Δεν είμαι σίγουρος αν στις περασμένες ή τις προπερασμένες δημοτικές εκλογές οι υποψήφιοι ήταν λιγότεροι.
Δεν το νομίζω.
Αυτοί που ήταν λιγότεροι ήταν οι 'φίλοι' μας στο Facebook. Πχ. το 2006 δεν είχαμε ούτε έναν! Και από τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος έχει κι από κάποιο προφίλ στα social media, είναι λογικό τώρα να τους προσέχουμε παντού - όπως με τον αριθμό 23, που έχει κάνει κόσμο και κοσμάκη να παρανοήσει.
Αυτά σκέφτηκα, με αφορμή την άποψη που μου έστειλε η Θεσσαλονικιά Κατερίνα Παπανικολάου και με την οποία συμφωνώ απολύτως.
Γράφει:
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου σε αυτές τις εκλογές όλοι σχολιάζουμε για την πληθώρα των υποψηφίων. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν χαρούμενα αστεία περί του πλήθους των υποψηφίων, υπονοώντας πως όλοι είναι μέρος του συστήματος ή οδηγούνται στα κοινά από κενή ματαιοδοξία. Συμφωνώ. Ένα μέρος θα είναι και αυτοί. Θα είναι αυτοί που γεμίζουν άδεια ψηφοδέλτια, αυτοί που εξυπηρετούν κομματικές ανάγκες και αυτοί που απλά είδαν φως και μπήκαν... Εκείνοι που αντιλαμβάνονται τη θέση το αξίωμα ως κάτι λαμπερό και ενισχυτικό για την εικόνα τους.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που θέλησαν ως πολίτες και όχι ως γαλουχημένοι σε κόμματα πολιτικοί να διεκδικήσουν τη θέση τους στα αυτοδιοικητικά όργανα του τόπου όπου διαμένουν. Εκείνοι που με ελάχιστο ή μηδενικό προϋπολογισμό υποχρεώθηκαν σε φίλους και γνωστούς για κάρτες και για καμπάνια και βγήκαν μπροστά υποψήφιοι. Εκείνοι που πίστεψαν πως αυτός που αποφασίζει για το πόσο καθαρή είναι η γειτονιά μου είναι αυτός που αποφασίζει να ασχοληθεί με τα κοινά. Εκείνοι που βαρέθηκαν τη στείρα γκρίνια. Εκείνοι που δεν ξέρουν να μετρούν σταυρούς σε όλη τους τη ζωή αλλά ξέρουν να εργάζονται και να καταθέτουν το χρόνο τους και στην πολιτική. Εκείνοι που παθιάστηκαν από μια ιδέα και σκέφτηκαν πως ήρθε η ώρα να την κάνουν πράξη υποστηρίζοντας το σύνολο και όχι μόνο τον εαυτό τους. Εκείνοι που πέρασαν τα στενά όρια του ατομικού τους συμφέροντος και είπαν να δοκιμάσουν να αλλάξουν την πολιτική όπως την έχουμε συνηθίσει.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε για ακόμη μια φορά και ας αναγνωρίσουμε το φρέσκο που προσπαθεί να γεννηθεί και να βρει τη θέση του στο σάπιο πελατειακό σύστημα. Ας χαρούμε πως οι εκλογές φέτος μοιάζουν περισσότερο από ποτέ με την περιγραφή τους: τοπικές αυτοδιοικητικές. Κάτοικοι του τόπου τους διεκδικούν να αναλάβουν τη διοίκηση του τόπου τους. Τι πιο καθαρό; Είμαστε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στη δυνατότητα να επιλέξουμε νέους, άφθαρτους, με ειλικρινές κίνητρο.
Ας δώσουμε την ευκαιρία και ας έχουμε την προσοχή μας στα πέντε χρόνια που θα ακολουθήσουν στο πόσο κοντά έμειναν αυτοί οι υποψήφιοι στην αρχική τους θέληση, να αλλάξουν το παλιό, το κομματικό, το διεφθαρμένο, αυτό που όλοι απαξιώνουμε και αυτο που όλοι ομολογούμε πως θέλουμε να αλλάξει. Ας μην αστειευόμαστε λοιπόν... Κάθε σταυρός μετράει. Οχι για τον υποψήφιο. Για σένα και για μένα που ζούμε και μετά τις εκλογές στη γειτονιά έξω απο το σπίτι μας...
Αυτοί που ήταν λιγότεροι ήταν οι 'φίλοι' μας στο Facebook. Πχ. το 2006 δεν είχαμε ούτε έναν! Και από τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος έχει κι από κάποιο προφίλ στα social media, είναι λογικό τώρα να τους προσέχουμε παντού - όπως με τον αριθμό 23, που έχει κάνει κόσμο και κοσμάκη να παρανοήσει.
Αυτά σκέφτηκα, με αφορμή την άποψη που μου έστειλε η Θεσσαλονικιά Κατερίνα Παπανικολάου και με την οποία συμφωνώ απολύτως.
Γράφει:
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου σε αυτές τις εκλογές όλοι σχολιάζουμε για την πληθώρα των υποψηφίων. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούν χαρούμενα αστεία περί του πλήθους των υποψηφίων, υπονοώντας πως όλοι είναι μέρος του συστήματος ή οδηγούνται στα κοινά από κενή ματαιοδοξία. Συμφωνώ. Ένα μέρος θα είναι και αυτοί. Θα είναι αυτοί που γεμίζουν άδεια ψηφοδέλτια, αυτοί που εξυπηρετούν κομματικές ανάγκες και αυτοί που απλά είδαν φως και μπήκαν... Εκείνοι που αντιλαμβάνονται τη θέση το αξίωμα ως κάτι λαμπερό και ενισχυτικό για την εικόνα τους.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που θέλησαν ως πολίτες και όχι ως γαλουχημένοι σε κόμματα πολιτικοί να διεκδικήσουν τη θέση τους στα αυτοδιοικητικά όργανα του τόπου όπου διαμένουν. Εκείνοι που με ελάχιστο ή μηδενικό προϋπολογισμό υποχρεώθηκαν σε φίλους και γνωστούς για κάρτες και για καμπάνια και βγήκαν μπροστά υποψήφιοι. Εκείνοι που πίστεψαν πως αυτός που αποφασίζει για το πόσο καθαρή είναι η γειτονιά μου είναι αυτός που αποφασίζει να ασχοληθεί με τα κοινά. Εκείνοι που βαρέθηκαν τη στείρα γκρίνια. Εκείνοι που δεν ξέρουν να μετρούν σταυρούς σε όλη τους τη ζωή αλλά ξέρουν να εργάζονται και να καταθέτουν το χρόνο τους και στην πολιτική. Εκείνοι που παθιάστηκαν από μια ιδέα και σκέφτηκαν πως ήρθε η ώρα να την κάνουν πράξη υποστηρίζοντας το σύνολο και όχι μόνο τον εαυτό τους. Εκείνοι που πέρασαν τα στενά όρια του ατομικού τους συμφέροντος και είπαν να δοκιμάσουν να αλλάξουν την πολιτική όπως την έχουμε συνηθίσει.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να γκρινιάζουμε για ακόμη μια φορά και ας αναγνωρίσουμε το φρέσκο που προσπαθεί να γεννηθεί και να βρει τη θέση του στο σάπιο πελατειακό σύστημα. Ας χαρούμε πως οι εκλογές φέτος μοιάζουν περισσότερο από ποτέ με την περιγραφή τους: τοπικές αυτοδιοικητικές. Κάτοικοι του τόπου τους διεκδικούν να αναλάβουν τη διοίκηση του τόπου τους. Τι πιο καθαρό; Είμαστε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στη δυνατότητα να επιλέξουμε νέους, άφθαρτους, με ειλικρινές κίνητρο.
Ας δώσουμε την ευκαιρία και ας έχουμε την προσοχή μας στα πέντε χρόνια που θα ακολουθήσουν στο πόσο κοντά έμειναν αυτοί οι υποψήφιοι στην αρχική τους θέληση, να αλλάξουν το παλιό, το κομματικό, το διεφθαρμένο, αυτό που όλοι απαξιώνουμε και αυτο που όλοι ομολογούμε πως θέλουμε να αλλάξει. Ας μην αστειευόμαστε λοιπόν... Κάθε σταυρός μετράει. Οχι για τον υποψήφιο. Για σένα και για μένα που ζούμε και μετά τις εκλογές στη γειτονιά έξω απο το σπίτι μας...
Άρης Δημοκίδης
