Από τη Φανή Πλατσατούρα
Αν…
αυτή η ταινία είναι η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Χριστόφορου
Παπακαλιάτη, φανταστείτε τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον! Η αίθουσα
ασφυκτικά γεμάτη από ερωτευμένα ζευγάρια, μοναχικούς ταξιδευτές,
ανθρώπους κάθε ηλικίας. Τα φώτα έσβησαν και το έργο ξεκίνησε.
Με μια (Αν)άσα
Η ιστορία δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων σε πρώτο πλάνο. Μια τυχαία συνάντηση, δυο παράλληλοι κόσμοι. Το «Αν…» της ιστορίας τους σε συγκλονίζει. Όλη η υπόθεση είναι ένα κάλεσμα στον κόσμο του έρωτα, του πάθους και της ηδονής. Μια παρότρυνση να ακολουθήσεις τα χαμένα «Αν» της ζωής σου, γιατί ποτέ δεν είναι αργά, να αφήσεις οριστικά στο παρελθόν τα ενοχικά «Αν», να γυρέψεις άλλα καινούργια και μοιραία, να ζήσεις έντονα. Μια ταινία που υποκλίνεται στο μεγαλειώδες συναίσθημα του έρωτα, της θέλησης και της ομορφιάς.
Το Μοναστηράκι, μια λατέρνα, η φωτισμένη Ακρόπολη. Ο Παπακαλιάτης μας έκανε να αναπολήσουμε τις ομορφιές του κέντρου μας, να δώσουμε ειδικό βάρος στην στιγμή, στην κάθε διαφορετική στιγμή της ζωής μας. «Για τον καθέναν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή, να θυμάστε πως μια φορά ζούμε» ειπώθηκε σε κάποιο σημείο της ταινίας. Είχε αρχή, μέση, τέλος. Περνούσε μηνύματα αισιοδοξίας, ξυπνούσε βαθιά κρυμμένες επιθυμίες, πρόσφερε ένα γλυκό μούδιασμα σε μυαλό και κορμί.
Το σκηνοθετικό βλέμμα του Παπακαλιάτη
Ως ηθοποιός ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μας γοήτευσε για ακόμη μία φορά με την υποκριτική του δεινότητα. Ως σκηνοθέτης απλά μας μάγεψε… Εναλλαγές εικόνων, μία ιστορία με διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά τόσο αριστοτεχνικά δεμένες μεταξύ τους, σκηνές που κράταγες την ανάσα, υπέροχοι φωτισμοί. Δράση, κίνηση, εναλλαγή όλα εκεί να μετουσιώνονται μέσα στο κινηματογραφικό πανί. Ο Παπακαλιάτης πέτυχε την Αριστοτελική συναισθηματική ταύτιση του θεατή με τον ήρωα του έργου.
Βυθιστήκαμε στην όμορφη απάτη που προσφέρει το λευκό πανί και πραγματικά το απολαύσαμε! newpost.gr
Η ιστορία δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων σε πρώτο πλάνο. Μια τυχαία συνάντηση, δυο παράλληλοι κόσμοι. Το «Αν…» της ιστορίας τους σε συγκλονίζει. Όλη η υπόθεση είναι ένα κάλεσμα στον κόσμο του έρωτα, του πάθους και της ηδονής. Μια παρότρυνση να ακολουθήσεις τα χαμένα «Αν» της ζωής σου, γιατί ποτέ δεν είναι αργά, να αφήσεις οριστικά στο παρελθόν τα ενοχικά «Αν», να γυρέψεις άλλα καινούργια και μοιραία, να ζήσεις έντονα. Μια ταινία που υποκλίνεται στο μεγαλειώδες συναίσθημα του έρωτα, της θέλησης και της ομορφιάς.
Το Μοναστηράκι, μια λατέρνα, η φωτισμένη Ακρόπολη. Ο Παπακαλιάτης μας έκανε να αναπολήσουμε τις ομορφιές του κέντρου μας, να δώσουμε ειδικό βάρος στην στιγμή, στην κάθε διαφορετική στιγμή της ζωής μας. «Για τον καθέναν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή, να θυμάστε πως μια φορά ζούμε» ειπώθηκε σε κάποιο σημείο της ταινίας. Είχε αρχή, μέση, τέλος. Περνούσε μηνύματα αισιοδοξίας, ξυπνούσε βαθιά κρυμμένες επιθυμίες, πρόσφερε ένα γλυκό μούδιασμα σε μυαλό και κορμί.
Το σκηνοθετικό βλέμμα του Παπακαλιάτη
Ως ηθοποιός ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μας γοήτευσε για ακόμη μία φορά με την υποκριτική του δεινότητα. Ως σκηνοθέτης απλά μας μάγεψε… Εναλλαγές εικόνων, μία ιστορία με διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά τόσο αριστοτεχνικά δεμένες μεταξύ τους, σκηνές που κράταγες την ανάσα, υπέροχοι φωτισμοί. Δράση, κίνηση, εναλλαγή όλα εκεί να μετουσιώνονται μέσα στο κινηματογραφικό πανί. Ο Παπακαλιάτης πέτυχε την Αριστοτελική συναισθηματική ταύτιση του θεατή με τον ήρωα του έργου.
Βυθιστήκαμε στην όμορφη απάτη που προσφέρει το λευκό πανί και πραγματικά το απολαύσαμε! newpost.gr
