδείξει ότι οι δρόμοι των Συριζαίων με τους ΠΑΣΟΚους
συναντήθηκαν συχνά στο παρελθόν. Και αφού δημιούργησε την ατμόσφαιρα
πολιτικής οικειότητας, έκανε την πρόταση αποπλάνησης: Στρατηγική
θέση του ΣΥΡΙΖΑ από τότε που ήταν μικρό κόμμα, στόχος του δεν ήταν το
πώς θα γίνει μεγάλο κόμμα και θα κατισχύσει. Στόχος του ήταν να υπάρξει
ένας αστερισμός που θα δημιουργήσει μια μεγάλη παράταξη με πολλά
πολιτικά υποκείμενα. Αυτός ο Συνασπισμός μπορεί να αναλάβει το μεγάλο
έργο προώθησης της χώρας ( όπερ με τον ΣΥΡΙΖΑ εξουσία και υποπόδιο το ΚΙΝΑΛ).
Η κα Γεννηματά παρότι το φόντο του
χρώματος είχε αλλάξει, από πράσινο, σε κόκκινο προς το ροζέ, δεν απέφυγε
τον πειρασμό της στιγμιαίας αναπαλαίωσης με νότες από την διακήρυξη της
3ης του Σεπτέμβρη του 1974: «Δημιουργούμε ένα νέο πολιτικό κίνημα
για να εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες των Ελλήνων για εθνική
ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση και Δημοκρατία σε
όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής», για να εισπράξει την ιοβόλα
ατάκα του Βασίλη Λεβέντη, «πάλι αυτά, μετά από 40 χρόνια που
κυβερνήσατε;», ο οποίος κατά τα άλλα ήταν ο γνωστός Λεβέντης, τα έκανε
μπάχαλο και αποδοκιμάστηκε από τους συνέδρους.
Εντάξει, ήταν η μόνη υπερβολική στιγμή
της ομιλίας της, δεν ήταν επιτυχές, αλλά συμβαίνουν. Εδώ ο Δραγασάκης
θυμήθηκε το 1972. Αυτή η νότα της Γεννηματά και η παρουσία του
αειθαλούς Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Λουίς Αγιάλα, ήταν
μάλλον η μόνη σύνδεση με το παρελθόν.
Το γιατί ξεπέρασε το ΠΑΣΟΚ και προέβη
στη δημιουργία του νέου κόμματος, το παραδέχτηκε εναργώς - για τα μάτια
του λαού που πλανεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς, ως η δημοκρατική
παράταξη, από δικά μας λάθη, βρεθήκαμε στο μέσο μιας τέλειας καταιγίδας.
Αντικρίσαμε το κενό, ζήσαμε την απόρριψη. Αλλάξαμε, ενωθήκαμε,
ανανεωθήκαμε. Σήμερα ανοίγουμε την πόρτα και καλωσορίζουμε όσους θέλουν
να γυρίσουν στο νέο μας σπίτι. Στο δικό τους σπίτι. Και είναι πολλοί».
Τα συνέδρια έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα.
Ιδιαίτερα στα ιδρυτικά κυριαρχεί ο έντονος συναισθηματισμός, η
ενθουσιαστική ελπίδα, η αδημονία για το καινούργιο, για ένα νέο κόσμο
που - με την παρέμβασή τους - είναι εφικτός, τα συνεχή και βροντερά
συνθήματα.
Στη χθεσινή έναρξη κυριάρχησε μάλλον η
αμηχανία. Ηταν το νέο όνομα, το νέο φόντο που δεν δημιουργούσε στους
συνέδρους συνειρμούς και την αίσθηση του οικείου, καθώς και το αλλότριο
των συμμετεχόντων. Τι συντροφικότητα να νιώσουν οι πούροι ΠΑΣΟΚοι με
τους φιλελέδες (όσους του απέμειναν) του Θεοδωράκη που ακούν ΠΑΣΟΚ και
βγάζουν φλύκταινες απαξίωσης, ή με τους εστέτ των Κινήσεων Πολιτών που
έχουν σηκωμένο φρύδι απέναντι στους λαϊκούς ΠΑΣΟΚους;
Και πόσο να νιώσουν δικό τους τον Σταύρο
Θεοδωράκη που παρότι του έδωσαν μόνο το 11% των ψήφων εξακολουθεί να
ενδύεται το ρόλο του επίτιμου αρχηγού και τέσσερις μέρες πριν το
συνέδριο συναντιέται με τον Πρωθυπουργό, παρέχοντάς του διαπιστευτήρια
θιασώτη του διακομματικού διαλόγου, και μάλιστα εν αγνοία των υπολοίπων
και κυρίως της νέας αρχηγού; Και πόσο μπορούν να ενωθούν οι
«ταλιμπάν» του ΓΑΠ που ολημερίς στα social media βρίζουν τους
Βενιζελικούς, και σποραδικά - όταν και αν το θυμηθούν - ρίχνουν καμιά
ατάκα και κατά της κυβέρνησης;
Το μεγάλο πρόβλημα της νέας αρχηγού
είναι αν θα μπορέσει να ενοποιήσει αυτό το ετερόκλητο σώμα του νέου
κόμματος. Γιατί από τα άλλα - διακηρύξεις, προγράμματα, συνθήματα -
όλοι έχουν, ακόμη και ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν αντιλέγουμε ότι το Κίνημα
Αλλαγής μπορεί να έχει αξιόπιστα, γιατί έχει την συσσωρευμένη εμπειρία
40ο χρόνων διακυβέρνησης, και άρα δεν ουρανοβατεί σε σχέση με τα
προβλήματα και τις δυνατότητες λύσης τους.
Ωστόσο το βασικό πρόβλημα είναι πως
κανένα κόμμα δεν λειτουργεί με πέντε αρχηγούς ακκιζόμενους με την εικόνα
τους.
Η κα Γεννηματά δήλωσε ότι δεν θα ανεχθεί άλλο Βαβυλωνία.
Νομίζουμε ότι εκεί κυρίως θα κριθεί η δυνατότητά της να αποδείξει ότι
είναι αρχηγός και να μην βουλιάξει το κόμμα της παραζαλισμένο μέσα στην
οχλαγωγία της Βαβυλωνίας.
Γ. Σιδέρης-liberal.gr
