«Ευτυχώς, φαίνεται να υπάρχει μια τάση για επιστροφή νέων ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με τη γη στην ελληνική επαρχία.
Τώρα το να είσαι αγρότης είναι ‘’in’’.
Οι
περισσότεροι όμως έχουν έλλειψη παιδείας και πλήρη άγνοια των δυσκολιών
ενός τέτοιου εγχειρήματος και ζουν στην ουτοπία του εύκολου χρήματος».
Παρότι
η ζήτηση για λαχανικά και φρούτα στην Ευρώπη αυξάνεται κάθε χρόνο
(καθώς οι λαοί του βορρά υιοθετούν όλο και περισσότερο μεσογειακές
διατροφικές συνήθειες), η καλλιεργήσιμη γη στην Ελλάδα μειώνεται
δραματικά, το ίδιο και οι αγρότες.
Οι
περισσότεροι πουλούν τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ
ταυτόχρονα τα έξοδα παραγωγής έχουν σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία 10
χρόνια.
Κι όλα αυτά σε μια χώρα που το κλίμα της είναι κάτι παραπάνω από ευνοϊκό για την παραγωγή τροφής.
Την
αποτυχία του αγροτικού κλάδου μας αρέσει να την αποδίδουμε στους
μεσάζοντες, στο κράτος, στους λιανοπωλητές και, φυσικά, σε πολλά σενάρια
συνομωσίας που θέλουν όλο τον πλανήτη να προσπαθεί να μας καταστρέψει.
Νομίζω ήρθε η ώρα να δούμε ότι για όλα φταίμε εμείς.
Οι κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80 έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να αποκόψουν τον αγρότη από κάθε επιχειρηματική σκέψη.
«Φτιάξε εσύ κι εμείς θα σ’ τα πουλήσουμε, και αν δεν σ’ τα πουλήσουμε πέτα τα στην χωματερή και θα σε αποζημιώσουμε».
Μοίρασαν
απίστευτα λεφτά σε ανθρώπους που δεν ήταν σε θέση να τα διαχειριστούν
και όχι μόνο δεν τους κατηύθυναν για να αναπτυχθούν, αλλά έκαναν το παν
για να παραμείνουν κοιμισμένοι.
Οι
συνεταιρισμοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) κατέληξαν να γίνουν κομματικά
παραμάγαζα που δημιούργησαν μια πολύ κακή εικόνα για τα ελληνικά
προϊόντα στο εξωτερικό.
Καλλιεργήθηκε
ο απομονωτισμός και οι αγρότες (τουλάχιστον στη Μεσσηνία, όπου κατοικώ)
αδυνατούν να συνεργαστούν ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, με
αποτέλεσμα να χάνουν σημαντικό μέρος της διαπραγματευτικής τους δύναμης
σε πελάτες και προμηθευτές.
Οι
ίδιοι οι αγρότες αποθάρρυναν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το
επάγγελμά τους: προτιμούσαν να δουλεύουν πωλητές σε πολυεθνική παρά να
καλλιεργούν την περιουσία τους…
Αντί
οι κυβερνώντες μας να γεμίσουν την ελληνική επαρχία με μικρές σχολές
που να συνδυάζουν όχι μόνο γεωπονική αλλά και επιχειρηματική σκέψη,
συγκέντρωσαν τη γνώση στις μεγάλες πόλεις, λες και οι αγρότες είχαν την
δύναμη να σπουδάσουν τα παιδιά τους στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.
Την ίδια στιγμή τα κομματόσκυλα, που υπάρχουν σε κάθε γωνιά της χώρας, εξαγόρασαν την ψήφο αυτών των ανθρώπων, διορίζοντας τα παιδιά τους στο δημόσιο.
«Δεν θες το παιδί σου να ταλαιπωρηθεί μέσα στα χώματα όπως εσύ», έλεγαν.
Η έλλειψη εκπαίδευσης οδήγησε τον πιο ελπιδοφόρο κλάδο της χώρας σε μαρασμό. Ποιος ήθελε να είναι αγρότης;
Δεν ήταν «in».
Οι
ίδιοι οι αγρότες αποθάρρυναν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το
επάγγελμά τους: προτιμούσαν να δουλεύουν πωλητές σε πολυεθνική παρά να
καλλιεργούν την περιουσία τους.
Η αστική τάξη παραμέρισε τους ανθρώπους της γης, που δεν είχαν θέση στο νέο «lifestyle».
Σήμερα,
ευτυχώς, φαίνεται να υπάρχει μια τάση για επιστροφή νέων ανθρώπων που
θέλουν να ασχοληθούν με τη γη στην ελληνική επαρχία.
Τώρα είναι «in».
Δυστυχώς
όμως οι περισσότεροι έχουν έλλειψη παιδείας και πλήρη άγνοια των
δυσκολιών ενός τέτοιου εγχειρήματος (όπως είχα κι εγώ πριν ξεκινήσω) και
ζουν στην ουτοπία του εύκολου χρήματος.
Παρασύρονται
από εφημερίδες και τηλεοράσεις που μας κατακλύζουν με ιστορίες
«πετυχημένων» που έβγαλαν, λέει, γρήγορα χρήματα απασχολούμενοι στον
αγροτικό τομέα.
Λυπάμαι
που σας στεναχωρώ, αλλά αν δεν έχετε μπαμπά με λεφτά ή μπάρμπα στην
Κορώνη, το γρήγορο χρήμα στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων δεν υπάρχει.
Χρειάζονται αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς και πολλές αποτυχίες για να μπορέσεις να φτάσεις σε ένα επίπεδο να λέγεσαι εύπορος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσεις.
Με τόσα κενά στην πρωτογενή παραγωγή, υπάρχει πολύ πρόσφορο έδαφος για νέες ιδέες.
Απλώς, σκέψου λίγο καλύτερα πριν αρχίσεις να φυτεύεις ροδιές, να συσκευάζεις λάδια και να βάζεις σαλιγκάρια.
