Στέλνω έστω και με τη γραφίδα μου, τα θερμά μου
συγχαρητήρια σε όλους τους νέους ακαδημαϊκούς πολίτες του δήμου Τριφυλίας και
του νομού Μεσσηνίας και έχοντας περάσει τον σκόπελο των Πανελλαδικών, την
αγωνία, την απογοήτευση αλλά και την πλήρη ικανοποίηση, σφίγγω το χέρι μαζί
τους και τους εύχομαι καλό ξεκίνημα Σε όσους δεν τα κατάφεραν λέω πως είναι
μόνο μία μάχη που χάθηκε αλλά ο πόλεμος για το καλύτερο είναι καθημερινός. Θα ήθελα ωστόσο να εκφράσω έναν προβληματισμό.
42 σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ θα δεχτούν
φοιτητές που έγραψαν συνολικά κάτω από 10. Επίσης παρά τις αλλαγές σχεδόν κάθε
τετραετία στο εκπαιδευτικό μας σύστημα,μόλις 1 στους 6 υποψηφίους περνά στην
πρώτη του επιλογή.
Συμπεράσματα
-Οδηγούμε τους νέους στην επιλογή
σπουδών που τελικά είτε εγκαταλείπουν είτε δεν αγαπούν.
-Η κρίση είναι πρώτα κοινωνική. Μεγάλο
μέρος του λαού μας παραμένει απαίδευτο και έρμαιο σε κάθε δημαγωγό.
-Έχουμε ισοπεδώσει και εξισώσει αρνητικά
προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω τα πάντα.
Δηλαδή ποτέ δε θέλουμε να κατανοήσουμε πως η ζωή είναι ένας μεγάλος
αγώνας και απαιτεί προσπάθεια. Ο <καλός>πρέπει να ανταμείβεται και
<κακός> να διορθώνει λάθη και παραλείψεις για να γίνει καλύτερος. Στις
μέρες μας φροντίσαμε να δίνουμε χαρτιά και χαρτάκια χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα
στην Ελλάδα αφού πλέον το 40%των νέων είναι άνεργο και κυρίως αναδείξαμε τις
σπουδές σε μονόδρομο επιβίωσης ενώ γνωρίζουμε όλοι ότι δεν είναι έτσι.
-Ανοίξαμε νέα τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ αντί
να μοιράσουμε τα ήδη υπάρχοντα και να αποσυμφορηθούν μεγάλα ιδρύματα που δε
μπορούν να εκπαιδεύουν σωστά τους υπεράριθμους φοιτητές.
-Ρίξαμε τη βάση σχεδόν στο μηδέν για να
ικανοποιήσουμε και τον τελευταίο γονέα που ήθελε να <νομίζει> οτι το
παιδί του θα σπουδάσει και κυρίως ότι μετά θα έχει δουλειά.
-Ποτέ ο ίδιος γονέας δε μπόρεσε να
καταλάβει ότι για να περάσει το παιδί του γείτονα με τουλάχιστον 14 -15
παλαιότερα σε κάποια σχολή, πόσο μάλλον με 18-19,διάβαζε μερόνυχτα, θυσίαζε
καλοκαίρια και διακοπές, γνώριζε ότι εκτός από δικαιώματα έχει και υποχρεώσεις
πρώτα απέναντι στην οικογένειά του και μετά στο σχολείο και κατ επέκταση στην
κοινωνία. Έτσι ξεκίνησε η πίεση στους πολιτικούς για «βόλεμα» και αλλαγή του
εκπαιδευτικού συστήματος.
-Από την άλλη τα πανεπιστήμιά μας δε
γλίτωσαν από την «κακή» επιρροή του πολιτικού συστήματος. Φοιτητικές
παρατάξεις, χωρίς ουσιαστικό πολιτικό λόγο, χωρίς παραγωγικό αποτέλεσμα,
μετατρέπονται σε κομματικούς σωλήνες γεμίζοντας την κοινωνία με φοιτητοπατέρες
που αμέσως αγκαλιάζει το πολιτικό σύστημα για να το υπηρετήσουν ζημιώνοντας την
πατρίδα αφού αποδεικνύονται ανίδεοι και απαίδευτοι. Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών
μεταφράζεται σε αφισοκόλληση άνευ προηγουμένου και μπογιάτισμα τοίχων ακόμη και
μέσα στα αμφιθέατρα.
-Οι καθηγητές θύματα της ίδιας της
οικογενειοκρατίας που οι περισσότεροι δημιούργησαν. Θαρρείς και μόνο τα δικά
τους παιδιά έχουν δυνατότητες. Ας θυμηθούμε τον αποκλεισμό του καθηγητή
Νανόπουλου και τόσων άλλων που διαπρέπουν στο εξωτερικό ενώ η Ελλάδα κλείνει
τις πόρτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση καθηγητού στην Ιατρική
της Θεσσαλονίκης, που είχε ταυτόχρονα και τα δυο παιδιά σε βαθμίδες καθηγητών,
και την σύζυγο του σε μη ιατρικό μάθημα αλλά μέσα στην ιατρική και την κουμπάρα
του γραμματέα σε άλλη έδρα μαθήματος.
Κοινώς με έναν να ήσουν αντιμέτωπος, δε γλίτωνες από πουθενά.
-Λάτρεις του ακαδημαϊκού τετάρτου οι
περισσότεροι έχουν να μπουν σε αμφιθέατρο μήνες και κάνουν το πολύ μια guest
εμφάνιση.
Έτσι πορεύεται η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Επιστήμονες διαπρέπουν σε ιδρύματα του εξωτερικού και θαυμάζουν την οργάνωση, την υποδομή και την καθαριότητα. Όλοι αναρωτιόμασταν γιατί στην Ευρώπη είναι όλα τόσο διαφορετικά σε επίπεδο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα; Η απάντηση είναι απλή. Στην Ελλάδα ξεχάσαμε; Δε θέλουμε; Δεν εφαρμόζουμε… τη λέξη αξιοκρατία!!! Έλειψε, λείπει και θα λείπει όσο δεν κατανοούμε ότι στη ζωή οι εύκολες λύσεις είναι προσωρινές και δε λύνουν προβλήματα. Απαιτείται προσπάθεια και κόπος για να φτάσεις εκεί που έχεις στοχεύσει και κυρίως αξιολόγηση σε κάθε βήμα σου. Στην Ελλάδα αυτές οι δύο λέξεις αξιολόγηση και αξιοκρατία, καταγράφονται πλέον ως αιτίες πολιτικής αλλεργίας και απεργίας.
Πολλοί από τους φετινούς επιτυχόντες θα
αναγκαστούν σε 4-5 χρόνια να εγκαταλείψουν τη χώρα. Άλλοι που δεν τα κατάφεραν,
θα αναζητήσουν το μέλλον τους επίσης εκτός των τειχών. Τελικά τι θα μείνει σε
αυτή την πατρίδα το έχουμε σκεφτεί. Δυστυχώς αυτό που φαίνεται στο τέλος του
καφέ της <παρηγοριάς>. Μόνον το κάθε κομματικό κατακάθι και όσοι
αποφάσισαν να μη γίνουν σύγχρονοι Έλληνες μετανάστες και παρακολουθούν αυτή την
πολιτεία να λειτουργεί έξω από τα όρια της λογικής. Στα εύκολα σαν
δυτικοευρωπαία κυρία και στα δύσκολα σαν ανατολίτισσα χανούμισσα.
Δημήτρης Κουτσούλης
Ιατρός, Μαιευτήρας-Χειρουργός
Γυναικολόγος
Πολιτικός επιστήμονας-Διεθνολόγος
Παν.Πελοποννήσου
Αντιπρόεδρος Δ.Σ Τριφυλίας
