Βαρυσήμαντη πολιτική παρέμβαση πραγματοποιούν οι υπουργοί Αννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Λοβέρδος και Γιάννης Ραγκούσης με κοινό τους άρθρο το οποίο φιλοξενούν στις προσωπικές του ιστοσελίδες. Οι 3 κορυφαίοι υπουργοί, στα πρότυπα της ομάδας των τεσσάρων που ανέδειξε τον Κώστα Σημίτη πρωθυπουργό, με την ενέργειά τους αυτή συγκροτούν ένα διακριτό ισχυρό πόλο μέσα στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ με ορίζοντα τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.
Παράλληλα, σύμφωνα με εκτιμήσεις πολιτικών αναλυτών, η παρέμβασή αυτή προαναγγέλει μεγάλες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση αφου, ανάμεσα στα άλλα, στοχεύει και στον διεμβολισμό του πολιτικού συστήματος.
Το μανιφέστο των τριών, επί της ουσίας επιχειρεί να ανατρέψει το ξεπερασμένο και αδιέξοδο πλέον πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και να διαμορφώσει νέες ισορροπίες τόσο στην κεντροαριστερά όσο και στο πολιτικό σκηνικό, γενικότερα.
Ενα από τα αιτήματα του μανιφέστου αυτού είναι και η προοπτική μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας στην οποία θα συμμετέχουν προσωπικότητες της κεντροδεξιάς που δεν ταυτίζονται πλέον με την αδιέξοδη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.
Η κίνηση αυτή ενδέχται να έχει σαν στόχο και την περιθωριοποίηση των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που έχουν πλέον εξελιχθεί σε μέρος του πολιτικού προβλήματος και όχι της λύσης του σημερινού αδιεξόδου που βιώνει η χώρα.
Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του Γιώργου Παπανδρέου. Φαίνεται πάντως ο ίδιος ο πρωθυπουργός να έχει διαμηνύσει στην ομάδα των τριών ότι αμέσως μετά τη σύνοδο κορυφής της 23ης Οκτωβρίου, όπου θα δοθεί λύση στο ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, θα προχωρήσει σε κυβέρνηση με ισχυρή παρουσία τεχνοκρατών προκειμένου να αντιμετωπίσει τα νεα δεδομένα μετά το κούρεμα του χρέους.
Αντιθέτως, η ομάδα των τριών φαίνεται να επιδιώκει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων απ΄ όλο το υγιές φάσμα του πολιτικού κόσμου προκειμένου να αποκατασταθεί η ευρύτερη δυνατή συναίνεση στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Στη λογική αυτή φαίνεται να μη χωράει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Σε καθε περίπτωση οι εξελίξεις στην κυβερνητική πλειοψηφία θα είναι ραγδαίες και σίγουρα θα αναδιαταχθούν συνολικά οι ισορροπίες στην κεντροαριστερά και όχι μόνο.
Εδώ και πολύ καιρό η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Γιάννης Ραγκούσης συνομιλούν ξεχωριστά με μια ομάδα βουλευτών που ξεπερνά, σύμφωνα με πληροφορίες, τους 35.
Η Αννα Διαμαντοπούλου συνομιλεί, ενδιεκτικά, με τον υφυπουργό και βουλευτή Αργολίδας Γιάννη Μανιάτη, τον Χρήστο Πρωτόπαπα την Εύη Χριστοφιλοπούλου, τον Μιχάλη Κατρίνη ενώ διατηρεί μακροχρόνια φιλική σχέση με τη Σοφία Γιαννακά.
Ο Γιάννης Ραγκούσης συνομιλεί με τους βουλευτές Ναντια Γιαννακοπούλου Οδυσσέα Βουδούρη, Θανάση Οικονόμου, Σϊμο Κεδίκογλου και άλλους.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος συνομιλεί με τους Σούλα Μερεντίτη, Πυθαγόρα Βαρδίκο, Δημήτρη Λιντζέρη, Μιχάλη Τζελέπη, Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο, Σοφία Γιαννακά, τον υφυπουργό Χρηστο Αηδόνη ενώ λέγεται ότι μια ομάδα βουλευτών που προέρχονται από το πάλαι ποτέ βενιζελικό στρατόπεδο στηρίζει πλέον τον υπουργό Υγείας.
Το πλήρες κείμενο της πολτικής παρέμβασης:
Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής.
Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών.
Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.
Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής.
Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά.
Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!
