Αυτός είναι ο τίτλος, σε ρεπορτάζ του Γιάννη Νικολόπουλου,
της εφημερίδας «Βήμα», το Μαρτίου 2010, και αφορούσε δηλώσεις του Βασίλη
Πανταζόπουλου από το Μανιάκι για το χώρο που έπεσε ηρωικά, στις 20 Μαΐου 1825,
ο Παπαφλέσσας.
Αξίζει να αναδημοσιεύσουμε το ρεπορτάζ μιας και αναφέρεται σε
πρόσωπα και γεγονότα με ιδιαίτερη βαρύτητα:
«Οι παππούδες και οι γιαγιάδες που ζουν σήμερα στο Μανιάκι
καυχώνται για την ιστορικότητα του χωριού τους.
Το χωριό ξεπροβάλλει μέσα από
ένα πέπλο ομίχλης, μπροστά από ένα πλάτωμα του ορεινού δρόμου. Βράχοι και
κοτρόνες κάθε μεγέθους, θάμνοι, άγρια σπαράγγια, ελάχιστες αμυγδαλιές, πολλοί
κορμοί πεσμένοι, απομεινάρια και σημάδια παλιών πυρκαϊών, εδώ και εκεί πρόβατα
που βόσκουν κάτω από τη βροχή που μόλις έχει ξεκινήσει.
Σε αυτά τα βοσκοτόπια
πριν από 185 χρόνια, τον Μάιο του 1825, μια χούφτα επαναστατημένοι Έλληνες, με
επικεφαλής έναν ρασοφόρο, έπεσαν μέχρις ενός κάτω από τα πυκνά πυρά μιας καλά
οργανωμένης και εξοπλισμένης αιγυπτιακής στρατιάς. Για τους σημερινούς,
υπερηλίκους ως προς το πλείστον, κατοίκους το Μανιάκι δεν είναι μόνο ο τόπος
τους και το σπιτικό τους.
Είναι ένα μείγμα θρύλων, προφορικής παράδοσης,
ιστορίας και περηφάνιας για τη θυσία περίπου 600 μαχητών, με επικεφαλής τον
Παπαφλέσσα, απέναντι σε 6.000 άνδρες του αιγυπτιακού στρατού, καθοδηγούμενους
από τον Ιμπραήμ.
«Ζούμε στις “Θερμοπύλες” του ΄21» καυχώνται. Αδιαμφισβήτητο
είναι ότι τα σημερινά βοσκοτόπια και χωράφια γύρω από το Μανιάκι ήταν για δεκαετίες
ένα απέραντο νεκροταφείο.
Ο 85χρονος βοσκός κ. Βασίλης
Πανταζόπουλος το επιβεβαιώνει:
«Βάζαμε το αλέτρι με τον συχωρεμένο τον πατέρα μου και έπεφτε επάνω σε
μνήματα. Σωροί πετρών κάλυπταν
κόκαλα εδώ, εκεί, παραπέρα.
Παντού κόκαλα. Σπέρναμε και πέφταμε
επάνω σε λείψανα.
Τα μαρτίνια (πρόβατα) έβοσκαν και όταν ήταν να τα
μάσουμε (σταβλίσουμε) βλέπαμε μπροστά μας και άλλα κόκαλα».
Όσο για την περίφημη
βελανιδιά όπου στήθηκε ο νεκρός καλόγερος, δεν υπάρχει πια. Σύμφωνα με
προφορικές μαρτυρίες, ένας αδίστακτος επίτροπος του χωριού τη δεκαετία του 1920
έβαλε ξυλοκόπους να κόψουν τα δένδρα αυτά και εμπορεύτηκε την πολύτιμη ξυλεία.
Το χωριό βρίθει ιστορικών στοιχείων και
μνημών. Στην πλατεία δεσπόζει το κτίριο του παλιού σχολείου που έχει προσφάτως
ανακαινιστεί. Εδώ η ιστορία θέλει τον Παπαφλέσσα να διεξάγει διαδοχικά πολεμικά
συμβούλια. Σήμερα ο χώρος λειτουργεί περιστασιακά ως ιατρείο και εξεταστήριο
για τους 34 μόνιμους κατοίκους του οικισμού…..».
Ο Βουφραδιώτης
