Όταν γράφουν τον λαό εκεί που δεν πιάνει μελάνι

Για να ισχύσει η συμφωνία με την Ελλάδα χρειάζεται το «ναι» των Βορειομακεδόνων στο δημοψήφισμα. 

Στο «όχι» και πάλι κερδίζουν, αφού η Ελλάδα έχει ήδη υπογράψει την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας. 

 

Εμείς δεν θα κάνουμε δημοψήφισμα, ενώ θα έχουμε σοβαρά νομικά προβλήματα στην περίπτωση που απορρίψουμε την συμφωνία στην Βουλή.

 Νικάμε; Είναι ένας θρίαμβος της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας.

Ναι, αλλά αν κάνανε δημοψήφισμα στην Ελλάδα δεν θα περνούσε η συμφωνία! Αυτό μας λένε. Αυτό είναι το βασικό τους επιχείρημα για την ολέθρια απόφασή τους να γράψουν τον ελληνικό λαό εκεί που δεν πιάνει μελάνι. 

Προσέξτε!

 Οι κάτοικοι της FYROM αποφασίζουν αν τους εξυπηρετεί ή όχι η συμφωνία και οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τους… Βορειομακεδόνες. 

Για τους άλλους λειτουργεί η Δημοκρατία, για εμάς προφανώς και όχι. Οι Βορειομακεδόνες έχουν φωνή, σε εμάς βάζουν φίμωτρο. Δεν πήγαν το θέμα ούτε καν στη Βουλή πριν

δεσμεύσουν τη χώρα με την υπογραφή τους. Δεν θέλησαν να ακούσουν τη φωνή των πολιτών. Απαγόρευσαν και τη φωνή των εκπροσώπων του λαού.

Αυτή είναι μία φιλελεύθερη δημοκρατία για την οποία μπορούν να χαίρονται διάφοροι εργολάβοι του φιλελευθερισμού που έχουν αναλάβει τους τελευταίους μήνες το έργο να ξεπλύνουν τον κ. Τσίπρα στο πηγάδι της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι φανερό ότι το έργο του Νομπελίστα Αλέξη προετοιμάζεται εδώ και καιρό και ότι την σκηνοθεσία την έχουν αναλάβει επιδέξιοι, οι οποίοι και έχουν φροντίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.

Άκουσα τις τελευταίες ημέρες πολλούς φίλους να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον πρόεδρο Αλέξη και για την συμφωνία που «πέτυχε». 

Είναι αυτό που λέμε «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Απολύτως φιλελεύθερο κι αυτό. Πιστεύουμε ότι έχουμε σε κάτι δίκιο και σπεύδουμε να το επιβάλλουμε, αγνοώντας επιδεικτικά την θέση του λαού. Ποια είναι αυτή η… πλέμπα με την οποία εμείς οι αριστοκράτες θα έρθουμε σε συζήτηση;

Θα μπορούσε να είναι μία καλή συμφωνία, όπως και θα μπορούσε να είναι και μία κακή, όπως και τελικά είναι. 

Με ποιο δικαίωμα μας οδηγούν σε έναν δρόμο χωρίς να μας ρωτήσουν; Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ναι, λένε, αλλά αλλιώς θα οδηγούμασταν στην… αυτοχειρία. Τώρα μάλιστα! 

Οι αποφάσεις του ελληνικού λαού ήσαν σεβαστές το 2015, αλλά δεν είναι σεβαστές σήμερα. Μονά ζυγά δικά τους. Όπως τους συμφέρει.

Δεν θέλησαν να συζητήσουν με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, επειδή από την αρχή ήξεραν ότι αυτή η συμφωνία δεν θα μπορούσε να έχει ευρεία συναίνεση. Δεν έτυχε, δεν έγινε κατά λάθος ό,τι συνέβη. Ήταν επιλογή τους να το κάνουν έτσι. Διότι αλλιώς δεν γινότανε. Το ερώτημα είναι τι κέρδισαν. 

Επειδή η Ελλάδα δεν κέρδισε κάτι. 

Δώσαμε την υπογραφή μας για να πάρουμε πίσω μία χρησιμοποιημένη γραβάτα.

Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα τους διθυράμβους του ξένου Τύπου! Την αξία των καλών λόγων του διεθνούς παράγοντα μπορεί κανείς να την δει στην περίπτωση του Ερντογάν. 

Του έδειξαν το δάκτυλο και στη συνέχεια, αφού ο Ερντογάν έβαλε μερικούς δεκάδες χιλιάδες άσχετους ανθρώπους στη φυλακή, τον δέχτηκαν μεγαλοπρεπώς στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Επιβεβαίωσαν έτσι τη «δημοκρατική» πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε. και ως απόδειξη των καλών μεταξύ τους σχέσεων του πούλησαν όπλα.

Κυρίες και κύριοι, η Μακεδονία του Ίλιντεν είναι και πάλι μπροστά μας, σαν ένα φάντασμα που άφησε τον κόσμο των νεκρών και απέκτησε με την δική μας υπογραφή υπόσταση. 

Συγνώμη! Από σήμερα αυτή η σκέψη μπορεί να υποκρύπτει… αλυτρωτισμό. 

Και στις δύσκολες μέρες που ζούμε καλό είναι να προσέχουμε τι ακριβώς λέμε. Και κυρίως τι σκεφτόμαστε. 

Στην… φιλελεύθερη δημοκρατία του κ. Τσίπρα ο λαός έχει τον λόγο μόνο αν συμφωνεί μαζί τους!

 

Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr